به گزارش خبرگزاری بسیج از البرز، نیاز به ورزش و تاثیر سلامتی آن در افراد معلول بسیار بیشتر از افراد سالم احساس می شود، بی‌تردید ورزش، عاملی است که معلولان را به سطح جامعه می کشاند و آنان را در انجام فعالیت‌ها، مستقل می‌سازد، امروزه افراد معلول در سطح وسیعی در فعالیت‌های اجتماعی و مسابقات شرکت دارند و هویت خود را به جامعه شناسانده‌اند.
الناز دارابیان از آن دسته از قهرمان دارای معلولیت است که از سال ۹۴ ملی‌پوش تیم ملی پارادوومیدانی شده و تاکنون کارنامه درخشانی را ثبت و ضبط کرده است.
در ادامه گفتگوی تفصیلی رقیه دین محمدی خبرنگار افتخاری خبرگزاری بسیج از البرز با این قهرمان البرزی که مدال ارزشمندش را تقدیم کودکان شهید غزه کرده است، را می‌خوانید:
لطفا خودتان را معرفی کنید:
الناز دارابیان اقدس هستم، متولد ۷ مرداد ۱۳۶۲، دختر تابستان، با معلولیت شدید به دنیا آمدم بخاطر اشتباه پزشکی در دوران بارداری مادرم، از هردو پا دچار معلولیت هستم و از ویلچر استفاده می‌کنم و تنها یک دست دارم با ۴ انگشت، دست چپ با ۴ انگشت
انگیزه شما برای فعالیت در عرصه ورزشی چه بوده است؟
راستش در ابتدا هیچ انگیزه‌ای نداشتم، به خاطر اینکه دنبال کار بودم و به خاطر معلولیت‌ام موافقت نمی‌شد، همزمان با دوره‌ی ارشد، در آستانه ۳۰ سالگی کم کم با ورزش معلولین آشنا شدم و کم کم شروع کردم و علاقمند شدم و این شد آغاز ورزش‌ام.
چرا این رشته ورزشی؟
هیچ آشنایی با این رشته ورزشی نداشتم، وارد که شدم با آموزش دیسک شروع کردم و کم کم پیش رفتم و علاقمند شدم و سال ۹۷ هم وارد تیم ملی شدم و علاقه و انگیزه به وجود آمد و منتهی شد به قهرمانی آسیا که فعلا قصه ادامه دارد.
موانع حضور شما در عرصه ورزشی چه بوده است و آن را چگونه احصا کرده اید؟
سختی‌ها که از اول وجود داشته است، بزرگترین مانع حضور افراد دارای معلولیت در عرصه ورزش و حتی در عرصه اجتماع، رفت و آمد آن ها در سطح شهر به واسطه مشکلات جسمی است و به خاطر وسیله های کمکی اعم از ویلچر، عصا، بریس و واکرهایی که داریم سوار و پیاده شدن به ماشین، هزینه رفت و آمد و دوری وسیله، عدم مناسب سازی همه اینها جزو موانعی بوده که همیشه وجود دارد برای همه ورزشکاران ولی ما توانستیم به آن ها غلبه کنیم و راهکار خلق کردیم با صرفه جویی با زودتر رفتن با ویلچر برقی در سرما و گرما تا بتوانیم در تمرینات حاضر شویم، زندگی حرفه ای جوری است که باید از خیلی چیزها بگذری، از سفر، تفریح، حتی خانواده و علائق و به آنها نه بگویی تا بتوانی آنچه را که می‌خواهی به دست بیاوری.
به عنوان یک ورزشکار موفق توصیه و پیشنهاد شما برای حضور جوانان در عرصه های ورزشی چیست؟
البته لطف شماست که من را موفق می‌دانید، برای حضور جوانان باید آنها را تشویق کنیم راه را نشان بدهیم مثل ما بچه های دهه شصتی نباشند که همه چیز را خودمان پیدا کردیم، من همیشه به اعضای کوچکتر تیم که تمرین می‌کنند می‌گویم شما خیلی خوشبخت هستید که همه چیز را در حیطه اختیارات خود دارید، ورزش معلولین برای شما شناخته شده است و این آشنایی را دارید ولی در زمان ما اینطور نبود و خودمان باید می‌رفتیم پیگیری می‌کردیم و پیدا می‌کردیم، توصیه‌ام این است خانواده‌ها حمایت کنند و ورزشکاران صبوری کنند و فکر نکنند که امروز آمدند، فردا به نتیجه می‌رسند، استمرار تمرین داشته باشند و ادامه بدهند تا به قله های موفقیت برسند چرا که به نظر من ورزش برای افراد دارای معلولیت چیزی است که می‌توانند با آن در سطح جامعه حضور داشته باشند و دیده شوند و انگیزه مضاعفی بگیرند و اعتماد به نفس‌شان را با ورزش کردن و با دیده شدن بالاتر ببرند و نشان بدهند که با وجود معلولیت هم می‌توان موفق شد.
سختی های راه را چگونه دیدید و آن را رفع کردید؟
سختی‌های راه که خیلی زیاد وجود داشت و خیلی سخت گذشت، ولی به هرحال انسان یاد میگیرد که چگونه با سختی‌ها کنار بیاید و برای آنها راهکار پیدا کند، شاید روزهای اول خیلی اذیت شدم ولی کم کم توانستم برای هر مشکلی راهی پیدا کنم، این سختی‌ها می‌تواند دوری از خانواده و عدم هماهنگی فرهنگ‌ها در اردو باشد یا سختی تمرین یا کلافگی و خستگی و فشار روحی و روانی که برای تک تک آنها باید بتوانیم راهکار پیدا کنیم و مدیریت کنیم، مشاوره بگیریم، کمک بگیریم تا بتوانیم ادامه دهیم.
به نظر شما ناتوانی حرکتی محدودیت است؟
بله ناتوانی حرکتی محدودیت است، راه نرفتن محدودیت است، دست نداشتن محدودیت است، شاید این اولین باری باشد که یک فرد انقدر صریح درباره‌ی معلولیت حرف می‌زند، باید واقعیت را دید.
ما در برابر نداشتن پاهایمان حتی ضعیف بودنشان یک محدودیت‌هایی داریم ولی نکته این است که این محدودیت‌ها را بپذیریم و با آنها کنار بیاییم و به جای نداشته‌ها، بتوانیم آنچه را که داریم تقویت کنیم و از آنها بهره ببریم.
چطور به ناتوانی حرکتی دچار شدید؟
به دلیل تجویز داروی اشتباه به مادرم در حین بارداری دچار معلولیت شدم و با معلولیت به دنیا آمدم و با معلولیت زندگی کردم و چند روز دیگر ۴۰ سال می‌شود که دارم با معلولیت زندگی می‌کنم.
بعضی از خانواده ها فکر می‌کنند فرزند معلول دارند و معتقد هستند نباید آن ها را برای ورزش تشویق کنند تا خدایی نکرده روحیه آن ها تاثیر منفی بگذارد، بنظر شما درست است؟
ورزش برای افراد دارای معلولیت راه درستی برای حضور در اجتماع است و به کسانی که دچار معلولیت معلولیت پیش‌رونده و یا بیماری هستند با تمرینات به روند پیشرفت بیماری غلبه کنند یا شاید روند پیشرفت آن را کندتر کنند و توانمندی و استقلال‌شان را بالا ببرند، این تفکر که فرد دارای معلولیت دور خودش یک علامت ورود ممنوع می‌کشد و نمی‌گذارد دیگران با او ارتباط بگیرند و خودش نیز با دیگران ارتباط نمی‌گیرد تفکری بسیار غلط است، اتفاقا باید توی جامعه حضور داشته باشند با همه سختی ها و دیده بشوند تا شهروند درجه ۲ نباشند تا از حقوق شهروندی و از همه چیزهایی که برای بقیه افراد وجود دارد، استفاده و زندگی کنند.
ورزش جانبازان و معلولین در ایران چه اوضاعی دارد؟
ورزش جانبازان و معلولین جایگاه و وضعیت خوبی دارد و روز به روز شاهد پیشرفت آن هستیم و تعداد افرادی که وارد این ورزش می‌شوند بیشتر می‌شود، شناخت این ورزش بیشتر می‌شود و در رشته های مختلف نه تنها دو میدانی بلکه در همه رشته‌ها این پیشرفت به وضوح دیده می‌شود، نسبت به سال اول که من وارد ورزش شدم، حضور جوانان و استعدادهای ویژه بیشتر شده و این اتفاق مبارکی است و ان‌شاءالله روزی برسد که ورزش جانبازان و معلولین ایران خیلی بهتر از الان باشد و چیزی که بسیار با ارزش است و من به شخصه در میادین بین‌المللی دیدم ما با امکانات و جایگاه ورزشی کم، در رده خیلی بالایی در آسیا و جهان در رشته‌های مختلف قرار گرفتیم و اگر این امکانات در حد کشورهای پیشرفته باشد قطعا اوضاع بهتر خواهد شد و امید داریم که این اتفاق انجام شود.
اولین مسابقاتی که در آن بازی کردید، چه زمانی بود؟
اولین مسابقه من مربوط می‌شود به سال ۲۰۱۸، مسابقات پاراآسیایی جاکارتا که اولین حضور من در مسابقات رسمی بود که توانستم مدال طلا کسب کنم و تجربه‌ای شیرین با تمام سختی‌ها بود چون اولین حضور پر از ناشناخته‌ها پر از اضطراب، پر از ترس و استرس ولی الحمدلله به خاطره‌ای خوش، ختم شد.
فکر می‌کردید یک روز در این جایگاه ورزشی باشید؟
بله، با روحیه‌ای که دارم کاری را شروع نمی‌کنم اگر آن کار را شروع کردم تا بالاترین رده‌اش برای خودم تصور می‌کنم و آن روزی که ورزش را شروع کردم به صورت حرفه‌ای به خودم قول دادم تا بالاترین جایگاه و تا آخر راه بروم و البته هنوز به آخر راه خیلی مانده است.
چند دوره در پارالمپیک شرکت کردی؟
پارالمپیک توکیو حضور داشتم.
اولین بازی در پارالمپیک چطور بود؟
دومین تجربه حضورم در مسابقات برون مرزی و بین المللی بود که همزمان بود با ایام کرونا، مسابقات بسیار سختی بود و من توانستم مقام ششم را کسب کنم، با توجه به اتفاقاتی که افتاد با توجه به تنهایی، نبودن مربی‌ام و روزهای سختی را که می‌گذراندم ولی از جایگاه و مقامی که کسب کردم قطعا راضی‌ام، آن روزها راضی نبودم ولی بعدها از اینکه در آن محیط حضور داشتم و درس گرفتم راضی هستم و امیدوارم که روزی برسد که به مدال پارالمپیک دست پیدا کنم.
بهترین دوست و رفیق‌‌تان کیست؟(بهترین همراه)
دیسک
بدترین خاطره ورزشی‌تان چیست؟
بدترین خاطره‌ی ورزشی‌ام روزی بود که در مسابقات کشوری هفتم شدم ولی همان شکست هفتم شدن باعث تبدیل شدنم به الناز الان بود، همان پله‌ای شد برای بیشتر جنگیدن و بیشتر تمرین کردن و بیشتر مصمم شدنم به ادامه دادن و شروع حرفه‌ای ورزش
بهترین خاطره ورزشی‌تان چیست؟
بالا رفتن پرچم کشورم در مسابقات در مجامع بین‌المللی بهترین خاطره‌ای است که دارم، پر از حس غرور و با شکوه است، آن لحظه را واقعا نمی‌توان توصیف کرد و خدا را شاکرم که توانستم دو بار پرچم کشورم را در مسابقات آسیایی بالا ببرم و سرود ملی پخش شود و به همگان ثابت کنیم که جمهوری اسلامی ایران، وطن ماست و ما سرباز وطنیم.
مردم از چه زمانی به عنوان یک چهره سرشناس شما را شناختند؟
بعد از بازی‌ها، خصوصا بازی‌هایی که قهرمانی داشتم و همچنین دیداری که با حضرت آقا چه بعد از مسابقات جاکارتا چه بعد از مسابقات هانگژو داشتم، خصوصا بعد از مسابقه‌ی هانگژو که من این سعادت را داشتم که با حضرت آقا دیدار داشته باشم و چند لحظه‌ای با آقا از نزدیک صحبت کنم و خبرها خیلی منتشر شد و قبل از آن چون مدالم را در روز اول مسابقات به کودکان شهید غزه اهدا کردم این خبر بسیار پررنگ شد و از افتخارات ورزشی‌ام است و شناخته شدم.
اوقات فراغت را بیشتر به چه کاری مشغولید؟
کتاب خواندن، تماشای فیلم و انجام کارهای منزل
طرفدار چه ورزش دیگری هستید؟
من والیبال، دو و شنا را خیلی دوست دارم و اگر سالم بودم قطعا یا دونده می‌شدم یا والیبالیست
در بخش پارالمپیک حمایت لازم صورت میگیرد؟
تا وقتی که در دوره قهرمانی و مدال‌آوری باشید، همه کنارت هستند و حمایت می‌کنند.
از افتخارات خود بگویید:
دو مدال طلا بازی های آسیایی دارم، مدال نقره مسابقات بین المللی مراکش، کسب سهمیه مسابقات پارالمپیک پاریس و بسیاری عناوین قهرمانی کشور که پررنگ‌ترین شان مدال های آسیایی است.
چطور باید یک فرد قهرمان کشف شود؟
با استعدادیابی و حضور مربیان خوب و حمایت فرد ورزشکار که بتواند ادامه بدهد و دلسرد و ناامید نشود ولی بخش مهم این است که بتواند تمرینات را خوب، دقیق، مستمر و به موقع انجام بدهد تا بتواند به درجه قهرمانی برسد و البته کشف این افراد در استعداد‌یابی‌هایی که استان‌ها و هیئت‌های استانی انجام میدهند مهم است که این افراد وارد بدنه ورزش جانبازان و معلولین شوند و در مسابقات شرکت داده شوند و رکوردهایشان بررسی و حمایت شود تا به درجه قهرمانی برسند.
چرا مهاجرت ورزشکاران زیاد شده است؟
مهم‌ترین دلیل مربوط به معیشت خانواده‌های ورزشکاران و خود ورزشکاران است که از نظر مالی دچار مشکل هستند، البته همه چیز معیشت و پول نیست، متاسفانه خاک وطن را خیلی راحت یا شاید هم خیلی سخت ترک می‌کنند و دلیل آن گاهی اوقات بی لطفی ها و کم لطفی ها و دیده نشدن ها و اجحاف هایی است که در حق ورزشکارها صورت میگیرد و لابی گری ها و پارتی بازی ها و جایگزینی افراد نالایق به جای ورزشکاری که رکورد زده، ورزشکاری که مستعد و قهرمان است باعث می‌شود دلسردی به وجود بیاید و ترجیح میدهند که خاک وطن را ترک و غربت را تحمل کنند.
