ترامپ یا کلینتون؛ مسأله این است!

هر ایالت بر اساس تعداد مجموع نمایندگانی که در مجلس نمایندگان و سنا دارد، (هر ایالت در آمریکا دو نماینده در سنا دارد) رای الکترال برای انتخاب رییس جمهور دارد. بیشترین میزان رای الکترال را ایالت کالیفرنیا با 55 عدد و کمترین آن را ایالت ورمونت و واشنگتن با سه تا دارند. با این تفسیر در انتخابات ریاست جمهوری هر ایالتی جایگاه و وزنی برای تعیین رییس جمهور دارد و یک نفر صرفاً با کسب اکثریت آرا به ریاست جمهوری نخواهد رسید. هر کاندیدای ریاست جمهوری باید 270 کارت الکترال از 538 کارت الکترال ممکن را برنده شود تا بتواند به عنوان رییس جمهور انتخاب شود.

مردم آمریکا در هر ایالت به صورت جداگانه به رییس جمهور و معاون اول وی رای می‌دهند و همچنین اعضای کالج الکترال را بر می‌گزینند. اعضای کالج الکترال عرفاً به کاندیدایی رای می‌دهند که در آن ایالت برنده شده باشد. یعنی اگر کاندیدای ریاست جمهوری به ترتیب 40 درصد آرا، 35 درصد آرا و 25 درصد را کسب کرده باشند، همه‌ی آرای الکترال به کاندیدایی می‌رسد که بیشترین رای را در آن ایالت آورده باشد و دیگر کاندیداها هیچ رای الکترالی در آن ایالت کسب نخواهند کرد.

در آمریکا به دلیل وسعت کشور، ایالات متفاوت، هزینه‌بر بود انتخابات و اثربخشی رسانه‌ها، فقط کاندیداهای دو حزب جمهوری‌خواه و دموکرات توان رقابت دارند و دیگر کاندیداها از دور رقابت خارج می‌شوند.

روند انتخاب کاندیداهای هر دو حزب نیز پروسه ای مانند ریاست جمهوری دارد، با این تفاوت که در طول مدت چند ماه این پروسه طول می‌کشد و هر چند روز یک بار در چند ایالت رای گیری می‌شود. هر ایالت در انتخابات های درون حزبی، مانند انتخابات ریاست جمهوری، یک وزن اسمی دارد، که در اینجا «دلیگیت» نامیده می‌شود. برای آنکه کاندیدایی بتواند به عنوان کاندیدای نهایی حزب تعیین شود، باید یک حد نصاب از دلیگیت ها را کسب کند. در حزب دموکرات هر شخصی که قصد کاندیداتوری داشته باشد، باید از 4743 دلیگیت ممکن، 2382 دلیگیت را برنده شود. در حزب جمهوری کاندیدایی به عنوان کاندیدای نهایی حزب تعیین می شود که از 2472 دلیگیت ممکن، 1237 عدد را برنده شود. جز آرا هر ایالت که تحت عنوان دلیگیت وجود دارد و با یک فرمول خاص بین کاندیداها بر اساس میزان رای تقسیم می شود، رای افراد برجسته‌ی حزبی نیز در انتخابات اثر دارد و آن ها نیز وزنی مجزا دارند.

در ایالت‌های آمریکا نحوه‌ی تقسیم دلیگیت‌ها یکسان نیست و حتی ترکیب رای دهندگان نیز متفاوت است. در بعضی ایالات تنها اعضای حزب حق رای دارند و در بعضی ایالات افراد مستقل نیز رای می دهند، در بعضی ایالات کل دلیگیت ها به شخص پیروز می رسد و در بعضی ایالات به نسبت رای بین آن ها تقسیم می شود.

تا کنون در کمپین‌های دو حزب اصلی برای انتخابات ریاست جمهوری چه گذشته است؟

در بین جمهوری خواهان رقابت با حضور گزینه‌های متعددی شروع شد، افرادی که سابقه سناتوری دارند و یا هم اکنون به عنوان سناتور در سنا حاضرند؛ مانند: مارکو روبیو، تد کروز، رند پال، ریک سنتروم، یا کسانی که سابقه‌ی فرمانداری دارند و یا هم اکنون فرماندار هستند مانند: جب بوش، جان کسیچ و کریس کریستی، و دو گزینه‌ی دیگر که هیچ سابقه ی خاصی در سیاست نداشتند: دونالد ترامپ و بن کارسون.

اکنون در تاریخ 13 مارچ دونالد ترامپ، تدکروز، مارکو روبیو و جان کسیچ باقی مانده اند. ترامپ هم اکنون بیشترین میزان دلیگیت را در بین جمهوری خواهان دارد. از این اتفاق اکثر بزرگان جمهوری خواه راضی نیستند، میت رامنی و مک کین به شدت در حال تبلیغ برای رای نیاوردن ترامپ در حزب هستند، این رفتار باعث شده ترامپ تهدید کند به صورت مستقل وارد انتخابات خواهد شد.

در بین دموکرات ها با اعلام کاندیداتوری هیلاری کلینتون، اکثر افراد مطرح با توجه به وضعیت محبوبیت کلینتون در سال 2008، ترجیح دادند وارد این رقابت نشوند و در ابتدا تصور می شد کلینتون به راحتی کاندیدای دموکرات ها خواهد شد، اما سناتور ایالت ورمونت، ساندرز توانست نشان دهد کلینتون راه ساده ای برای پیروزی ندارد. در بسیاری ایالات تا کنون توانسته بر کلینتون برابری یابد و از نظر دلیگیت های عادی فاصله ی چندانی با کلینتون ندارد، اما سوپر دلیگیت ها یا همان افراد برجسته ی حزبی هستند که باعث شده است اختلاف در بین این دو زیاد شود.

با توجه به تقویم انتخاباتی، احتمالاً در انتهای آوریل می‌توان کاندیدای حزب دموکرات را تشخیص داد، اما با توجه به وضعیت خاص حزب جمهوری خواه، شاید کار انتخاب کاندیدای حزب، تا روزهای آخر به درازا بیانجامد.