وقتی عشق و هنر در یک قاب قرار می گیرند
به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج؛ هنرمند مستندساز بسیجی، محمد رضایی با هنر عکاسی و مستند، تلاش مرزداران نقطه صفر مرزی کشور را در حفاظت از مرز‌های جمهوری اسلامی ایران به نمایش گذاشت.
محمد رضایی عضو بسیج هنرمندان استان مازندران، اسفند سال ۱۴۰۱ به بلندی‌ها و نقطه صفر مرزی رفته و با رزمندگان لشکر ۲۵ کربلا یاسوج همراه شد. وی به مدت ۴۵ روز از نزدیک شاهد سختی‌های زندگی و مرزداران بود که چگونه از مرز‌های جمهوری اسلامی دفاع می‌کنند.
کار مستندسازی را از چه سالی آغاز کردید؟
از سال ۱۳۸۳ با خبرگزاری فارس به عنوان عکاس و مستندساز شروع به فعالیت کردم و بعد از آن در سازمان صدا وسیما به عنوان انیماتور و مستندساز و فیلم بردار مشغول به فعالیت هستم. با روزنامه‌های همشهری، ایران، جام جم، خبرگزاری فارس، خبرگزاری جام جم آنلاین و آژانس عکس ایران همکاری داشتم.
در چند جشنواره حضور داشتید؟
تاکنون بیش از صد جشنواره شرکت کردم، ۳۰ عنوان رتبه برتر جشنواره بین المللی را داشتم و که رتبه دوم و سوم را کسب نمودم.
چند مستند ساختید؟
به عنوان تصویربردار مستند تقریبا با ۱۰مجموعه مستند و تک مستند به عنوان تصویربردار همکاری داشتم، اما به عنوان تهیه کننده و تصویربردار مستقل، و نزدیک به پنج مستند کارگردانی و تهیه کنندگی آن را بر عهده داشتم.
موفق‌ترین بسیجی هنرمند کشور در هشتمین جشنواره مالک اشتر
از محمد رضایی عکاس، مستند ساز در حوزه اجتماعی و بحران، جهادگر و عضوانجمن عکس سازمان بسیج هنرمندان استان مازندران به عنوان موفق‌ترین بسیجی هنرمند کشور در هشتمین جشنواره مالک اشتر تجلیل شد.
چرا در سال گذشته با لشکر ۲۵ کربلا عازم مناطق صفرمرزی کشور شدید؟
ساخت مستندم به عنوان یکی از فعالیت‌ها در حوزه بحران بود، از قبل با نیروهای ویژه لشکر ۲۵ کربلا در حوزه بحران، سیل و زلزله و کرونا آشنایی داشتم. جالب بود با نیروهای نظامی، امنیتی، تکاوری در حوزه سلامت اجتماعی صحبت می‌کردیم؛ می‌گفتند: ما مرزبانان حریم‌های مرز‌های اسلام هستیم، یعنی موقعیت ما فقط موقعیت جغرافیایی نیست، امنیت مردم، سلامت و امنیت فرهنگی و اجتماعی هم برای ما مهم است. هر جا بحران باشد در آن موقعیت به مردم کمک می‌کنیم. در این حوزه، چون تا به حال عکاسی و مستندسازی نکردم، برایم جالب بود که بروم و حضور این نیروها در مناطق مرزی و جنگی را ثبت و ضبط کنم و بخشی از رشادت مرزبانان کشور مان را به نمایش بگذارم.
با دغدغه ای که در حوزه بحران داشتم، حتما باید جایگزین یک نفر می‌شدم و دوره‌های آموزشی را می‌گذراندم یک سال نیم اجازه دادند حضور داشته باشم. با گذراندن دوره‌ها و دستورالعمل‌ها در سه منطقه سیروانا مرز ترکیه و ارتفاعات پیرانشهر و رشته کوه‌های گلاله حضور داشتم. شیفت زمستان بسیار شرایط سختی است، چون بعضی از ماه‌ها بین شش تا هشت متر پایگاه زیر برف است و این‌ها شرایط سخت را مدیریت و در عین حال از مرز‌های کشورمان حفظ و حراست می کنند.
منطقه‌ای که گروه‌های تجزیه طلب پژاک، کومله و دموکرات در آنجا فعالیت دارند، برای انسداد مرزی و جلوگیری از ورود قاچاق در بحث اغتشاشات، وقتی در آن شرایط قرار می‌گیریم متوجه زحمات این نیروهای جان برکف برای امنیت کشور می‌شویم.
به همین خاطر برایم جالب بود، در زمستان شرایط مرزبانان چگونه است. بالاخره موافقت شد که اسفند سال قبل بروم، ولی شیفت مان ۱۷ روزه بود، اما به دلیل برودت هوا، وجود بوران، طوفان و عدم جابه جایی هلیکوپتر مجبور شدیم ۴۰ روز بمانیم و چهاردهم فروردین توانستیم برگردیم.
روایت دیدنی محمد رضایی، عکاس جهادگر
شاهد چه تلاش‌هایی از مرزداران بودید؟
عمده فعالیت مرزداران در تابستان وحتی زمستان که شرایط جوی سخت است و ایمان قوی و اراده جسمانی خوبی می‌خواهد عملا جلوگیری از ورود سلاح و قاچاق کلا به کشور است، قاچاق دام در آت منطقه خیلی زیاد است باعث لطمه به اقتصاد کشور می‌شود نکته مهمی است در عین حال که مرزدارن مراقب امین جان مردم هستند که سلاح وارد نشود از طرفی به اقتصاد کشور توجه می‌کنند که دام قاچاق وارد نشود. کمین‌ها و پشت‌های شبانه در شرایط برف و بوران فرق نمی‌کرد وقتی می‌دیدند دیده بان هشداری می‌دهد بچه‌ها در هر شرایطی برای حفظ و حراست مرز‌ها تلاش می‌کردند.
در آن مقطع که حضور داشتید شاهد شهادت مرزبانی بدلیل سرمای هوا بودید؟
در آن شیفتی که اعزام شدیم بچه‌های لشکر عملیاتی یاسوج بودند، که دچار چنین شرایطی شدند در راه برگشت به پایگاه به بوران خوردند؛ آنقدر شدید بود مجبور به یکجانشینی شدند و انقدر برف و بوران ادامه داشت که یکی از نیروها براثر سرما به شهادت رسید.
در این مستند چه چیزی را به نمایش گذاشتید؟
سعی کردم نگاهی که عوام مردم به نیروهای نظامی و تکاوری دارند را تلطیف کنم که آدم‌های عاشق پیشه که مثل ما هستند آدم‌هایی که عاشق زندگی و خانواده شان هستند دلتنگ خانواده می‌شوند به قول یکی از بچه‌ها اپر خانواده ما دلتنگ شوند به دیدار اقوام می‌ورند، ولی ما در نقطه صفرمرزی هیچ کسی نیست به دیدارش برویم و آرام شویم برای من خیلی جالب بود.
چیزی که در مستندم به آن توجه کردم این آدم‌ها همان‌هایی هستند که خبر نداریم همسایه هم محلی هم مسجدی هم دانشگاهی ما است کنار ما راه می‌رود و ما خبر نداریم امنیتی که داریم مدیون این بچه‌ها هستیم که نام و نشانی از آن‌ها نیست. مستند پروتکلی که داشت تخت هیچ شرایطی نباید چهره این نیروها دیده می‌شد و این از مظلومیت مرزبانان است کسی چهره آن‌ها را نمی‌شناسد سعی کردم فضای صمیمی بچه‌ها را به نمایش بگذارم که مخاطب تصور نکند، آن‌ها آدم‌های عجیب و غریب و جدا از جامعه هستند.
انتهای پیام/ خبرنگار زینب محمودی عالمی
