وی افزود: هر چند ما شاعرانی داریم که در این قسمت مطرح هستند چه با طنز و چه با هجو به هر حال یک ابزار کارآمد در ادبیات فارسی در جاهای مختلف خصوصا در شعر بوده اخیرا این ژانر استفاده نشده مگر به صورت هایی بسیار پنهان و ناشناخته چرا که هجو متوجه اشخاص در طول تاریخ بوده مثلا شاعری با شاعر دیگری درگیر می شده و یا با فرد دیگری و او را هجو می کرده است و چون این امری شخصی تلقی می شده به مرور از اهمیت افتاده و در حوزه کارهای خیلی جدی نیامده است.
شاعر افغان گفت: اما نکته ای را که رهبر معظم انقلاب مطرح کردند در نقطه ای فراتر از اینهاست بلکه هجو به عنوان یک ابزار کاربردی علیه اشخاص نیست علیه نظام های قدرتمند و قدرت های زمانه و بر علیه امور منکر در جامعه است در واقع یک نوع تغییر ماهیت پیشنهاد شده برای این مسئله و نمونه ای هم که داده شده در صدر اسلام است که هجو باید متوجه ضد ارزش ها و منکرات شود.
مظفری تاکید کرد: نقطه جالبی است که شاعران باید نسبت به آن رویکرد نشان دهند و هجو را فقط از حیطه شخصی به سمت عمومی ببرند و آن را متوجه قدرت ها و حکومت های استکباری و منکرات موجود در جامعه کنند. عربستان هم مصداق بارز و خوبی برای این موضوع است این کشور ادعای آزادی بیان در حوزه مدنیت دارد و به نمایندگی از اسلام و حرمین شریفین خود را معرفی می کند در صورتی که هر دو قطب متضاد عمل کرده و رقص شمشیر به پا می کند و این همان جاهلیت مدرن است.