مهر، ماهی است که بوی مدرسه می دهد و معلمانی که در واقع با آن نه تنها قصه زندگی دانش آموزان بلکه افق آینده جامعه را کلید می زنند.
مهر که می رسد مهمانی آغاز می شود، مهمانی مدرسه از معلم، معلم از دانش آموز، آغازی که با آن، معلمان مهربانی خود را وقف دانش آموزان می کنند و آن ها مهر جاری شده در اعماق وجود خود را تا ابد یدک خواهند کشید چنانکه محال است تجربه روزهای آغازین مدرسه به خصوص سال اول از خاطر من و تو برود.
مهر که می رسد، آغاز همه خوبی ها کلید می خورد هرچند کلید رئیس جمهور به دربسته معیشت معلمان نخورده باشد.
مهر که می رسد، عده ای سیاه قلم زندگی خود را بر تخته سیاه کلاس سفید ترسیم می کنند به امیدی که آینده آن ها به سیاهی امروزشان نباشد البته اگر آینده سفیدی با اختلاس، ارتشا و زمین خواری های امروز بشود متصور بود.
مهر که می شود، والدین وداع شیرین روزانه خود را با فرزندانشان از سر می گیرند تا بتوانند ودیعه خوبی برای آتیه آن ها ذخیره کنند.
مهر که می رسد خیابان های شهر با امیدهای آینده این جامعه در جای جای شهر همچون رودبارهای زلال جاری شده، رنگ امید می گیرد.
مهر که می رسد محبت ساکن کوچه های مان می شود تا کوله بار کوله های دانش آموزان رنگ عشق بگیرد.
مهر که می شود، معلم، دانش آموز، من، تو، همه عاشق می شوند.
میرحسین بنی هاشم