این اقتصاددان برجسته ادامه داد: به موضوع قراردادها از نگاه منافع ملی نگاه نشده است و الا چرا از فرانسه که بزرگترین مخالف ایران بوده کالا می خریم؟ شرط انصاف این بود که آن که از همه بیشتر ما را تحت فشار قرار دادند کمتر اعتنا کنیم ولی مسئولین ما جوری برخورد می کنند که فرانسه اقتصاد ایران را نجات می‌دهد چه کمکی به تولید داخلی می‌کند؟ چه لزومی دارد با همان شرکت‌هایی قرارداد ببندیم که به ایران خیانت کردند. از کجا معلوم در بزنگاهی این کار را تکرار نکنند؟
وی با اشاره به مشکلات اقتصادی کشور ادامه داد: این قراردادها چه ارتباطی به بهبود وضعیت مرد و اشتغال دارد؟ وظیفه دولت این است که مسکن خوراک پوشاک کار تامین کند. این مسائل مربوط به ایران نیست در بهترین حالتش مربوط به طبقه خاصی از ایرانیان است که می‌خواهند راحت‌تر به فرانسه بروند. این که مسائل مردم ایران نیست!
رزاقی در خصوص قرارداد با شرکت «توتال» نیز گفت: وقتی این قراردادها را نگاه می‌کنیم یاد دوران قاجار می‌افتیم که می‌گفتند نفت بو می‌دهد. ما به این توجه نکردیم که در دوره ملی شدن صنعت نفت ما دو سه سال این تاسیسات را اداره کردیم. 60 سال پیش! اما تحریم کردند و نفروختیم. زمان شاه کنسرسیوم به وجود آمد. از سال 1350 قرارداد جدید بستند همه صنعت را ایرانی‌ها می‌چرخاندند طبق قرارداد خارجی‌ها رفتند و جدو ل تولید را به ما دادند که ما تولید کنیم. قدرت فنی ایران خوب بود اما حالا بعد از گذشت زمان به متخصصین ایرانی جوری نگاه می‌کنند که نمی‌توانند! حتی از سال 57 هم ما را ناتوان می‌دانند.
استاد دانشگاه تهران در خصوص قراردادها جدید نفتی هم گفت: وقتی قراردادی به حق حاکمیت ایران ارتباطی نداشته باشد اوضاع مانند زمان قاجار می‌شود که مستحصل و درمانده بودیم. آن زمان قرار بود از تمام درآمدی که دارند 16 درصد بدهند بعد گفتند درآامد استخراج! این در حالی است که آن زمان کسی نمی‌دانست نفت چیست! الآن مقایسه می‌کنید خارجی‌ها بیایند درست کنند؟ خارجی حداکثر سود را می‌خواهد. و این به معنی عدم وجود استقلا ل ایران و بر ضد ما است.
وی افزود: انقلاب ایران الکویی مطرح می‌شود که اقتصاد وسیله است و بعد به عدالت، به کمک به دیگران، به ساده بودن، محتاج نبودن فکر می‌کند. آن‌ها می‌خواهند این برداشت انقلابی از دین را نابود کنند. چطور می‌شو باور کرد آن‌ها اجازه بدهند ایران صنعتی بشود؟
