به گزارش خبرنگار خبرگزاری بسیج هرمزگان، شهرستان میناب و روستاهای اطراف با توجه به بافت سنتی، آدابورسوم خاص و فرهنگی غنی و ریشهدار، از قدیمالایام بخش مهمی از انواع صنایعدستی را در خود جای داده و به همین جهت همواره در طول تاریخ مورد توجه محققان، گردشگران و تاریخ شناسان گوناگون قرار گرفته است.
صنایعدستی میناب با توجه به زیبایی و جاذبهای که دارد میتواند بهعنوان یکی از جاذبههای جهانگردی و جذب گردشگر بهحساب آید و تأثیرگذاری مؤثر و مستقیمی نیز در صنعت توریسم و هم بهعنوان قابلیت گردشگری و جذب سرمایههای مستقیم خارجی در منطقه دارا است.
تولید و استفاده از صنایعدستی در مقابل کالاهای وارداتی، میتواند گام مؤثری در جهت اقتصاد مقاومتی به شمار آید و زمانی میتوان در حوزه صنایعدستی، میراث فرهنگی و گردشگری موفق بود که مشارکت و حمایت مردم و مسئولان بهصورت جدی جامه عمل به خود گیرد.
جَــهله، کَــنتَـله و اسفَـند سوز هنر سفالی جنوب شرق
هرمزگان بهشت صنایع دستی خوانده میشود که از قدیمالایام بخش مهمی از صنایع دستی را در خود جای داده است.
صنایع سفالی مثل جهله، گراشی، گلدان، قلیان، سرقلیان، اسفند سوز درباز و قفسی «گشتهسوز»، صنایع حصیری برگرفته از درخت خرما مثل تک (حصیر)، درپوش کوزه، سپ (سینی پهن)، کفه (ظرف نگهداری نان)، پروند، سوند، سوتک، سوت (سبد کوچک و بزرگ)، درهزیر، پری، سرتک، بادبزن، دوزیا چیلک (طناب)، دمکش و سواس و صنایع بافتنی مانند قالی افشار، جاجیم، گبه، انواع گلیم، خورجین، خرسک، جوال، رکد و سفرههای آردی، حضابه بافی از صنایع دستی و سنتی هرمزگان هستند.
در حال حاضر مشتری چندانی برای جهلههایی که ساخته میشود، وجود ندارد و به ندرت کسی برای خرید این سفالها مراجعه میکند. در گذشته خریداران برای تهیه جهله یک هفته در نوبت قرار میگرفتند ولی امروز نبود بازار فروش جهله، موجب بیرغبتی جوانان برای فراگیری این صنعت دیرینه شده است.
حصیر بافی؛ هنر آمیخته با تارو پود فرهنگ میناب
پیش از پیدایش صنایع و ورود ماشینآلات به چرخهی تولید به منظور تولید انبوه کالاها که با توجه به افزایش جمعیت از ضرورتهای زندگی مدرن بوده، انسان برای تولید ملزومات زندگی از روشی بسیار ساده استفاده میکرده است
در این روش کالا یا تنها به اتکای هنر و قوت دست سازنده و با ابزار سادهای برای ضربه زدن، برش، دوخت و… تولید میشده یا در تولید آن از ماشینهای ساده استفاده میشده است.
ماده اولیه موردنیاز حصیربافی برگ درخت خرما و نوعی علف هرز بنام کاش است که به حد وفور در باغهای شهرستان در اختیار صنعتگران است و تولید انواع فرآوردههای حصیری که کاملاً جنبه مصرفی دارد که اکثر کار آن توسط زنان و دختران منطقه صورت میگیرد.
صنعت حصیر بافی امروزه در بین بومیان شهرستان میناب کمرنگ شده و همه به سمت و سوی صنایع دستی همچون گلابتون دوزی، جاروبافی، شک بافی و تلی بافی مشغول هستند.
پیشینهی تاریخی این تولیدات در شهرستان میناب نشان میدهد، استفادهی بومیان این منطقه از حصیر منحصر به زیرانداز نبوده و در ساخت ظروف نیز از حصیر استفاده میکردند..
حصیربافان میناب در روستاهای بهمنی، شهوار ، چلو، نصیرایی، محمودی و قاسم جلالی و … ساکن هستند و از گلابتون دوزی برای تولیداتی نظیر شلوارهای زنانه، انواع تابلو انواع شال، انواع لباس و دامن ، کاربر روی انواع مانتو قسمت سرآستین، پیش سینه، دور یقه، لبه پرده، دیوارکوب، پشتی، کوسن، سجاده، جلد قرآن و تابلو استفاده میکنند.
زنان مینابی حافظان فرهنگ سنتی و بومی هرمزگان
صنایعدستی بومی از جایگاهی ویژه در فرهنگ و سنتهای مردم برخوردار است، بهعنوانمثال رودوزیهای سنتی که ازجمله مهمترین رشتههای صنایعدستی این منطقه است جزء پوشش بومی زنان و دختران منطقه است.
با درنظرداشتن موقعیت مرزی استان و رویارویی بافرهنگهای بیگانه، محفوظ ماندن این جایگاه و استفاده از صنایعدستی بهویژه در پوشش خانمها بسیار ارزشمند است و حاکی از توجه و عنایت مردم استان به اینگونه صنایع و حفظ نمادهای سنتی و بومی منطقه است.
شهرستان میناب با جمعیت ۲۵۹ هزار نفری در ۹۰ کیلومتری بندرعباس قرار دارد.