نبض انسانیت در محاصره

به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج از کردستان، در روزگاری که جهان با شتابی سرسام‌آور به‌سوی پیشرفت و رفاه حرکت می‌کند، گوشه‌ای از این کره خاکی هنوز درگیر ابتدایی‌ترین و اساسی‌ترین حق انسانی یعنی زندگی است، غزه این باریکه کوچک و محصور دیگر تنها یک نقطه جغرافیایی نیست؛ بلکه نماد مظلومیت، مقاومت و درد بی‌پایان شده است.

امروز اگر دلت را به‌سوی اخبار باز کنید هر تصویر و صدایی که از غزه می‌آید، بوی خون، دود و خاکستر دارد چشم‌هایی را خواهی دید که از فرط دیدن مرگ، دیگر توان گریستن ندارند.

حملات بی‌وقفه رژیم صهیونیستی دیگر از سطح یک درگیری نظامی گذشته و به مرحله‌ای رسیده که باید آن را نسل‌کشی نامید؛ جنایتی سازمان‌یافته باهدف ازبین‌بردن روح و جسم یک ملت بمب‌ها و موشک‌ها فقط بر ساختمان‌ها فرود نمی‌آیند، بلکه بر پیکر انسانیت و بر وجدان خاموش جهان نیز اصابت می‌کنند، هر خانهٔ ویران، هر مدرسهٔ سوخته و هر کودک شهید سندی است زنده بر سکوت و بی‌تفاوتی جهانی که خود را مدافع حقوق بشر می‌خواند.

مردم غزه باوجود سال‌ها محاصره، محرومیت، جنگ و مرگ، هنوز ایستاده‌اند، مردمی که در سایهٔ ویرانی زندگی را از نو می‌سازند در کوچه‌هایی که هنوز بوی خون می‌دهد صدای اذان بلند است در خانه‌هایی که دیگر سقفی ندارند، نان را میان خود تقسیم می‌کنند اینجا مقاومت صرفاً یک شعار نیست؛ سبک زندگی است فلسفهٔ بودن است مردمانی که نخواستند تسلیم باشند، حتی اگر به قیمت جانشان تمام شود.

اما پرسش تلخ اینجاست ما در این روایت تلخ کجا ایستاده‌ایم؟ ما که در امنیت خانه‌هایمان به سر می‌بریم و در آرامش می‌خوابیم، چه سهمی در کاهش این رنج‌ها داریم، آیا صرفاً تماشای تصاویر درد و رنج کافی است، آیا آه‌کشیدن و تأثر نشان‌دادن همدلی واقعی‌است بی‌تردید امروز دیگر سکوت بی‌طرفی نیست؛ بلکه نوعی از هم‌دستی است جهان اگر بخواهد بار دیگر انسانیت را معنا کند، باید از همین نقطه آغاز کند؛ از ایستادن در کنار ملتی که تنها خواسته‌اش زنده‌ماندن باعزت است.

غزه امروز به چیزی فراتر از کمک‌های مادی نیاز دارد به صدایی رساتر، به وجدانی بیدار، به قلمی که حقیقت را بنویسد و به مردمی که رنج دوردست‌ها را رنج خود بدانند اکنون زمان آن است که وجدان‌های خاموش بیدار شوند اگر نمی‌توانیم مرهمی بر زخم‌های آنان باشیم، لااقل صدای زخمشان شویم.

غزه، آینه‌ای شده است که در آن می‌توان چهره واقعی تمدن معاصر را دید چهره‌ای که اگر هنوز انسان‌محور است، باید به داد کودکان بی‌پناه و مادران داغ‌دیده برسد سکوت امروز، خیانت به آینده‌ای است که ادعای عدالت و آزادی دارد بگذاریم تاریخ، ما را هم‌صدا با مظلومان به یاد آورد؛ نه همدست با ستمگران صهیونیستی.

یادداشت از طاهره جلوخانی