" لبخندخدا "

کاش،ای تصویرگر،غارحرا رامی کشیدی

گاه بعثت جلوه ی نور هدا رامی کشیدی

احمد محمود را درلحظه های ناب عرفان

کاشکی،زیبائی ذکر و دعارامی کشیدی

شعله ای افتاده می سوزاند،جان جان عالم

درهمان حالت،حبییب کبریا رامی کشیدی

لحظه ی لرزیدن اندام گل چون بید آن جا

گوشه ای ازحال تسلیم ورضارامی کشیدی

گفت:جبریل امین حالا بخوان،امی چه خواند

کا ش ، لبخند د لا رای خدا ر ا می کشیدی

آن زمان که گفت:با شرم وحیا خواندن ندانم

باهمه توش وتوان،شرم وحیارامی کشیدی

دربغل بفشرد،گفت،(اقرا)زبان وحی واشد

در همان دم،جلوه ی سر علارامی کشیدی

واژه واژه "اقرا باسم ربک" فرمود: مولا

باهمان لحن وظرافت،واژه هارامی کشیدی

درزمانی که،بشارت داده شد، هستی پیمبر

ا ز ز با ن پاک او ،حمد و ثنا را می کشیدی

کاش ای تصویرگر ،درلحظه های ناب بعثت

شا د ی ا فلا کیا ن و ا نبیا را می کشیدی

از ضمیر م می زند فریاد ، آوائی غزلخوان

نقش ر و ی جا نفز ای آشنارا می کشیدی

ذره ای نا چیزم اما ، دل شد ه دیوانه ی او

د ر دل تنگم تو نقش مصطفارا می کشیدی

رشته ای بر گردنم افکنده ، مولا از محبت

خوش بحالم،هرطرف رفتی،گدارامی کشیدی

کا شکی ، در سایه ی چتر رسول الله خاتم

ا ین حقیر د ر د مند بینو ا ر ا می کشیدی

شکر نعمت ای"فرائی"گر ز دست تو برآید

با زبان شعر ، ازآن سو عطارا می کشیدی

سروده  "عبدالمجیدفرائی"

صفحه ۴۰ کتاب پر پرواز