شیعیان از گذشته های دور هفتمین روز از ماه صفر را برای شهادت امام مجتبی (ع) عزادار بودند و در حوزه علمیه هزار ساله نجف نیز به احترام این روز؛ دروس تعطیل می‌شد و شیعیان برای شهادت امام دوم خود به عزاداری می‌پرداختند.
در وقوع شهادت سبط اکبر پیامبر (ص)، امام مجتبی (ع) در ماه صفر، بین علمای شیعه اختلافی وجود ندارد، لکن در میان علمای شیعه در تاریخ دقیق شهادت امام حسن مجتبی (ع) سه قول وجود دارد؛
قول اول
روز آخر ماه صفر که قائل آن شیخ کلینی می‌باشد و لازم به ذکر است که این قول را تنها ایشان ذکر کرده و قول منفردی است که با تمام وجاهت و بزرگی وی هیچ یک از علمای شیعه تا این زمان از او تبعیت ننموده‌اند.
قول دوم: (۲۸ صفر)
اولین قائل آن شیخ مفید در کتاب «مسارّ الشیعة» می‌باشد. این در حالی است که خود شیخ مفید در کتاب دیگرش بنام «الارشاد» از ذکر این روز به عنوان روز شهادت خودداری نموده است و تنها به ذکر ماه صفر اکتفا کرده است.
دومین قائل به این قول شیخ طوسی در کتاب «تهذیب الاحکام» است. با توجه به اینکه شیخ کلینی و شیخ مفید در شمار مشیخه او قرار داشته‌اند، تنها از کلام شیخ مفیددر کتاب «الارشاد» تبعیت کرده است و روز خاصی را معین نکرده است. از عدم التزام و تعیین نکردن او به روز خاص در ماه صفر، می‌توان استفاده نمود که کلام شیوخ خود (کلینی و شیخ مفید) در بیست و هشتم و آخر ماه صفر را نپذیرفته است.
البته لازم به ذکر است که قول بیست و هشتم صفر از سوی برخی مثل شیخ طبرسی و ابن شهرآشوب مازندرانی مورد تأیید قرار گرفته است، لکن پس از قرن ششم تا این زمان قائلی ندارد.
قول سوم: (۷ صفر)
این قول مشهور می‌باشد و از دو جهت حائز اهمیت است.
جهت اول: از جهت قائلین به آن، در کم و کیف
از جهت کیفیت؛ در لسان روایات به روز دقیق شهادت امام (ع) اشاره شده است و این خود نشان از ترجیح این قول نسبت به اقوال دیگر است به گونه‌ای که در روایات به روز پنجشنبه اشاره شده است.
