به گزارش خبرگزاری بسبج در قزوین، حجت الاسلام عبدالکریم عابدینی در مراسم بزرگداشت مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین حاج سید جواد موسوی‌شالی که در مسجد جامع شهر شال برگزار شد، اظهار کرد: مرحوم حضرت آیت‌الله موسوی شالی و خاندان بزرگوار ایشان مانند چشمه‌ی جوشان معرفت، دانش، اخلاق و ایمان در منطقه شال حضور داشتند و به مردم این خطه و مردم استان خدمات بسیاری را عرضه داشتند.
وی تصریح کرد: مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین حاج سید جواد موسوی‌شالی عالم بزرگی بودند که به همراه پدر، فرزند شهیدشان و خاندانشان در عرصه‌‌ی ترویج دین قرار گرفتند و فعالیت‌های آن بزرگواران موجب تقویت دین در این منطقه شد.
نماینده ولی فقیه در استان قزوین با اشاره به برخی از ویژگی‌های مرحوم حجت‌الاسلام‌والمسلمین حاج سید جواد موسوی‌شالی، تصریح کرد: ایشان احترام بسیاری برای پدر بزرگوارشان، حضرت آیت‌الله موسوی‌شالی قائل بودند و به خوبی در خدمت پدر قرار داشتند و برای جایگاه معلمی ایشان نیز ارزش و احترام ویژه‌ای قائل بودند.
عابدینی بیان کرد: مرحوم حاج سید جواد موسوی‌شالی نسبت به دنیا بسیار بی‌اعتنا بودند و این بیاعتنایی در کسوت طلبگی بیشتر حائز اهمیت است زیرا اگر روحانیون دنبال زرق و برق دنیا بروند، خیلی مخرب و خطرناک خواهد شد اما ایشان به خوبی خودشان را از دنیاطلبی دور نگه داشتند.
وی اضافه کرد: ایشان با خودروی بسیار ساده کار تبلیغ را انجام می‌دادند و با مشقات بسیار زیادی همواره در پی نصیحت و موعظه مردم بودند و حقیقتاً نقش پدرانه برای آن‌ها داشتند.
امام جمعه قزوین افزود: مشکل‌گشایی از گرفتاری‌های مردم از دیگر ویژگی‌های حاج سید جواد موسوی‌شالی بود و در این خصوص راه پدر را ادامه دادند و مانند ایشان همواره در پی حل مشکلات مردم بودند.
نماینده ولی فقیه در استان قزوین عنوان کرد: مرحوم حاج سید جواد موسوی‌شالی در عمران، آبادانی و ساخت مسجد در روستاهای اطراف همواره پیش قدم بودند و خیران روستاها را حتی در شهرهای دیگر پیدا می‌کردند تا در کارهای خیر منطقه مشارکت دهند.
وی ابراز کرد: بصیرت و بینایی در وفاداری ایشان نسبت به امام خمینی (ره) و رهبر معظم انقلاب بسیار زبانزد بود. لحظه‌ای تخطی در ولایت‌مداری از ایشان دیده نشد و راه را برای مردم روشن کردند و حتی با مخالفانشان هم با سعه‌صدر برخورد می‌کردند.
عابدینی خاطرنشان کرد: بنده خودم ایشان را بارها در صف نانوایی می‌دیدم و به گونه‌ای با مردم رفتار می‌کردند که انگار با همه آن‌ها رفاقت دیرینه دارند و همان قدری که ایشان لطف و احسان نسبت به پدرشان داشتند، فرزندانشان نسبت به ایشان داشتند.
1001/پ30/ب