ترس از 14 نشریه منتقد با وجود 600 نشریه گوش به فرمان؟!

به گزارش خبرگزاری بسیج، این مقاله ابتدا در سایتی موسوم به «عصر خبر» - که ظاهراً به معاون مطبوعاتی نزدیک است- منتشر و سپس توسط سایت‌های عصر ایران، انتخاب، نامه‌نیوز، شفقنا و... بازنشر یافته است. در این متن آمده است: چند رسانه معدود، نمایشگاه مطبوعات را تحریم کردند و بعد از تحریم، به سبک همیشگی‌شان که «داد و قال» است، چنان بلبشویی به راه انداختند که گویی کسی در نمایشگاه حضور ندارد و حال آن که تنها 14 رسانه اعلام تحریم کردند و 700 رسانه، از اصولگرا و اصلاح‌طلب و مستقل نمایشگاه بیست و یکم مطبوعات، خبرگزاری‌ها و پایگاه‌های خبری را شکل دادند... اما این چند رسانه نه چندان مهم، علامت امیدبخشی هم بود چرا که نشان داد جایگاه دلواپسان در میان رسانه‌های ایران، حداکثر همین 2 درصدی است که تحریم کرده‌اند و می‌کوشند این اقلیت محض بودن‌شان رابا هیاهو جبران کنند، غافل از اینکه عصر جیغ کشیدن به پایان آمده و عصر منطق و استدلال فرا رسیده است.

درباره این مطلب سفارشی و زنجیره‌ای شایان ذکر است:
1- اگر سفارش دهندگان این متن واقعاً طمأنینه و آرامش دارند، پس چرا مدام به منتقدان در طول 2 سال اخیر انواع فحاشی‌ها و پرخاش‌ها و ناسزاگویی‌ها را روا داشته‌اند. یعنی 2 درصد رسانه‌ها این قدر اضطراب برانگیز- و مؤثر- هستند که یا باید به آنها ناسزا گفت، ترور شخصیت کرد، یارانه‌شان را قطع نمود و انتشار برخی از آنها را با لطایف‌الحیل متوقف کرد و آخر سر هم گفت: به خدا پناه می‌بریم از استبداد رأی و بستن دهان منتقدان؟ اگر ادعای شما صادق است پس این همه جنجال توأم با اهانت و هتاکی ظرف یک هفته اخیر برای چیست؟!

2- تصاویر منتشره از نمایشگاه و غرفه‌ها از جمله در رسانه‌های حامی دولت نشان می‌دهد که برخلاف هر سال، نمایشگاه امسال به علت عدم حضور منتقدان جدی کاملاً سوت و کور است و به یک نمایشگاه تزئینی تبدیل شده است.

3- رسانه‌های عمده و اصلی اصولگرا به خاطر اعتراض نسبت به ایجاد مضیقه‌های مالی و سیاسی و هتاکی علیه منتقدان در نمایشگاه حضور ندارند و حتی اگر چند رسانه دیگر راهم به عنوان نشریه اصولگرا به آن 14 رسانه  غایب اضافه کنیم که در نمایشگاه حاضرند، باید پرسید چرا دولت و حامیان آن مدام ادعا می‌کنند مظلوم واقع شده‌اند و رسانه ندارند؟ آیا نسبت 600-500 رسانه همسو یا نزدیک به دولت با 14 یا 30 یا حتی 50 نشریه منتقد یکی است؟ نیز باید پرسیددر بحبوحه مضیقه‌های مالی شدید رسانه‌های منتقدان این حجم فربه از رسانه‌های متملق و تأیید کننده، آن هم اغلب با تیراژهای دو سه هزارتایی از کجا تأمین مالی می‌شوند تا به وقت سیاهی لشکر خواستن یا انتخاب نماینده مطبوعات در هیئت نظارت و... بتوان چند صد تای آنها را به صف کرد؟! آیا مدیران دولتی لااقل صداقت به خرج می‌دهند که از این به بعد مظلوم‌نمایی نکنند و اذعان نمایند که اکثریت معتنابهی از نشریات را در خدمت خود قطار کرده‌اند؟!