ظلمی که به ورزشکاران زن می رود

به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج،پاسخ منفی زهرا نعمتی، بانوی پاراتیرو کمان ایران به پیشنهاد رئیس جمهور آذربایجان برای حضور در تیم ملی این کشور موجی از غرور و شادی در جامعه ورزش به خصوص ورزش بانوان ایجاد کرد. این اما اتفاق تازه یا جدیدی نبود. این غیرتمندی را سالهاست که از ورزشکاران ایران به خصوص بانوان دیده ایم، با این تفاوت که این تصمیم کوبنده این بار می تواند فرصتی برای تفکر مسئولان باشد و تلنگری به آنها برای آنکه تغییراتی در دیدگاهها و نگاه خود به ورزش بانوان داشته باشند.
زهرا نعمتی می توانست با قبول پیشنهادی که به او شده بود، آینده ای متفاوت برای خود و حتی خانواده اش رقم بزند. بدون تردید کشورها که سراغ قهرمانان و مدال آوران دیگرکشورها می روند، پیشنهاداتی اغوا کننده دارند .چه از لحاظ مالی و چه امکاناتی که اگر غیر از این باشد چه دلیلی می تواند ورزشکاران را وادار کند تا برای پرچم کشوری جز کشور خودشان مسابقه داده و به میدان بروند.
عدم توجه و حمایت، شرایط مالی و امکاناتی نامناسب دلایل خوبی است برای دادن پاسخ مثبت در چنین شرایطی. دلایلی که البته بی تعارف شامل حال بسیاری از ورزشکاران ایران می شود .البته اگر بخواهیم کاملا منصفانه و بی طرف به ماجرا نگاه کنیم و احساسات و عرق ملی را در نظر نگیریم. اما آیا قبول چنین پیشنهاداتی می تواند بی غیرتی باشد وقتی دادن پاسخ رد به آن را غیرتمندی می خوانیم؟
پای خاک، پرچم و وطن که به میان می آید، دست و دل آدمها می لرزد. اما گاهی هم شرایط به قدری سخت است که باوجود تمام این دلایل دست و پاگیر، برخی با گذاشتن پا روی دل و احساسات خود سعی می کنند عقلانی تصمیم بگیرند و با پشت کردن به پرچم کشور خود، برای دیگری به میدان بروند. قبول این کار آسانی نیست . همچنین دادن حق به آنهایی که چنین تصمیمی اتخاذ می کنند. اما آیا متهم کردن آنها گاهی پاک کردن صورت مسئله نیست برای تبرئه خود ؟
واقعیت ها گاهی تلخ تر از آن است که بتوانیم به سادگی بپذیریم . خصوصا وقتی که پای نام و پرچم کشور در میان باشد. اما به جای متهم کردن آنهایی که گاها ناچار به گرفتن تصمیمات سخت می شوند و شکستن همه کاسه و کوزه ها برسرشان، می توان به گونه ای متفاوت به ماجرا نگاه کرد و به شیوه ای عمل کرد که هیچ پیشنهاد اقوا کننده ای دست و دل هیچ ورزشکاری را نلرزاند!
بدون شک بیرون نشستن از گود و دادن فرمان لنگ کردن کار سختی نیست و سختی را آن کسی متحمل می شود که روی تشک با حریف سرشاخ است. حریفی که گاهی نه یک فرد در یک نبرد تن به تن، که مجموعه ای از مشکلات طاقت فرسایی است که ذره ذره باعث تحلیل رفتن توانایی ها و قدرت ایستادگی می شود. این را برخی ورزشکاران که ناچار به گرفتن تصمیمات سخت شدند برای پوشیدن پیراهن تیم ملی کشوری جز ایران بهتر می توانند شهادت دهند.
می توان بی مهابا چشم بست حقیقت و آنها را سیبل انتقادات تند و آتشین کرد. اما آیا این واقعیت ماجرا را تغییر می دهد و پرونده اتفاقاتی این چنین را برای همیشه خواهد بست؟ بدون شک نه.
قدرت مقابله افراد البته با هم متفاوت است. عده ای هرگز از تلاش نایستادند و با تمام ناملایمات جنگیدند. خیلی ها هم در نیمه های راه چنان کم آورده و ناتوان ماندند از این نبرد نابرابر که همه چیز را بوسیده و کنار گذاشتند. اما برخی هم که البته تصمیمشان بیشتر به چشم آمده ترجیح به ادامه دادن را به شکلی متفاوت داده و رفتند! اما کدام یک مقصرند و کدام قهرمان؟
آیا می توان صراحتا گفت آنها که تا آخرین نفس ایستادند قهرمانان واقعی هستند و آنها که کم آوردند ناتوان بودند و آنها که رفتند خائن؟ بدون تردید می توان این گونه نگاه کرد و برخی را به آسمان برد و برخی را هم چنان کوبید که تخریب کرد. اما این فقط پاک کردن صورت مسئله است و نادیده گرفتن واقعیتی که چنین شرایطی را ایجاد کرده! در واقعه نوک پیکان انتقادات در این گونه موارد که ورزش ایران چه در حوزه بانوان و چه آقایان با چنین کوچ های تلخی مواجه می شود ،باید به سمت آنهایی نشانه رود که شرایط را به گونه ای چیدند که شاهد چنین اتفاقات تلخی باشیم.
بی تعارف ،ورزش ایران با بی توجهی های فراوانی رو به روست و روزش بانوان در این راستا مقهور تر هم هست. بی توجهی که بسیاری را دلسرد و دلزده می کند و خیلی ها را هم به فکر رفتن. حال آنکه ورزش بانوان و در کل بانوان ایران بهترین اسلحه ایران برای مقابله با آنهایی است که سالهاست به اشکال مختلف با ما در حال ستیز هستند. چه پنهان وچه آشکار . بانوانی که سالهاست با حضور بر سکوهای بین المللی افتخارات فراوانی را برای خاک و پرچم کشورشان به ارمغان آوردند اما موفقیت ها و افتخارآفرینی هایی که رقم خورده یک صدم پتانسیلی نیست که زنان ورزشکار ایران دارند. زنان پرتلاشی که کوچکترین حمایتی از آنها می تواند دنیا را برابر توانایی های بالایی که دارند به تعجب وا دارد. حمایتی که اما به بهانه های واهی دریغ می شود و تنها در غالب شعارهای رنگارنگ دیده و شنیده می شود! اما افتخار آفرینی یکی از همین جامعه(بانوان) فرصت خوبی است تا با تغییر نگاه به ورزش بانوان و حمایت درست از آن، گامی بلند در راستای موفقیت های بیشماری برداریم که نتیجه ای جز غرور و افتخار برای پرچم پرافتخار ایران در پی ندارد.
پاسخ کوبنده زهرا نعمتی شاید فرصت یا حتی تلنگر خوب باشد برای آقایان مسئول که برای یک بار هم که شده در قبال این افتخار آفرینی یک سوال کوتاه از خود بپرسند که ... ما چه کردیم برایشان و اندکی هر چند کوتاه به این بیندیشند که آیا اندکی حمایت و امکانات در قبال این اراده نمی تواند معجزه هایی باور نکردنی را در پی داشته باشد؟

طنین یاس - دنیا حیدری