به گزارش خبرگزاری بسیج از همدان، ۱۷ مرداد روز خبرنگار، برای ما فقط یک مناسبت خاص نیست، امروز برای ما تداعی‌کننده تمام خاطرات تلخ و شیرین خبرنگاری است خاطراتی که گاهی برای آنها اشک شوق ریختیم و گاهی اشک غم...
گاهی بی‌تفاوت گذشتیم و گاهی گره از مشکلی باز کردیم، گاهی شرمنده شدیم و گاهی به خنده‌ای از ته دلی خندیدیم.
خاطراتی که در گرما و سرما، در صبح روشن و تاریکی شب رقم زدیم و بر تعهدی که به شغلمان داشتیم ماندیم.
تلخی‌ها و تندی‌ها را به جان خریدیم و از عشقی که به خبرنگاری و شغلمان داشتیم ذره‌ای کم نشد...
خبرنگاری عشق است، آرمان است، هدف است، اصلا مگر می‌شود از عشق دست کشید...؟!
مگر نه اینکه وقتی پا در این عرصه نهادیم مسئولیتی خطیر را بر عهده گرفتیم تا در برابر همه سختی‌ها به عشق انسان‌ها و برای حل مشکلات و نشان دادن دردهای آنها سختکوش باشیم و تحمل کنیم تا با قلم‌مان بتوانیم هرچند کوچک از مشکلات و دردهایشان بکاهیم...
مگر آرمان و آرزویمان این نبود که برای رشد و توسعه و بالندگی میهن عزیزمان به نگاشتن حقایق بپردازیم و در این راه قلم بزنیم و پرچم امید و آزادی را برافراشیم؟
راستی الان در کجای مسیرهستیم؟ اصلا در مسیر اصلی هستیم یا به بیراهه رفته‌ایم؟
تا چه حد در مسیر شهید «علیرضا افشار»ها، «حسن باقری»ها، «محمود صارمی»ها و «محسن خزایی»ها بوده‌ایم؟
یادمان باشد رمز موفقیت ما برای دستیابی به هدف همان عشق، ایمان و تعهدی است که نسبت به شغلمان داریم، ایمان به اینکه می‌توانیم صدای مردم باشیم، صدای دردها و مشکلاتشان که با مطالبه‌گری درست از مسئولین بتوانیم مشکلی از آنها حل کنیم؛ و مادیات و بی‌مهری‌ها در برابر این هدف والا ارزشی ندارد؟
به رضایت پروردگارمان می‌اندیشیم و اگر از درآمد کم خبرنگاری ناراضی هستیم اما با عشقی که در سر داریم هیچ وقت به خود اجازه نمی‌دهیم مادیات مانعی برای دستیابی به آرمان و هدف‌مان شود و یا ما را در رسیدن به هدف سست کند.
یاد و خاطره شهدای رسانه گرامی باد
روزتان فرخنده، قلمتان پاینده
یادداشت از: طیبه یوسفی مظاهر
انتهای پیام/
