به گزارش خبرگزاری بسیج، بشیر حاجی بیگی افزود: اکنون با ارتقای سطح آگاهی عمومی مردم و فرهنگ سازی در زمینه اهدای خون داوطلبانه، شناساندن اهمیت رفتارهای پرخطر در جامعه و تلاش در جهت ارتقای رضایت مندی اهدا کنندگان، جامعه اهداکنندگان خون در حال تبدیل شدن به جامعه اهداکنندگان آگاه و مستمر است.
وی ادامه داد: باید توجه کرد که در سال ۱۳۹۸ شاخص اهدای خون مستمر به نزدیک ۶۰ درصد رسید و شاخص اهدای خون مستمر به عنوان یکی از شاخص‌های ارتقای مراکز انتقال خون در دنیا محسوب می‌شود و حتی در برخی استان‌های کشور مانند سمنان این شاخص به ۸۰ درصد نیز می‌رسد.
حاجی بیگی افزود: سازمان انتقال خون ایران با تکاپوی بی وفقه علمی و فرهنگی توانسته خون فروشی را که از پیش از تاسیس سازمان سازمان انتقال خون در سال ۱۳۵۳ رواج داشت به اهدای خون جایگزین و سپس به اهدای خون ۱۰۰ درصد داوطلبانه و بدون چشمداشت و با اهداف انسان دوستانه و ایثارگرانه بدل کند، به طوری که در سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۶) اهدای خون در کشور به صورت ۱۰۰ داوطلبانه اعلام شد.
سخنگوی سازمان انتقال خون ادامه داد: آمار اهدای خون در بدو تاسیس سازمان انتقال خون ایران در سال ۱۳۵۳، نزدیک به ۱۲ هزار و ۳۵۴ واحد بود، در حالیکه این آمار در پایان سال ۱۳۹۸ به دو میلیون و ۴۰۶ واحد افزایش یافت و باید توجه کرد که به رسمیت شناخته شدن ایران به عنوان مرکز همکار سازمان بهداشت جهانی در زمینه آموزش و پژوهش سلامت خون در منطقه مدیترانه شرقی در سال ۱۳۹۲ و تایید دوباره آن در سال ۱۳۹۶ و تمدید این موضوع برای یک دوره چهار ساله دیگر پس از بازرسی سازمان انتقال خون توسط بازرسان سازمان بهداشت جهانی از موفقیت‌های بزرگ انتقال خون کشور محسوب می‌شود، و اکنون ایران در تدوین برنامه راهبردی انتقال خون کشورهای منطقه مدیترانه شرقی، همکار سازمان بهداشت جهانی است.
حاجی بیگی در ادامه زمان بروز حوادث و سوانح گوناگونی نظیر تصادفات رانندگی، سوختگی ها و اعمال جراحی را بارزترین موقعیت های نیاز مبرم به خون عنوان کرد.
وی افزود: همچنین خانم های باردار در حین زایمان، نوزادان و بخصوص نوزادان نارسی که به زردی دچار می شوند، نیازمند به خون هستند و از طرفی بیماران مبتلا به سرطان که تحت شیمی درمانی یا اشعه درمانی قرار دارند هم از مصرف کنندگان خون و فرآورده های خون هستند.
سخنگوی سازمان انتقال خون گفت: بسیاری از دیگر بیماران، مانند بیماران تالاسمی و هموفیلی نیز ناگزیرند برای بهره مندی از یک زندگی به نسبت طبیعی برای تمام عمر به شکل منظم خون یا فرآورده های خون دریافت کنند.