به گزارش خبرگزاری بسیج از مازندران،در میان اخبار و تصاویری که از راهیان نور، به دستم می رسد ، یک فیلم دو دقیقه ای روزم را ساخت.خانه دل را هر چه بتکانی ، اما دلتنگی های بقچه پیچ شده کنج دل را دست نمی زنی و میگذاری بماند همانجا تا یک زمان مناسبت و جای خوب، بقچه را وا کنی؛ مثل حالا که با دلخوشی های یک مادر، بقچه پیچ دلتنگی را وا می کنی و در خلوت خود با تنهایی مادری که سالهاست ساک لباس فرزندش را باز می کند، لباس های مرتب شده را در می آورد، کنار هم میچیند، قربان صدقه قدوبالای فرزندش می رود، و بعد آنها را دوباره تا کرده و مرتب دورن ساک می گذارد، همراه می شوی تا دلتنگی های روزهای پایانی سال را از خانه دل بتکانی.
مادری که بیش از سی سال است عصای دستش شده، همین ساک لباس! حتی خاکی که پسر در آن جان داده را درون یک قوطی ریخته و هربار نگاهش می کند.
در روستای پیت سر سوادکوه مادر شهید حمیدرضا رامیار هربار که دلتنگ پسرش می شود،چادر به کمر می بندند و میرود سراغ ساک لباس. هنوز هم این لباس ها بوی شهید حمیدرضا را میدهند.
توفیق زیارت این مادر شهید را نداشتم اما وقتی فیلمش به دستم رسید، دلم میخواست پر چادرش را روی سر و چشمانم می کشیدم و مفاتیح دلم را از گردو غبار پاک می کردم.