راههای تحمل و مهارسختی های زندگی

به گزارش خبر نگار خبر گزازی بسیج از سپاه ناحیه عشایری استان کرمانشاه،بی تابی و قرار از کف دادن یا همان جزع و فزع واکنش افراد ضعیف در برابر مصیبت است. بی تابی نه تنها موجب تخلیه هیجان نمی شود، بلکه موجب افزایش مصیبت و موجب بزرگ نمایی آن نزد فرد آسیب دیده می شود. مصیبت، سنتی الهی است، چرا که ما خاکیان در سختی آفریده شده ایم و جوهره جان ما، باید جلای رنج را برای صیقل یافتن تحمل نماید. خداوند در جای جای قرآن به این مساله اشاره کرده و مصیبت های امت های پیشین و رسولان بزرگ خود را در پیش دید ما قرار داده است.شکیبایی و تحمل از لوازم زندگی در این فضای پر مصیبت است و امامان معصوم(ع) ما رهنمودهای فراوانی را برای پیروان شان به یادگار نهاده اند تا از این آزمون بزرگ، صابر و بشارت گیرنده به درآیند. ما این رهنمودها را بر اساس مرحله و زمان مناسب کاربرد آن ها به اقسام زیر تقسیم می کنیم:

سکون

روزها و لحظه های نخستین رویارویی با مصیبت، سخت و تلخ است. فشار شدید مصیبت و بهت حاصل از آن، انسان را گاه به فعالیت های غیر عادی سوق می دهد. برخی به گریه و زاری می پردازند، برخی به داروهای تسکین دهنده رو می آورند و برخی فعالیت های اضافی و جنب و جوش های بیهوده از خود نشان می دهند. پس نخستین کار ما جلوگیری از فعالیت های اضافی است که گاه در حالت های خاص و شدیدتر، به کارهای نابخردانه می کشد. جنب و جوش اضافی و فعالیت های بیهوده به هنگام رسیدن مصیبت نادرست است و نه تنها کمکی به تسکین آن نمی کند، بلکه موجب هدر رفتن توان روحی و جسمی فرد مصیبت دیده که باید به نحوی عقلانی و حساب شده هزینه شود می گردد. 

بی تابی نکردن

بی تابی و قرار از کف دادن یا همان جزع و فزع واکنش افراد ضعیف در برابر مصیبت است. بی تابی نه تنها موجب تخلیه هیجان نمی شود، بلکه موجب افزایش مصیبت و موجب بزرگ نمایی آن نزد فرد آسیب دیده می شود. حضرت علی(ع) می فرماید: بی تابی موقع بلا تمام محنت است.

سکوت

شیوه دیگری که در روزهای نخستین ورود مصیبت کارگشاست سکوت و خاموشی است. شکوه کردن و سفره دل دردمند خود را پیش هر کس باز نمودن تنها نتیجه اش خوارشدن و سبک کردن خود است و کمکی به تخفیف درد ناشی از مصیبت نمی کند. سکوت به احتمال فراوان، فرصت خلاقیت و کشف راه حل و جبران صدمه های ناشی از حوادث زندگی را به ذهن می بخشد و به انسان فرصت می دهد تا به بزرگی و کوچکی مصیبت بیندیشد و شیوه های رویارویی با آن را بیابد.

مناجات با خدا

بسیاری توانایی سکوت و هیچ گفتن را ندارند، نه می توانند شکایت کنند و نه می خواهند از خدا گله کنند. به این افراد توصیه می شود که سفره دل خود را نزد خدا یا دوستان حقیقی خود بگشایند. مناجات با خداوند و گریه و زاری به درگاه او و درخواست صبر و شکیبایی و نیز درخواست از خدا برای جبران صدمات به هرطریق که خیر و صلاح ما را در آن می بیند، جایگزین آن است.

عبادت و ذکر

در میان رفتارهای ائمه به هنگام مصیبت، نماز خواندن، صدقه دادن، روزه گرفتن و ذکر گفتن نیز روایت شده است. درباره رویارویی امیرمومنان(ع) با مصیبت روایت شده که هزار رکعت نماز می خواندند و گاه به شصت نفر صدقه می داد و سه روز را روزه می داشت و فرزندانش را نیز به همین امور فرمان می داد. این عبادت ها افزون بر جلب محبت خداوند و رضایت و رحمت الهی موجب فراموشی نسبی شخص، نسبت به مصیبت وارده می شود و او را به زندگی عادی باز می گرداند. ذکر نیز جایگاه و یژه ای در شیوه برخورد ائمه با مصیبت دارد، به ویژه اذکار ویژه ای مانند ذکریونسیه که برگرفته از قرآن است. در نتیجه در هنگام وارد شدن مصیبت سعی کنیم که اشتغال به امور مهم را از سر بگیریم و از سر بی تابی و ناشکیبایی کارهای مهم خود را رها نکنیم و به عزاداری افراطی و طولانی غم و غصه خوردن غیر معمول روی نیاوریم و دوای درد خود را اشتغال داشتن به کارهای اساسی ومهم بدانیم حتی اگر این گونه هم نباشیم خویشتن داری خود را حفظ کنیم. امام علی(ع) در مصیبت پیامبر بزرگ اسلام چنین روشی را پیشه کردند. ایشان افزون بر خاموشی گزیدن به جمع آوری قرآن همت گماشت و به اشتغال با کار مهم و اساسی گردآوری کلام الهی و نیز عهد های پیامبر(ص) به روح دردمند خود اجازه استراحت داد