به گزارش خبرگزاری بسیج، مهناز فتاحی با بیان اینکه نخستین تجربه من اثری با مضمون دفاع مقدس و برگرفته از خاطرات خودم بود، اظهار کرد: نویسندگی را با خاطرات آغاز کردم و بعد هم داستان «طعم تلخ خرما» شکل گرفت و بعد از آن کتاب اردیبهشت دیگر که با این کتاب با دفتر ادبیات مقاومت حوزه هنری آشنا شدم.
وی ادامه داد: برای اثر بعدی به دنبال این بودم که اثری از منطقه خودم انجام دهم و هر موقع که از کنار تندیس فرنگیس که در پارک شیرین کرمانشاه قرار دارد می گذشتم، این سوژه مرتب به ذهنم می آمد که به سراغ این خانم بروم و خاطراتش را بنویسم.
فرنگیس حیدرپور علاقه ای به ثبت خاطراتش نداشت
فتاحی با بیان اینکه برای نگارش خاطرات خانم «فرنگیس حیدرپور» به اداره حفظ و نشر آثار دفاع مقدس کرمانشاه رفتم و سراغ او را گرفتم، گفت: آن‌ها گفتند او در یکی از روستاهای گیلان‌غرب زندگی می کند. پس از تحقیقات اولیه متوجه شدم تا به حال کتابی از ایشان نوشته نشده است. اما فهمیدم که مصاحبه های زیادی از او گرفته شده و ایشان به قدری خاطرات ساده تعریف کرده که زیاد علاقه ندارد خاطراتش را روایت کند.
این نویسنده و پژوهشگر خاطرنشان کرد: وقتی به سراغش رفتم همین گونه بود و علاقه ای به بیان خاطراتش نداشت و می گفت کار خاصی انجام نداده‌ام و مانند همه زن‌های دیگر، سربازی را کشته‌ام و یکی را هم اسیر کرده‌ام. به او گفتیم که این کارش ارزشمند است و می تواند الگویی از نماد مقاومت باشد.
وی همچنین گفت: فکر نمی کردم که قرار است این کتاب اثر مورد توجهی باشد و فکر من در آن لحظه تنها همین بود که خاطرات این زن بزرگ که یکی از زنان کرد منطقه ما است ثبت و ضبط شود. ایشان سال 59 این اتفاق برایش رخ داد و زمانی که من ثبت خاطراتش را آغاز کردم، 30 سال از آن ماجراها و وقایع گذشته بود و وقتی می دیدم کتاب هایی با موضوعات دیگر منتشر می شود، فکر می کردم چرا نباید کتاب زنی که تندیس اش ساخته شده و تمام مردم یک شهر و حتی کشور او را می شناسند، نوشته نشده باشد.
مقام معظم رهبری حجت را بر من تمام کردند
فتاحی درباره دلیلی که او را در نگارش خاطرات
«فرنگیس حیدرپور» مصمم کرد، گفت: وقتی که مقام معظم رهبری به شهر گیلان غرب
آمدند و با این خانم دیدار کردند و آن جملات خیلی مهم را (که در ابتدای
کتاب هم آورده‌ام) درباره ایشان گفتند، بیش از پیش به این یقین رسیدم که
این خاطرات باید نوشته شود و خود را همچون سربازی دیدم که باید این ماموریت
را انجام دهم و حجت برایم تمام شد.
نویسنده خاطرات «فرنگیس» اظهار داشت: کتاب «اردیبهشت دیگر» را برای حوزه
هنری نوشتم که مربوط به خاطرات عبدالمجید خضایی بود که توانست از زندان
عراق فرار کند و زندگی این مرد شایسته این بود که کتاب شود. در رابطه با
فرنگیس حیدرپور نیز نخست مرد یا زن بودنش برایم اهمیت نداشت و مهم این بود
که این کتاب نوشته شود. البته مطمئن بودم که اگر یک نویسنده مرد به دنبال
نگارش خاطرات این بانوی مجاهد برود، نمی تواند به درستی و خوبی از پس آن
برآید و باید یک خانم به دنبال نگارش خاطرات این خانم برود.
زنان «کُرد» کم از مردان ندارند
وی افزود: نگاه دیگرم این بود که نشان دهم زنان
منطقه ما کم از مردان نداشتند و مردانه جنگیدند و می خواستم مظلومیت زنانی
مانند فرنگیس نشان داده شود. زنانی که بی صدا و در گمنامی زندگی کردند در
حالی که زندگیشان مانند یک کتاب بزرگ است.
فیلم «فرنگیس» با کتاب خاطراتش می تواند ساخته شود
این نویسنده و پژوهشگر با بیان اینکه کتاب «فرنگیس» اثری به شدت با مولفه های تصویری و بصری است، عنوان کرد: من لحظه لحظه که کتاب را تدوین می‌کردم احساس این را داشتم که دارم فیلم خاطرات فرنگیس را می بینم. چه از کودکی او که در مزارع پنبه می‌گذرد و چه لحظه ای که می‌خواهند او را ببرند تا عروس عراقی‌ها شود و در میانه راه برمی‌گردد. از آن لحظه ها خاطرات فرنگیس شکل می‌گیرد و قابلیت به تصویر در آمدن و فیلم شدن را دارند. خاطرات فرنگیس همیشه سوژه ای زیبا برای فیلم شدن بوده است، اما هنوز این اتفاق نیفتاده است.
وی تاکید کرد: فیلم زندگی فرنگیس با این کتاب می تواند ساخته شود، چرا که با توجه به تحقیقات گسترده میدانی که برای آن صورت گرفته، کاملا با زندگی فرنگیس همخوانی دارد و می تواند فیلم سینمایی جذابی شود و برای جوانان کشورمان الگو شود، به خصوص دختران امروزی تا شکل زندگی نسل های گذشته را بفهمند.
هر زن دیگری بود همین کار را می‌کرد
فرنگیس حیدرپور نیز در سخنان کوتاهی با اشاره به ثبت
خاطراتش گفت: یک دختر 18 ساله بودم و یک سرباز عراقی را کشته‌ام و یک
سرباز را هم اسیر کرده‌ام. هر زن دیگری بود همین کار را می‌کرد.
وی ادامه داد: در کتاب‌های درسی بخشی از زندگی مرا آورده بودند و به همین دلیل انتظار داشتم روزی کتاب خاطراتم منتشر شود.
حیدرپور همچنین خطاب به جوانان کشور، گفت: دخترها و جوانان اهل عبادت و نماز باشند، حرمت بزرگ‌ترها را نگه دارند و برای لحظه ای که دشمن بخواهد به کشورمان حمله کند، آماده باشند تا مانند نسل‌های گذشته بتوانند از کشور دفاع کنند.
