گاهی اوقات به آدم این حس دست میدهد که همه جا برایش تنگ و تاریک می شود خودش را به این در و آن در می زند تا دلش آرام شود.
به گزارش ستاد خبری و اطلاع رسانی مستقر در خرمشهر، یکی از زائران راهیان نور نوشت: قسمت شد در لحظه تحویل سال96 امسال همراه با اعضای خانواده ام راهی سرزمین های نور بشیم. به همین مناسبت دلنوشته ای رو تقدیم به شما می کنم :
گاهی اوقات به آدم این حس دست میدهد که همه جا برایش تنگ و تاریک می شود خودش را به این در و آن در می زند تا دلش آرام شود.
در این میان گاهی یک روزنه ای در دلت روشن می شود و در خانه دلت را به سوی خداوند باز میکنی که انگار جز او کسی نیست و تو را بسوی خودش میخاند.
در این میان گاهی برخی از نشانه هی خداوند در زمین که نشان دهنده مظهر خود خداوند هستند تو را بسوی او میخاند گاهی نگاه به دریا،پدر، آسمان ،طبیعت نگاه تو را بسمت خداوند جلب میکند و گاهی خاک آری خاک نیز میتواند نظر تو را به سمت باریتعالی جلب نماید.
در این میان احساس میکنی که دیگر شانه هایت تحمل بار گناهان را ندارد بار گناه را زمین می گذاری و راهی سرزمین شهدا میشوی
اری امسال شهدا ما را بسمت خودشان دعوت کردند تا در میان این همه شلوغی و تجملات نظری بخود کنی تا کمی دلت آرام گردد.
با پای دل راهی سرزمین عشق می شوی. راه سخت است و طولانی اما وقتی در قتلگاه شهدا پای می نهی نمی دانی این مکان و زمان در کدام لحظه تاریخ آینده یا حال یا گذشته است.
انگار ذرات این خاک گرم جای خود را با ابرهای آسمان عوض کرده اند و نمی دانی در آسمان چندمقدم بر میداری.
در همین جاست که وقتی بوی شهدا به شمیمت میخورد تازه متوجه میشوی کجای کار بوده ای و شهدا در اوج سربلندی و سرافرازی
و درست در حوالی خانه شقایق است که بوی عشق و دلدادگی در جای جای این سرزمین موج می زند و تو به هیچ عنوان طاقت دوری از آن را نداری.
تک تک این یادمان های شهدا مملو از عشق و دلدادگی به اهل بیت ع می باشد سنگی را بدکرداری و دو رکعت نماز بجای می آوری تازه اینجاست که متوجه می شوی نماز خواندن یعنی چه؟؟
می مانی بروی یا بمانی، دل بکنی یا دل را جا بگذاری، اما پای رفتنت نیست، جاذبه مافوق تصور این خاک تو را در آغوش خود می گیرد و تو روحی که در قفس زمینی محبوس کرده ای را ناگاه رها می بینی.
گاهی اوقات به آدم این حس دست میدهد که همه جا برایش تنگ و تاریک می شود خودش را به این در و آن در می زند تا دلش آرام شود.
در این میان گاهی یک روزنه ای در دلت روشن می شود و در خانه دلت را به سوی خداوند باز میکنی که انگار جز او کسی نیست و تو را بسوی خودش میخاند.
در این میان گاهی برخی از نشانه هی خداوند در زمین که نشان دهنده مظهر خود خداوند هستند تو را بسوی او میخاند گاهی نگاه به دریا،پدر، آسمان ،طبیعت نگاه تو را بسمت خداوند جلب میکند و گاهی خاک آری خاک نیز میتواند نظر تو را به سمت باریتعالی جلب نماید.
در این میان احساس میکنی که دیگر شانه هایت تحمل بار گناهان را ندارد بار گناه را زمین می گذاری و راهی سرزمین شهدا میشوی
اری امسال شهدا ما را بسمت خودشان دعوت کردند تا در میان این همه شلوغی و تجملات نظری بخود کنی تا کمی دلت آرام گردد.
با پای دل راهی سرزمین عشق می شوی. راه سخت است و طولانی اما وقتی در قتلگاه شهدا پای می نهی نمی دانی این مکان و زمان در کدام لحظه تاریخ آینده یا حال یا گذشته است.
انگار ذرات این خاک گرم جای خود را با ابرهای آسمان عوض کرده اند و نمی دانی در آسمان چندمقدم بر میداری.
در همین جاست که وقتی بوی شهدا به شمیمت میخورد تازه متوجه میشوی کجای کار بوده ای و شهدا در اوج سربلندی و سرافرازی
و درست در حوالی خانه شقایق است که بوی عشق و دلدادگی در جای جای این سرزمین موج می زند و تو به هیچ عنوان طاقت دوری از آن را نداری.
تک تک این یادمان های شهدا مملو از عشق و دلدادگی به اهل بیت ع می باشد سنگی را بدکرداری و دو رکعت نماز بجای می آوری تازه اینجاست که متوجه می شوی نماز خواندن یعنی چه؟؟
می مانی بروی یا بمانی، دل بکنی یا دل را جا بگذاری، اما پای رفتنت نیست، جاذبه مافوق تصور این خاک تو را در آغوش خود می گیرد و تو روحی که در قفس زمینی محبوس کرده ای را ناگاه رها می بینی.
آری اینجا محل بارش بی امان گلوله ها و خمپاره هاست، اینجا مین ها راه بهشت را بهتر می دانند، اینجا نخل هایش هم ایستاده میمیرند، اینجا محل عبور ملائک است، اینجا محل نزول ملائکه است زیارتت قبول.
1001/پ30/ب/55
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: