به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج هرمزگان، شهرستان میناب و روستاهای اطراف با توجه به بافت سنتی، آداب و رسوم خاص و فرهنگی غنی و ریشه‌دار، از قدیم‌الایام بخش مهمی از انواع صنایع‌دستی را در خود جای داده و به همین جهت همواره در طول تاریخ مورد توجه محققان، گردشگران و تاریخ شناسان گوناگون قرار گرفته است.
صنایع‌دستی بومی میناب از جایگاهی ویژه در فرهنگ و سنت‌های مردم برخوردار بوده است و به‌عنوان‌مثال رودوزی‌های سنتی که ازجمله مهم‌ترین رشته‌های صنایع‌دستی این منطقه است جزء پوشش بومی زنان و دختران منطقه است..
زری بافی که در نقاط مختلف ایران به «کم دوزی»، «گلدوزی»، «برودری دوزی» و کمان دوزی» شهرت دارد، در اکثر نقاط ایران رواج دارد و در استان هرمزگان بویژه شهرهای بندر لنگه، بندر عباس و میناب رونق بسیار دارد.
از گلابتون دوزی برای تولیداتی نظیر دمپایی، شلوار های زنانه، سر آستین، پیش سینه، دور یقه، لبه پرده، دیوارکوب، پشتی، کوسن، سجاده، جلد قرآن و تابلو استفاده می کنند«.
خوس‌بافی یکی دیگر از صنایع دستی جنوب شرق هرمزگان است که توسط نوارهای نقره‌ای باریک روی پارچه‌ی توری ریزبافت (پارچه‌ی شیشه‌ای) انجام می‌شود و به‌وسیله‌ی آن روی پارچه، ستاره‌های فلزی می‌دوزند. از این هنر برای برای تزیین مقنعه، جلبیل (روسری کوچک) یا دستار(چادر زنانه) استفاده می شود.
گلابتون‌دوزی نوعی رودوزی سنتی است که با نخ «گلابتون» انجام می‌شود. جنس این نخ طبیعی و دارای روکش فلزی زرد یا سفید است. از این نخ با کمک قلاب، نقوش متنوعی را روی پارچه می‌دوزند.
دختران و زنان مینابی از پارچه‌های گلابتون‌دوزی‌شده برای دوختن لباس‌های محلی استفاده می کنند،گلابتون‌دوزی غالبا روی لباس، یقه، پیراهن، آستین و لبه‌ی آستین انجام می‌شود خوس‌بافی یکی دیگر از هنرهای دست بافت زنان مینابی توسط نوارهای نقره‌ای باریک روی پارچه‌ی توری ریزبافت (پارچه‌ی شیشه‌ای) انجام و به‌وسیله‌ی آن روی پارچه، ستاره‌های فلزی می‌دوزند.
از این هنر برای برای تزیین مقنعه، جلبیل (روسری کوچک) یا دستار(چادر زنانه) استفاده می‌کنند. معمولا پارچه‌ای که روی آن خوس‌بافی انجام می‌شود، سیاه است و گاهی رنگ‌های سبز یا زرشکی دارد. اگر این نوارها کلفت باشند، به آن هنر شک‌بافی می‌گویند.
این هنر به کمک نوارهای نقره ای باریک و برروی پارچه توری ریز بافت تجلی یافته و گاه ستاره هایی فلزی برروی پارچه می نشانند، و ازآن برای تزئین مقنعه، دستار(چادر زنانه) استفاده می شود. پارچه مصرفی معمولاً به رنگ های سیاه، سفید، سبز و زرشکی است که هر دو روی پارچه شکل یکسان دارند
بادله دوزی یا “تلی بافی” نیز از بهم پیوستن چند نوع زری با یکدیگر به صورتی که زری بزرگ دروسط و زری های کوچک در اطراف قرار می گیرند. بادله به شکل نوارهایی با پهنای ۱۵سانتیمتر تولید می شود که معمولاً برای لبه شلوارهای زنانه مورد استفاده قرار می گیرد.
در این صنعت دستی، چند نوع زری دوزی را به هم می دوزند و از این راه پارچه ای به دست می آید که بادوله نام می گیرد.
نوع دیگر از رودوزی است که فقط در بخش “وشاگرد” و توسط زنان و دختران روستایی به شیوه زنان بلوچ انجام می گیرد و دلیل آن نزدیکی منطقه به استان سیستان و بلوچستان است.
شهرستان میناب با داشتن بیش از ۵ هزار هنرمند فعال در زمینه صنایع دستی در ۹۰ کیلومتری بندرعباس قرار داد.
