می هفته گذشته با حضور در جمع سران شورای همکاری خلیج فارس در بحرین، اظهارات تندی علیه ایران مطرح کرد و گفت لندن از «تهدیدات» ایران مطلع است.
کاکبرن در این یادداشت که در نشریه «کانترپانچ» منتشر شده، نوشته است: «خوش‌رقصی دولت بریتانیا برای پادشاهی‌های مطلقه خلیج [فارس] که قدرتشان را با گردن‌زنی، شلاق زدن و اتاق‌های شکنجه حفظ کرده‌اند، هم تحقیرآمیز و هم تأسف‌آور است.»
وی افزود: «اینکه ترزا می تنها در بحرینِ کوچک، مسموم و فرقه‌گرا که حکام سنی آن اکثریت شیعه را سرکوب می‌کنند، می‌تواند انتظار استقبالی شاهانه را داشته باشد، نشانه نزول بریتانیا از جایگاه یک ابرقدرت است.»
این نویسنده انگلیسی با بیان اینکه اظهارات می تنها بر ابعاد فرقه‌ای درگیری‌های خاورمیانه می‌افزاید، نوشته است که پیش از این هم حکام بحرینی ایران را به ایجاد ناآرامی در این کشور متهم کرده بودند، در حالی که تحقیقات مستقلی که در بحرین انجام شد نشان داد ایران هیچ نقشی در اعتراضات سال 2011 نداشته است.
کاکبرن اقدام دفتر نخست‌وزیری انگلستان را در رد اظهارات «بوریس جانسون» وزیر خارجه این کشور که عربستان را به ایجاد «جنگ‌های نیابتی» در خاورمیانه متهم کرده بود، مورد انتقاد قرار داده و نوشته است که حتی مقامات ارشد آمریکایی و اسناد افشاشده هم بر اینکه ترکیه، عربستان سعودی و قطر در تأمین مالی و تجهیز گروه‌های افراط‌گرا در سوریه نقش داشته‌اند، صحه گذاشته‌اند.
وی در ادامه این یادداشت نوشته است: «موضع تحقیرآمیز و ننگین بریتانیا در خلیج [فارس] احتمالا تلاشی از سر عجز برای یافتن متحدانی جدید در آستانه خروج از اتحادیه اروپاست. شاید اکنون زمان خوبی برای این کار باشد، چراکه برندگان و بازندگان جنگ‌هایی که در پنج سال گذشته سوریه و عراق را در بر گرفته بود، دارد کم کم مشخص می‌شود. تنها جنبه غافل‌گیرکننده این تلاش بریتانیا این است که به نظر می‌رسد ما باز هم مثل عراق و افغانستان، داریم طرف جناح بازنده را می‌گیریم.»
او به نبرد حلب اشاره کرده و نوشته است که نیروهای ارتش سوریه در آستانه آزادسازی کامل این شهر قرار دارند و این یعنی اینکه احتمالا «بشار اسد» رئیس‌جمهور سوریه بر خلاف میل دشمنانش، در قدرت باقی خواهد ماند و در عین حال لندن به سیاست تاریخ مصرف‌گذشته‌اش یعنی اصرار بر کناره‌گیری اسد ادامه خواهد داد.
کاکبرن با بیان اینکه نبردهای کنونی خاورمیانه، اوضاع منطقه در چند دهه آینده را روشن می‌کند، نوشته است: «تا اینجا، ایران یکی از برندگان این مناقشه تاریخی بوده است.»
او با بیان اینکه نگرانی از گسترش حضور داعش منجر به اتحاد شیعیان شد و آن‌ها را در جبهه‌ای مشترک قرار داد، نوشته است که همزمان تهران و مسکو هم ائتلافی قدرتمند در حمایت از نظام سوریه تشکیل دادند، در حالی که در سوی دیگر میدان ائتلاف میان ترکیه و عربستان چندان قدرتمند نبود.
وی بحران سوریه را عامل بازگشت روسیه به خاورمیانه دانسته و نوشته است که مسکو توانست با این فرصت در نقش یک قدرت بزرگ ظاهر شود. او آمریکا را نیز همچنان در تحولات بسیار اثرگذار دانسته، اما از نزول جایگاه لندن انتقاد کرده است.
در پایان این یادداشت، کاکبرن با بیان اینکه مقامات و دیپلمات‌های انگلیسی درک درستی از واقعیات ندارند، نوشته است: «مانند عراق در سال 2002، افغانستان در سال 2006 و لیبی در 2011، جاه‌طلبی‌های بریتانیا برای اینکه نفوذ بیشتری در خلیج [فارس] داشته باشد، به دلیل اطلاعات محدود و منابع ناکافی، شکست خواهد خورد.»
