به گزارش خبرگزاری بسیج، فکه منطقه ای بیابانی در شمال غربی استان خوزستان و جنوب شرقی استان ایلام است.برای رسیدن به فکه می توان از شرق در سه راه قهوه خانه از جاده اندیمشک-دهلران ه سمت فکه رفت.
فکه به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم می شود که بخش جنوبی آن جزء استان خوزستان و شهرستان دشت ازادگان محسوب شده و بخش شمالی آن جزء استان ایلام و از توابع شهرستان دهلران است.
منطقه فکه رملی و سرزمین شن های روان است که در بخش جنوبی آن رمل و شن های روان بیشتر است به گونه ای که حرکت کردن بر روی آن بسیار سخت و طاقت فرسا است.
خاک فکه شمالی سخت تر بوده و در بخش هایی از آن خاک های رس و خاک های قابل کشت وجود دارد و بارندگی در فکه بسیار کم است به گونه ای که اکثر مناطق ان خشک و بی اب و علف است.
در منطقه فکه جنوبی تعداد روستاها به تعداد انگشتان دست هم نمی رسد و تنها عده ای از عشایر در ان زندگی می کنند.
در منطقه فکه شمالی به علت وجود رودخانه دویرج و باران های فصلی روستاهای معدودی وجود دارد و منطقه قابل تحمل تری است.
فکه به معنای تشنگی است و تمامی گفته های راویان این منطقه تایید کننده این موضوع است که رزمندگان این منطقه در زمان شهادت راه مولای خود امام حسین(ع) را در پیش گرفته و با تشنگی کامل شربت شهادت را نوشیدند.
اری اینجا فکه سرزمین قمقه های خالی از اب است اینجا سرزمینی است که خاک مقدس آن پذیرای پاهای برهنه زائران است.
به فکه که می رسی شاید نخستین چیزی که چشمت را نوازش می دهد وجود سیل زیادی از کفش های زئران است که قبل از ورود به داخل منطقه چیده شده که همین موضوع قداست خاکش را به رخت می کشد.
در کنار همین کفش های چیده شده مردی را می بینی که با لباس رزمندگان مشغول واکس زدن کفش زائران بوده و گرد و غبار راه را از جهره کفش های خسته می زداید.
بعد از طی کردن مسافتی و پیاده حرکت کردن بر روی شن های سرزمین فکه توقف در کنار ایستگاه صلواتی و نوشیدن لیوانی از شربت گوارا و خنک آن هم به یاد شهداء می تواند تورا برای ادامه مسیر مشتاق تر کند.
فکه آن قدر زیبایی دارد که حرکت در هر کجایش تورا ناخدا به یاد صحرای کربلا می اندازد و این جا به وضوح کامل می توانی ردپای زهرا را ببینی.
اری فکه برچهره خود نشانی از کربلای حسین(ع) را دارد و قدم زدن در میان خاک هایش هر لحظه حضور شهداء را برایت پر رنگ می کند.
در صف مردمان اینجا چیزی که بیش تراز همه با چشم هایت بازی می کند عاشقانی است که زیرلب نجوای حسین(ع) و کربلایش را دارند... گویی اینجا را کربلای ثانی می دانند.....
انتهای پیام/
