اندیشکده سلطنتی با آرزوی احیای سلطه بریتانیا+عکس

به گزارش خبرگزاری بسیج، نام «شورای روابط خارجی» آمریکا، نامی شناخته شده برای سیاستمداران دنیا و آگاهان به مسایل سیاست بین‌الملل است.  این شورا یکی از متنفذترین سازمان‌های غیردولتی در آمریکا و یکی از هدایت‌گران اصلی سیاست خارجی این کشور محسوب می‌شود.


لیکن آن چه که بسیاری از مردم از آن اطلاع ندارند، این حقیقت است که شورای روابط خارجی به واقع شاخه‌ای از یک سازمان قدیمی‌تر و درعین حال ناشناخته‌تر، در کشوری دیگر است: «موسسه سلطنتی امور بین‌المللی» در لندن.


این موسسه به طور رسمی و با همین نام، از خاکستر اروپای ویران از جنگ اول جهانی (موسوم به جنگ کبیر) در 1918 سربرآورد. ایده تشکیل موسسه سلطنتی، در یک جلسه غیررسمی در حاشیه کنفرانس صلح پاریس، در پایان جنگ اول جهانی، یعنی تقسیم غنایم جنگ میان فاتحان اصلی (بریتانیا، فرانسه و آمریکا) مطرح شد.


سال بعد (1919) این ایده جامه عمل پوشید و «موسسه امور بین‌الملل بریتانیا» به مرکزیت لندن تاسیس شد. کمی بعد، با دریافت لقب سلطنتی از جانب دربار ملکه، نام آن به «موسسه سلطنتی امور بین‌الملل» تغییر کرد.

این موسسه، به نام مقر اصلی آن در میدان سنت جیمز لندن، به «چتم هاوس» معروف شد. چتم هاوس در بین متخصصان سیاست خارجی به عنوان تاثیرگذارترین، یا لااقل یکی از تاثیرگذارترین، اندیشکده‌های دنیا شناخته می‌شود.


چتم هاوس، از همان ابتدای کار، شعبه‌های خود را در کشورهای مشترک‌المنافع بریتانیا در سرتاسر دنیا تاسیس کرد که به «مؤسسات خواهر» معروف شدند. «شورای روابط خارجی آمریکا» (که ایده آن هم در حاشیه همان کنفرانس صلح پاریس مطرح شد)، «موسسه امور بین‌الملل استرالیا»، «موسسه امور بین‌الملل آفریقای جنوبی»، «موسسه امور بین‌الملل پاکستان»، «شورای بین‌المل کانادا» و سازمان‌های مشابه.

موسسه سلطنتی امور بین‌الملل، به طور رسمی، به مانند شعبه‌های خود در سراسر دنیا «اندیشکده‌ای غیرانتفاعی و غیرحکومتی» است که تحلیل‌هایی اساسی درباره مسایل بین‌المللی و امور جهانی در چند حوزه اصلی ارایه می‌دهد: «انرژی، محیط زیست و منابع، اقتصاد بین‌الملل، امنیت بین‌الملل، مطالعات منطقه‌ای و حقوق بین‌الملل.»


باز هم شبیه شعبه‌های خود در سراسر دنیا، چتم هاوس هم عمده انتشارات و رویدادهای خود را برای عموم قابل دسترس می‌کند.

شرکاء، حامیان و اعضای حقوقی آن شماری از مهم‌ترین و پرقدرت‌ترین موسسات و شرکت‌های جهانی و حتی دولت‌های خارجی هستند. شرکت شِورون (غول نفتی ایالات متحده)، بلومبرگ، HSBC، توشیبا، مورگان استنلی، گلدمن ساکس، لاکهید مارتینز، رویال داچ شل، کمیسیون اروپا و شماری دیگر از شرکت‌ها، موسسات و دولت‌های خارجی.



با وجود این که بخش عمده فعالیت‌های آن برای عموم در دسترس است، خط مشی این موسسه برای سری نگه داشتن برخی جلسات، امری شناخته شده است. این خط مشی به «قانون چتم هاوس Catham House Rule معروف است و می‌گوید:

«قتی یک جلسه، یا بخشی از آن، تحت قانون چتم هاوس برگزار می‌شود، شرکت‌کنندگان آزادند که اطلاعات دریافتی را استفاده کنند.، ولی هویت و وابستگی سخنرانان و مشارکت‌کنندگان دیگری در آن رویداد، آشکار نمی‌شود.»


این قانون ظاهرا با این استدلال به کار گرفته شده است که بسیاری از اشخاص برجسته، وقتی هویت و وابستگیشان برای عموم آشکار باشد، نمی‌توانند نظرات خود را به صراحت درباره موضوعات مناقشه برانگیز مطرح کنند. شماری از بدنام‌‌ترین و مورد انتقادترین اجلاس در جهان، شامل کنفرانس بیلدربرگ، یا انجمن جمجمه و استخوان‌ها، به قانون چتم هاوس ملتزم هستند و از همین رو داستان‌های زیادی درباره مخفی کاری و نفوذ پنهان آن‌ها مطرح است.


وقتی پای موسسه‌ای چون «موسسه سلطنتی امور بین‌الملل» به میان می‌آید، سخت است که چنین داستان‌هایی را کاملا بی‌ربط و نامعتبر در نظر گرفت.

«جی. ادوارد گریفین»، در پایگاه اینترنتی «The Eyeopener»، تاریخچه یک «گروه میزگرد» را ارایه کرد که توسط «سسیل رودز»Cecil Rhodes  تاسیس شد.


به نوشته گریفین، یک «حلقه مخفی» درونی از نخبگان در درون آن طوری عمل می‌کردند که اعضای بیرونی و عادی آن هیچ درکی از عملکرد حلقه مخفی اصلی نداشتند. از درون همین حلقه پنهان بود که «موسسه سلطنتی امور بین‌الملل» و شعبات آن سر برآوردند (از جمله شورای روابط خارجی آمریکا).


بر اساس نظرات پروفسور «کارول کوئیگلی»، تاریخ‌دان برجسته، پژوهشگر موسسه بروکینگز، مشاور وزارت دفاع آمریکا و مرشد معنوی بیل کلینتون، گروه میزگرد از دل یک جلسه در فوریه 1981 میان سسیل رودز، ویلیام استید (روزنامه نگار) و رجینالد بالیول بِرِت ("لرد اِشر" بعدی) بیرون آمد. در این جلسه تصمیم گرفته شد که گروه، یک حلقه درونی مخفی هم داشته باشد که «جامعه نخبگان» خوانده می‌شد. حلقه بیرونی نام «انجمن یاری‌کنندگان» بر خود داشت. جامعه نخبگان، هسته اصلی گروه بود که شامل خود سسیل رودز و یک به اصطلاح «خونتای سه نفره» می‌شد. اعضای خونتای سه نفره استید، لرد اِشر و آلفرد میلنر بودند.


میلنر روزنامه‌نگاری بود که توسط استید از گمنامی نجات یافت. استید او را دستیار سردبیر مجله «پال مال» کرد. بعد از این که میلنر چند پست سیاسی به واسطه اعمال نفوذ استید به دست آورد، رودز تصمیم گرفت او را به منصب «کمیسر عالی آفریقای جنوبی» در 1897 بگمارد، یک منصب مهم و تاثیرگذار در سال‌های منتهی به جنگ بوئر (جنگ میان هلندی‌های مهاجر به آفریقای جنوبی و ارتش امپراتوری انگلستان که از 1899 تا 1902 به طول انجامید و با پیروزی انگلستان به پایان رسید).


میلنر، شماری از وکلا و مدیران جوان بریتانیایی که عمدتا فارغ التحصیل دانشگاه آکسفورد بودند زیر پر و بال خود گرفت که همگی بعدها به برجسته‌ترین و بانفوذترین سیاستمداران نیمه اول قرن بیستم در بریتانیا تبدیل شدند. این گروه که به «مهدکودک میلنر» معروف شد شامل چنین نام‌هایی می شد: لرد لوتیان، فیلیپ هنری کار، رابرت هنری برند (بارون برند اول)، جان بوکان ( بارون اول توئیدزمور و بعدا حاکم انگلیسی کانادا) و «لایونل کرتیس» که بنیاینگذار رسمی چتم هاوس در 1919 بود.

پروفسور کوئیگلی، در یک مصاحبه نادر، با شرح جزییات چگونگی اعمال قدرت گروه رودز را در نیمه اول قرن بیستم از طریق موسساتی چون چتم هاوس تشریح می کند.

به گفته کوئیگلی، گروه میزگرد سسیل رودز مسوول برپایی جنگ بوئر، تاسیس تراست عظیم رودز، کنترل انتشارات تایمز، شکل‌گیری «اتحادیه ملل» ( سلف سازمان ملل)، تاسیس موسسه سلطنتی امور بین‌الملل، سیاست دلجویی از هیتلر در ماه‌های شروع تجاوزات هیتلر به اروپای شرقی (که توسط نخست وزیر وقت نویل چمبرلین اجرا شد) و رویدادهای مهم دیگری در نیمه اول قرن بیستم بودند.

در سال‌های اخیر، چتم هاوس که آشکارترین تریبون گروه رودز است، گزارش‌های مهمی چون مناسب نبودن طلا برای جایگزینی سیستم پولی فعلی جهانی، تحلیل انتخابات سال 88 در ایران (تحلیل چتم هاوس از اولین منابعی بود که از «وجود بی‌نظمی‌هایی در برگزاری انتخابات 88» خبر داد)، امکان استفاده از فضای سایبر به عنوان سلاح راهبردی، و شماری دیگر از اسناد، انتشارات و سخنرانی های مهم عرضه کرده است.

حقیقت این است که چتم هاوس یک موسسه به شدت قدرتمند و اثرگذار با ریشه‌های پنهان و سری است که دهه‌هاست که طی روندهایی پیچیده سیاست خارجی بریتانیا را دستکاری می‌کند و شکل می‌دهد. این موسسه، همین کار را از طریق شعبات و زیرمجموعه‌های خود در کشورهای دیگر با سیاست جهانی انجام می‌دهد. با این حال، میزان گشودگی آن به روی عموم هم تعجب‌برانگیز است.

این گشودگی به روی عموم و همزمان تلاش برای هدایت ژئوپلیتیک جهانی، چیزی است که چتم هاوس را از کلوب‌هایی چون بیلدربرگ و «جمجه و استخوان‌ها» متمایز می‌کند. چتم هاوس مانند دیگر شبکه‌ها و سازمان‌های ماسونی و شبه ماسونی، خود را زیر لایه‌ای از رازآلودگی و مخفی‌کاری پنهان نکرده است، بلکه چنان خود را در معرض دید عموم قرار داده است که کم کم حضور و ماهیت آن عادی جلوه کند. در نتیجه، هیچ‌گاه به اندازه سازمان‌های مشابه درباره آن حرف و حدیث و شایعه وجود ندارد. این دقیقا نحوه کارکردی بود که رودز برای چنین سازمانی در نظر گرفته بود. شورای سلطنتی امور بین‌الملل و شورای روابط خارجی آمریکا، نمونه‌های شاخص این سیاست ساده و هوشمندانه هستند که «بسیاری از رازها را می‌توان در آشکارگی زیاد، پنهان کرد.»


نکاتی درباره سسل رودز، پدر اندیشکده‌ها

سسیل جان رودز (1902-1853) زاده هرتفورد شایر انگلستان، تاجر، معدن دار و سیاستمدار معروف قرن نوزدهم بریتانیایی در آفریقای جنوبی بود. او از 1890 تا 1896، نخست وزیر مستعمره کیپ (کیپ کولونی یا کولونی دماغه امید نیک) از جانب ملکه انگلستان بود. کیپ کولونی، به مستعمره امپراتوری بریتانیا در آفریقای جنوبی و نامیبیای امروز از 1795 تا 1910 گفته می‌شد.

رودز از باورمندان متعصب و کارگزاران اصلی امپریالیزم بریتانیا و استعمار این کشور در نیمه دوم قرن نوزدهم بود، به نحوی که او خود را در وهله نخست نه یک تاجر بزرگ، که یک «امپراتوری‌ساز» می‌داست. کمپانی او موسوم به «کمپانی بریتانیایی آفریقای جنوبی»، قلمرو «رودزیا»(برگرفته از نام خود او) را در 1895 در جنوب آفریقا ایجاد کرد که بعدها به کشور زیمباوه تبدیل شد. دانشگاه معروف رودز در آفریقای جنوبی هم نام او را بر خود دارد و هنوز هم یک بورسیه تحصیلی معروف به نام او وجود دارد.

در اهمیت جایگاه سسیل رودز در تاریخ امپریالیزم بریتانیایی، تنها به گفته تاریخدان مشهور «ریچارد اِی. مک فارلِین» اشاره می‌کنیم که نقش او را همسنگ نقش «جرج واشینگتن» و «آبراهام لینکلن» در تاریخ آمریکا می‌داند. به واقع، تاریخ آفریقای جنوبی در سه دهه آخر قرن نوزدهم به نام رودز گره خورده است.

رودز به عنوان یک غول عرصه معدن‌داری (به ویژه معادن طلا و الماس)، نقشی اساسی را در غارت منابع آفریقای جنوبی توسط استعمار بریتانیا ایفاء کرد.

همچنین باید اشاره کرد که رجینالد بالیول بِرت، شریک رودز در ایجاد گروه میزگرد، خود دوست و مشاور نزدیک ملکه ویکتوریا و بعد از او، مشاور نزدیک ادوارد هفتم و جرج پنجم بود.

هدف این استعمارگران شناخته شده از ایجاد یک حلقه مخفی (که بذر اولیه اندیشکده‌ها بود)، «توسعه حاکمیت بریتانیا بر سرتاسر جهان بود.» جالب این که در ذهنیت آن‌ها ایالات متحده به عنوان «جزء به هم پیوسته بریتانیا باید دوباره تحت حاکمیت بریتانیا قرار می‌گرفت.» در یک کلام، آن‌ها برای خود یک نظام جهانی به رهبری بریتانیا ترسیم کرده بودند، یک سیستم جهانی حکومت‌داری تحت سلطه امپراتوری بریتانیا. خاندان یهودی معروف بریتانیا، خاندان روچیلد و سایر بانکداران بزرگ انگلیسی (عمدتا یهودی) از حامیان همیشگی این حلقه‌ها و سازمان‌ها بوده و هستند.

https://www.corbettreport.com/chatham-house-rule-inside-the-royal-institute-of-international-affairs
https://www.chathamhouse.org/publications/twt/archive/view/187857
https://www.chathamhouse.org/About
https://www.thebureauinvestigates.com/2011/12/08/chatham-houses-independent-expert-is-lobbyist
http://www.newdawnmagazine.com/articles/who-really-runs-the-world-conspiracies-hidden-agendas-the-plan-for-world-government
http://www.boilingfrogspost.com/2013/01/15/the-eyeopener-chatham-house-rules-inside-the-royal-institute-of-international-affairs
https://www.corbettreport.com/chatham-house-rule-inside-the-royal-institute-of-international-affairs
https://en.wikipedia.org/wiki/Cecil_Rhodes