به گزارش خبرگزاری بسیج، به دنیا که آمده بودم قطع نامه به امضاء رسیده بود، بازسازی آغاز شده بود، دولت و ملت با هم در حال آباد کردن کشور بودند و همه مشغول ساخت و ساز خانه های ویران شده خود بودند.
اینها خاطراتی نیست که در ذهن من باشد، چراکه من در این ایام فقط چند ماه بیشتر نداشتم و فقط از بزرگترها شنیده ام.
به دلیل شغلم که خبرنگاری است بارها با کاروان راهیان نور به مناطق عملیاتی رفته ام و داستان های حقیقی ولی برای من افسانه ای را بسیار شنیده ام که رزمندگان در دوران جنگ چه کرده اند.
برخی مواقع در من نیز تأثیر داشت اما راستش بخواهید آنگونه که فکر کنم رزمندگان حقی بر گردنمان دارند و کارهای عجیب کرده باشند در مخیله من نمی گنجید.
چندی پیش یکی از همین رزمندگان (نصرت اله قیاسی) با من تماس گرفت و خواست با دوستانش که برای اولین بار پس از دوران دفاع مقدس می خواهند به منطقه عملیاتی چنگوله بروند من نیز با دوربین خود آنها را همراهی نمایم.
شب قبل از رفتن با قیاسی تماس گرفتم که اورا بپیچانم تا همراهی این مردان سن بالا که اصلاً حوصله شان را نداشتم نکنم اما به محض پاسخ به من گفت "آقا پسر هنوز روی قول خودت هستی؟" با این سؤال استراتژیکی اش دورم زد و مجبور شدم که صبح زود همراهشان بروم...
بچه های گردان ۵۰۵ محرم که اهل شهرهای آبدانان، دره شهر، بدره، مهران، ایلام، دهلران و دیگر شهرهای استان بودند از طریق فضای مجازی با هم جمع شده بودند و پس از ۳۴ سال دوباره در سرزمین لاله ها و یادها دور هم جمع شدند.