به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از کردستان، چهارم مهرماه ۱۴۰۳ بود که رهبر معظم انقلاب کمک به مردم ستمدیده غزه و لبنان را واجب شرعی اعلام کردند و در سراسر کشور پویش ایران همدل به راه افتاد و مردم غیور و همیشه در صحنه ایران اسلامی با تمام توان و بضاعت خود وارد گود شدند و برای کمک به غزه و لبنان از هیچ عملی فروگذار نکردند.
حال ممکن است این سؤال اساسی به ذهن برخی خطور کند که باوجود وضعیت اقتصادی و تورم حال حاضر کشور آیا بهتر نیست که این سرمایه‌ها در کشور خودمان و برای رفع پاره‌ای از مشکلات معیشت مردم هزینه شود؟
در مقام پاسخ به این سؤال شاید مهم‌ترین نکته‌ای که می‌توان به آن اشاره کرد این است که آیا بهتر نیست به‌جای اینکه در مرز‌های کشورمان نظیر شلمچه و مهران و چذابه با دشمن بجنگیم این جنگ را به خارج از مرز‌های ایران که همان عراق و لبنان است بدانیم؟
آنچه که واضح است این است که هدف ایالات متحده آمریکا و رژیم غاصب صهیونیستی از ایجاد ناامنی در منطقه و جنگ‌افروزی صدمه‌زدن و ایجاد بحران در جمهوری اسلامی ایران است.
امروز ما باید بسیار شکرگزار باشیم که خط دفاعی از مرز‌های ایران اسلامی در خارج از کشور و با هزینه بسیار کمتر برای ما در حال انجام است.
اما تصور غلط دیگری که در این زمینه وجود دارد این است که اگر کمک‌های مالی ایران به غزه و لبنان قطع شود بخش عظیمی از مشکلات اقتصادی کشور حل می‌شود، حال‌آنکه چنین نمی‌باشد.
برخلاف تبلیغات گسترده‌ای که توسط رسانه‌های دشمن در فضا‌های مجازی منتشر می‌شود این کمک‌ها به‌گونه‌ای نیست که کشور را دچار بحران مالی و اقتصادی کند و در حدی معقول است که عمده آن نیز توسط خود مردم و به‌صورت داوطلبانه تأمین می‌شود؛ و نکته آخر اینکه اگر بنابراین باشد که هر کشوری تنها در صورتی به دیگر کشور‌ها کمک کند که خودش هیچ مشکلی نداشته باشد در این صورت این کمک هرگز محقق نخواهد شد چرا که مشکلات کشور‌ها هیچ‌گاه تمامی ندارد و تصورات این چنینی مفهوم ایثار و انسانیت را زیر سؤال می‌برد.
مسئله کمک به دیگر کشور‌ها سیاستی نمی‌باشد که تنها در ایران اسلامی جاری باشد کمااینکه در زلزله تلخ و ویرانگر بم بسیاری از کشور‌ها نظیر ژاپن، پرتغال، فرانسه، لهستان، پاکستان، الجزایر و… مقادیر زیادی کمک مالی، دارو، محموله‌های امدادی، تجهیزات پزشکی و ... را به ایران ارسال کردند که این ریشه در انسانیت و ارزش‌های اخلاقی دارد.
کمک‌های بشردوستانه و ارتباط موثر با دیگر ملل، بخش مهمی از هویت و موجودیت و دیپلماسی یک کشور را بنیان‌گذاری می‌کند.
بی‌توجهی به معضلات و گرفتاری‌های کشور‌های دیگر سبب منزوی شدن و ضعف دیپلماسی کشور خواهد شد و قطعاً در آینده مشکلاتی را برای کشور ایجاد خواهد کرد؛ بنابراین کمک‌کردن به دیگر کشور‌ها نوعی سرمایه‌گذاری بلندمدت برای تأمین امنیت و تقویت دیپلماسی کشور است.
مضاف بر آن ما به‌عنوان مسلمان، به وظیفه دینی و اسلامی خود عمل می‌کنیم.
انتهای خبر/
