به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری بسیج استان مرکزی؛آلودگی هوای اراک یکی از چالش‌های مردم این شهر محسوب می‌شود که هر روز با آن دست و پنجه نرم می‌کنند؛ مسئله‌ای که تا به امروز مسئولان استان ظاهرا راهکاری برای درمانش ندارند.
«کلانشهر»؛ عنوانی که سال‌هاست مردم اراک با وجودش هیچ تغییری را در سطح خدمات رفاهی و شهری‌شان احساس نمی‌کنند. شهری که در سطح کشور همواره به عنوان قطب صنعتی و کریدور شمال به جنوب و شرق به غرب از آن یاد می‌شود و شاید به جرأت بتوان گفت تنها بخشی که مردم از آن رنج می‌برند تا نفعی به حال‌شان داشته باشد.
صنعتی که در حوزه اشتغال بیشتر نیاز جوانان غیربومی را تامین کرده و هزینه‌های حاصل از صنعتش بیشتر در خارج استان است ولی دود و آلایندگی‌اش حجم ریه‌های مردم این شهر را پر کرده و زندگی را برای‌شان به شماره انداخته است.
طی این 8 سالی که این شهر صنعتی با پیشنهاد وزارت کشور و به دلیل بهره مندی از جمعیت بالای 500 هزار نفر عنوان کلانشهر را از آن خود کرده است ولی در اجرا خبری از توسعه بزرگراه‌ها، حمل و نقل شهری همچون مونل و مترو، بیمارستان‌ها و مراکز درمانی، مجموعه‌های جامع فرهنگی و گردشگری، پارکینگ‌های طبقاتی و ... نیست.
نبود زیرساخت‌های مناسب و بلندمدت در بخش‌های مختلف از جمله مبلمان شهری، سکونتگاه های غیر رسمی حاشیه شهر، عدم برنامه جامعه در حوزه فرهنگی، ضعف در حوزه جذب سرمایه گذاری به ویژه بخش گردشگری، هشتمین کلانشهر کشور را دچار چالش های فراوانی کرده است.
مشکلات و دغدغه‌های به حق مردم اراک اما این روزها بیش از گذشته است و صدای مشترکی دارند، صدای خس خس ریه‌هایشان حکایت از دردی کهنه دارد؛ آری آلودگی هوایی که قرار است حیات بخش زندگی‌هایشان باشد دیگر راه را بر تنفس‌شان تنگ کرده است.
هنوز نهمین ماه از سال 1400 به اتمام نرسیده که تنها 120 روز آلوده را مردم این شهر از مردادماه امسال تنفس کرده‌اند؛ آلودگی که طی این سال‌ها هنوز مسئولین را به یک اجماع درخصوص منشا آن نرسانده است و هر یک از مسئولین به جای اینکه درمانگر درد مردم باشند از دیدگاه و نظر خود منشا این آلودگی را به مردم معرفی می‌کنند.
از دیدگاه کارشناسان ریزگرد‌ها، صنایع و سیستم حمل و نقل از جمله عوامل بروز آلودگی هوا هستند و اراک با داشتن هر سه مورد به یکی از شهرهای صدرنشین در لیست آلوده‌ترین شهرهای کشور تبدیل شده است؛ و مهم‌ترین راهکار برای رفع این آلودگی توجه به هر دو بخش است و بی‌شک نمی‌توان با درمان یک بخش دیگری را به حال خود رها ساخت.
در بخش ترافیک آنچه برای مردم اراک ملموس است، خیابان‌های باریک و فاقد ظرفیت این حجم انبوه از خودرو، ناوگان حمل‌ونقل عمومی فرسوده، نبود فضای سبز کافی و نبود مدیریت شهری طی این سال‌ها بوده است.
کمترین کاری که می‌شد در این بخش اجرایی کرد اعمال محدودیت ترافیک در مرکز شهر همزمان با فصل سرما بود؛ طرحی که از سال 87 به عنوان یکی از مصوبات کارگروه کاهش آلودگی هوای اراک بر زمین مانده است ،و عمده دلیل آن هم ناوگان فرسوده‌ای است که در بخش عمومی پاسخگوی نیاز مردم شهر نیست.
افزایش تعداد اتوبوس های عمومی بی‌شک نیازمند تامین اعتبار است، و سوالی که برای مردم این شهر بی‌پاسخ مانده این است که وکلای‌شان در مجلس شورای اسلامی و مدیران شهری چقدر این خواسته به حق‌شان را از دولت پیگیری کرده‌اند؟
چرا به رغم وعده رئیس دولت یازدهم در جمع مردم این شهر پالایشگاه بایستی با سوزاندن مازوت، دود در حلق خلق‌الله کند؟ چرا مسئولان محیط زیست استان نمی‌توانند به مانند سایر شهرهایی که پالایشگاه دارند، به وظیفه ذاتی خود در پیگیری مطالبات مردم اراک نقش‌آفرین و موفق عمل کنند؟
در بخش صنایع هم باید پرسید وقتی این شهر در برنامه سوم توسعه قبل از انقلاب به عنوان شهر صنعتی شناخته شد و قرار بود همزمان با احداث صنایع، نوار جنگلی نیز در شهر ایجاد شود با گذشت این سال‌ها چقدر در این حوزه کار شده است؟ اکنون پتروشیمی و پالایشگاه در اطراف خود چقدر فضای سبز ایجاد کرده‌اند؟
به اذعان مردم و مسئولین آلودگی هوای اراک به کلافی سردرگم تبدیل شده که شهر و شهروندان آن را درگیر چالش‌های خود کرده است؛ نداشتن برنامه کلان و جامع و فقدان مسئولین دلسوز و جهادی به خودی خود زمینه را برای به وجود آمدن وضعیت نامناسب و پایین‌تر از حد انتظار برای مردم اراک فراهم کرده است.
انتهای پیام/