کارگردان «چند قطره خون»: از ۳۰۰ قربانی خون‌های آلوده فرانسه تنها ۲۰ نفر زنده ماندند
به گزارش خبرگزاری بسیج، موضوع ورود خون‌های آلوده از فرانسه به ایران، با ورود لورن فابیوس وزیر خارجه این کشور به ایران بار دیگر بالا گرفته است. نوید نامور، کارگردان مستندی در این باره
نوید نامور کارگردان مستند «چند قطره خون» در گفتگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، درباره ی مستند خود گفت: این مستند نزدیک به یک سال و چند ماه است که ساخته شده است و تاکنون 2 نمایش داخلی در ایوان شمس و سینما تک داشته و افتتاحیه آن نیز در انجمن تهیه کنندگان و خانه هنرمندان بود.
وی ادامه داد : نزدیک به یک سال و چند ماه پیش این مستند را گروه سینما فیروزه برای جشنواره فیلم در فرانسه فرستاد. معمولا رسم نیست که جشنواره ای به فیلم ساز ایمیل بزند. معمولا یا فیلم را پذیرش می‌کنند یا رد می‌کنند اما این جشنواره به من ایمیل فرستاد که ما از دیدن این فیلم هم خوشحال هستیم و هم ناراحت. دلیل ناراحتی ما را می دانید اما به خاطر ساخت این فیلم به شما تبریک می‌گوییم. البته به دلیل ملاحظات نمی توانیم این فیلم را پذیرش کنیم امیدواریم که سال‌های آینده از شما فیلم داشته باشیم. باید گفت که از برخورد این جشنواره بسیار لذت بردم در حالی که برای نمایش این فیلم در کشور خودم برخوردهایی را دیدم که اکنون نمی‌دانم این فیلم را نمایش بدهم یا خیر؟
از 300 قربانی خون‌های آلوده تنها 20 نفر زنده ماندند
نامور ادامه داد: به نظرمن اگر این فیلم یک سال پیش پر رنگ شد به خاطر حمایت تعدادی از رسانه‌ها بود در حالی که متاسفانه در این چند وقت اخیر جوی راه افتاد که واقعا من را آزار داد. برای مثال رسانه ای در یک سال گذشته، حتی یک خبر هم از این فیلم نزده است اما اکنون می آید و با خبری معلوم الحال از این مستند یاد می کند. باید گفت که این جو رسانه ای از زمانی آغاز شد که یک رسانه در مصاحبه با شخصی که او را وکیل بین المللی این پرونده معرفی کرده بود، درباره مستند من خبر سازی کرد در حالی که وکیل این پرونده تنها شخص دکتر علی صابری است. البته بعدا هم مشخص شد که ادعای آن وکیل معرفی شده اشتباه بوده است.
کارگردان «چند قطره خون» گفت: عده ای این فیلم را وسیله ای برای تسویه حساب‌های شخصی شان قرار دادند که واقعا من را آزار می‌دهد. البته من از هر دو جناح اصول گرا و اصلاح طلب گلایه دارم چرا که باعث شدند من و همکارانم وسیله ای برای تسویه حساب های شخصی قرار بگیریم.
شرحی از کوتاهی وزارت بهداشت وقت در پیگیری موضوع ورود خون‌های آلوده
او بیان داشت: هنگامی که این فیلم را آغاز کردم می دانستم که در ساخت آن کارشکنی خواهد شد و با مشکلاتی رو به رو خواهم بود. البته هیچ گاه هم نگفتم که فشار این فیلم باعث شد تا شرکت فرانسوی مجبور به پرداخت غرامت به بیماران شود اما اکنون می بینم که این فیلم وسیله دست عده ای معلوم الحال می شود. عوض آن که این افراد، از 300 نفری که آلوده شدند و اکنون فقط 20 نفرشان زنده هستند حمایت کنند از آن فقط استفاده نابجا می کنند.
این کارگردان و مستند ساز به اتفاقات در جریان این پرونده اشاره کرد و گفت : از بریده های جراید فرانسوی که البته در فیلم نیز هست ما فهمیدیدم که فرانسه از روز اول از این ماجرا خبر داشته است. بعد از 6 – 7 سال از آن ماجرا، نامه ای از شرکت فرانسوی به وزارت بهداشت ایران زده می شود که آن محصولات خونی آلوده است. اما وزارت بهداشت به جای بررسی این موضوع به آن شرکت نامه می زند که این موضوع صحت ندارد و شما حتما قصد و غرضی دارید در حالی که بعد از 1-2 سال صحت آن نامه معلوم می‌شود. افراد زیادی به واسطه این غفلت به ویروس ایدز آلوده شده اند.
نامور گفت: چند سال پیش وزارت امور خارجه به وزارت بهداشت نامه ای می زند که تمام کشور هایی که از آن محصولات خونی متضرر شده اند، غرامت گرفته اند. کافی است که مبلغ اندکی را بدهید تا ما هم غرامت بگیریم اما باز هم اتفاقی نمی افتد. در حقیقت من در ساخت فیلم نگاه بی طرفانه داشته ام اگر می گویم که در وزارت بهداشت آن زمان غفلت هایی صورت گرفته اما در مقابل می گویم که وزارت امور خارجه وقت هوشیار عمل کرده است.
او درباره انگیزه ساخت خود از این فیلم گفت: همسرم مستندی را با همین موضوع تحت عنوان «وقتی همه چیز دیده می شود» چندین سال پیش ساخت. من در جریان این پرونده قرار داشتم تا زمانی که خبر دار شدم این شرکت در حالی که غرامت پرداخت نکرده دوباره برای فعالیت در ایران وارد کشور شده است. البته چیزی که بیش تر از همه مرا به ساخت این فیلم ترغیب کرد مادر مسعود نعیمی بود که پسرش اولین کسی بود که در ایران آلوده به ویروس ایدز شد و هم چنین اولین قربانی این ویروس در ایران بود. فرض کنید که بچه ای معصوم برای آن که دردش کم شود از دارویی استفاده می کند اما به جای آن که دردش کم شود، درد دیگری نیز با او همراه می شود که سالیان سال با او همراه است و هزینه هنگفتی را برای داروهای خود باید بپردازد.
ورود خون‌های آلوده نامی جز قتل‌عام ندارد
کارگردان «چند قطره خون» ادامه داد: اکنون به وزارت بهداشت حکم شده است که باید دیه کامل را به حدود 1000 تا 1500 نفر بپردازد. در حقیقت چیزی نزدیک به 300 میلیارد را باید به عنوان غرامت به بیماران بپردازد. این مبلغ زیاد باید چگونه پرداخت شود؟ آیا باید آن را از بیت المال پرداخت کرد یا می توان آن را از فرانسه گرفت؟ اگر من به دنبال نمایش این فیلم هستم به این دلیل است که اکنون که مسئولی از این کشور در ایران است او را بیاوریم و این موضوع را بیان کنیم. غرامت این درد بی درمان را باید آن ها بپردازند. آیا این منطق خلاف توافق نامه است و آن را به هم می‌ریزد؟ من مخالف توافق نیستم اگر توافق شود برای من هم خوب است و می توانم راحت تر فیلمم را در جشنواره های خارجی نمایش دهم اما من دلواپس آن کودکان معصوم هستم نه آن دلواپسی‌ای که بقیه فکر می‌کنند.
کارگردان مستند« چند قطره خون» خاطرنشان کرد: در وزارت بهداشت وقت، اگر شرکتی بخواهد کوچکترین چیزی را وارد کند باید مجوز بگیرد. سوال این جاست که آیا مسئولان وقت درباره ی این شرکت و قانونی بودن فعالیت آن جستجو نکردند؟ اگر جستجو کردند و فعالیت آن را قانونی ندانستند پس چرا اجازه ورود این دارو به کشور را دادند؟ اگر هم نمی دانستند و بعدا فهمیدند چرا مجوز این شرکت را باطل نمی کنند؟
برخلاف دستور رهبر انقلاب موضع خون‌های آلوده پیگیری نشد
او به تلاش های صورت گرفته برای مصاحبه با مسئولان شرکت فرانسوی در مستند خود اشاره کرد و گفت: هنگامی که تولید فیلم را آغاز کردیم به این شرکت نامه زدیم و گفتیم که ما برای شما این امکان را قائل هستیم که به ادعاهای مطرح شده علیه خود پاسخ دهید اما هیچ جوابی به ما ندادند و البته تاکنون هم به سوال هیچ رسانه ای پاسخ ندادند. این همه رسانه در کشور داد می زنند که آن ها چنین کاری کردند اما آن ها هیچ توجهی نمی کنند. چرا این شرکت فرانسوی در حالی که براساس بعضی آمارها تا 25هزار نفر را در چندین کشور دنیا به این ویروس آلوده کرده است، سکوت کرده و هیچ جوابی نمی دهد؟ به نظر من این کار به جز قتل عام هیچ اسم دیگری ندارد. البته هنوز هم دوربین من آماده است که اگر آن ها حاضرند، درباره ی این موضوع مصاحبه بگیرم.
نامور به دستور رهبری مبنی بر پیگیری این پرونده اشاره کرد و گفت : در حدود سال 71 – 72 پدر یکی از همین بیماران که از همه جا ناامید است نامه ای را به رهبر انقلاب می نویسد و خواستار پیگیری ایشان می شود . مقام معظم رهبری نیز زیر این نامه دستور اکید پیگیری آن را می دهند. اما همان طور که می بینید علی‌رغم دستور ایشان باز هم کارشکنی ادامه دارد و اقدامی در جهت حمایت این بیماران انجام نشده است.
