به گزارش سرویس اساتید خبرگزاری بسیج، کتاب "توسعه و توسعه انسانی در ایران و مالزی " به قلم دکتر رضا شیرزادی، دکتر محمد پورقربان و دکترجواد نورمحمدی و به همت نشر " سباد" مرکز نشر سازمان بسیج اساتید کشور منتشر شد.
در این اثر پژوهشی، توسعه و توسعه انسانی در دو کشور جمهوری اسلامی ایران و مالزی مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد و در نظر داریم جایگاه این دو کشور را ازنظر شاخص‌های آن تحلیل کنیم. توسعه‌ی انسانی یکی از نظریه‌های متأخر توسعه به شمار می‌رود که از دهه‌ی 1990 به بعد مقبولیت یافته است. از ديد توسعه‌ی انساني؛ برخورداري انسان از زندگي طولاني، سالم و خلاق، هدف نهايي توسعه است. امروزه یکی از شاخص‌های سنجش سطح توسعه‌ی کشورهای مختلف، گزارش‌های ملی و بین‌المللی توسعه‌ی انسانی است که هرساله توسط سازمان برنامه عمران ملل متحد منتشر می‌شود.
مسئله توسعه و توسعه‌نیافتگی به‌ویژه در دهه‌های اخیر، همواره ذهن محققان و سیاست‌گذاران را به خود مشغول کرده و روندي است همه‌جانبه و فراگیر در جهت بهبود شرایط زندگی و افزایش توانایی‌های انسان برای پاسخگویی به نیازهای مادی و اجتماعی. تا مدت‌ها راه ارزیابی توسعه‌یافتگی کشورهای مختلف جهان، رجوع به شاخص‌های درآمد سرانه بود، اما با انتقادات وارده به این شاخص‌ها، تدريجاً راه براي طرح نظریه توسعه انساني باز شد. شاخص توسعه انسانی که شاخص ترکیبی است، توسط نهاد برنامه توسعه ملل متحد از سال 1990 جهت بررسی وضعیت کشورهای مختلف از حیث توسعه انسانی مطرح شده است و هرساله طی يك گزارش بین‌المللی، وضعيت توسعه انساني کشورها بررسي شده و بر حسب جايگاه و ميانگين امتيازات در چهار گروه توسعه انسانی بسیار بالا، توسعه انسانی بالا، توسعه انسانی متوسط و توسعه انسانی پایین دسته‌بندی می‌شوند.
با استفاده از شیوه‌های مشارکتي، نظریه توسعه انساني سعي می‌کند زمینه‌ای براي برطرف ساختن نيازهاي اساسي (غذا، پوشاک و...) و نيل به زندگي شرافتمندانه از طريق تأمين آموزش، بهداشت، تغذيه و بارور ساختن و بسط استعدادها و ظرفیت‌های انسان ايجاد کند و می‌کوشد تا کیفیت زندگي فردي و اجتماعي را بهبود بخشد و به وي امکان استفاده بهتر و بيشتر از زندگي را بدهد. شاخص توسعه انساني به دنبال اندازه‌گیری ترکيبي سه ظرفيت اساسي کسب دانش، دسترسي به امکانات مادي براي زندگي بهتر (تغذيه، درآمد) و برخورداري از عمر طولاني توأم با سلامتي است.
عمده‌ترین اهداف پژوهش حاضر عبارت‌اند از: مفهوم و شاخص‌های توسعه‌ی انساني، سير تحول مفهوم توسعه و چگونگي طرح نظریه‌ی توسعه‌ی انساني، نحوه‌ی رتبه‌بندي كشورها به‌وسیله شاخص توسعه‌ی انساني، تحولات سياسي و روندهاي جاري در توسعه و اقتصاد در ايران، تحولات سياسي و روندهاي جاري در توسعه و اقتصاد در مالزی، علل و عوامل مؤثر بر رتبه‌بندی دو كشور در گزارش بین‌المللی توسعه انسانی 2020.
بر اساس بررسی‌های اولیه، ازنظر شاخص‌های توسعه انسانی دو کشور ایران و مالزی در آخرین گزارش توسعه انسانی (2020)، ایران در رده توسعه انسانی بالا و مالزی در رده بسیار بالا قرار دارد، همچنین ایران دارای رتبه 70 و مالزی رتبه 63 را به خود اختصاص داده است که وجه تمایز آن‌ها در شاخص‌های جمعیت و درآمد ملی سرانه است که در تفاوت رتبه دو کشور تأثیر گذاشته است.
روش مورد استفاده در این پژوهش توصیفی- تحلیلی است. روش گردآوری داده‌ها نيز اسنادي، از طريق استفاده از منابع کتابخانه‌ای و اطلاعات آماری موردنیاز با استفاده از منابع مربوطه است.
پژوهش حاضر در چهارفصل و یک جمع‌بندی و نتیجه‌گیری تنظیم شده است. فصل اول عمده‌ترین مباحث نظری پژوهش در راستای مباحث توسعه و دیدگاه‌های توسعه انسانی و نقش دولت‌ها در این فرآیند، مورد بحث و بررسی قرار می‌گیرد. فصل دوم، به بحث پیرامون تحولات سياسي و اقتصادي در جمهوري اسلامي ايران می‌پردازد. فصل سوم، به بحث پیرامون تحولات سياسي و اقتصادي در مالزی می‌پردازد. فصل چهارم به بررسي مقایسه‌ای رتبه و شاخص توسعه انساني در دو كشور ايران و مالزی و نيز علل آن می‌پردازد. نهایتاً در پایان، جمع‌بندی و نتیجه‌گیری تحقیق ارائه خواهد شد.
انتهای پیام/
