سرکار خانم فاطمه حسینی صبیه محترم جناب صفدر حسینی سلام علیکم. شما وقتی به دنیا آمده اید من سه ساله و نیمه بودم. من به شما رای ندادم اما از اینکه دختری از نسل خودم نماینده نسلش است ته دلم خوشحال بودم. گذشت تا اینکه حق اوقات فراغت فرزندان در فیش حقوقی پدرتان را دیدم و مرا پرت کرد به سالها قبل. سالهای نوجوانی ام سالهایی که پدرم از ریاست آموزش و پرورش بم به ریاست آموزش پرورش کهنوج تبعید شد.
خانم حسینی یک کهنوج می گویم یک کهنوج میشنوید. بارها چرخهای ماشین رنو پنج قسطی پدرم در گرمای چهل و هشت درجه این شهر در آسفالت های خمیرشده از گرما فرو رفت و بارها روی پوست صورت مادرم که از مدرسه می آمد ماست خنک ریختیم تا تاول پوست صورتش راحت تر ور بیاید. من و شما هر دوتا آقا زاده بودیم اما آقا زاده بودن امریست نسبی. پدر شما حق اوقات فراغت می گرفت و پدر من برای روشن کردن کولر ماشین اداره اش در هنگامی که خانواده سوار ماشین میکرد از علمای قم اجازه شرعی گرفت. پدر شما پاداش عید غدیر و عید فطر می گرفت و پدر من برای اینکه راننده ش وقتی آمده بود دنبالش و من از راننده اش خواستم اجازه بدهد من ماشین را سر و ته کنم و او موافقت کرد هم گوش من را پیچاند و هم برای راننده اش توبیخی رد کرد. می دانید خانم حسینی تا بوده همین بوده این بحث ارباب رعیتی تا قیامت دست از سر من و سرزمینم بر نمی دارد. طوری جا افتاده که انگار رعیت مفلوک گیوه پاره ای هم اگر بپا دارد از تصدق سر ارباب دلسوز است. اگر باران بیاید از دعای ارباب با تقوی است و اگر باران سیل شود از معصیت و قدر نشناسی رعیت.
آقازاده های عزیزلطفا بعد از خوردن حق مردم مسواک بزنید. ما دیگر رمق دیدن هزینه دندانپزشکی فرزندان رادر فیش حقوقی را نداریم.
آقازاده های عزیز لطفا مسواک بزنید