تهیه کننده، نویسنده و کارگردان: مصطفی کیایی
بازیگران: بهرام رادان/ محسن کیایی/ سحر دولتشاهی/رعنا آزادی ور/ ماهور الوند/ سعید چنگیزیان/ پوریا رحیمی سام/ بابک بهشاد/ خسرو احمدی/ تینو صالحی/ حسین امیدی/ علی گیلوری.
با هنرمندی: مسعود کرامتی/ مهدی پاکدل.
خلاصه داستان: «بهمن» و«اَحد» تولیدی ورشکسته ای در پلاسکو دارند که از دست طلبکاران و اهالی پلاسکو فراری اند و روز حادثه بهترین زمان برای فرار از دست آن ها است. هر چند که از شب قبل آن ها برنامه فرار را فراهم کرده اند، اما ماجرای پلاسکو و روز حادثه کمک می کند تا «بهمن» و «اَحد» با اقداماتی که انجام می دهند نام خود را جزو حبس شدگان زیر آوار پلاسکو جای دهند.
نقد فیلم: فیلم موضوعی کاملا اجتماعی دارد و با مسئله تولید ملی نیز در پیوند است. ضمن این که ریتم هیجانی آن به جذب مخاطب کمک می کند. از بابت این که در انبوه سوژه های بی ربط با مشکلات اصلی مردم، نان شب و سفره شان، یک کارگردان جوان به موضوع تولید داخلی پرداخته، جای بسی تقدیرو تشکردارد و این نشان می دهد که همچنان چشم امید سینمای ما باید به جوانان این عرصه باشد؛ بویژه در تغییر و تحول سوژه ها و یافتن موضوعات بکرتر که اتفاقا با احوال اجتماعی روز همخوانی دارند.
کیایی، در چهارراه استانبول به سیاست های مدیریتی انتقاد مستقیم می کند و حتی به صورت مستقیم گویی هایی در دیالوگ ها سعی در شناساندن مقصراصلی از رده های مدیریتی در این حادثه دارد. در حالی که می توانست به دور از مستقیم گویی و تفکرات حزبی و سیاسی به جای زوم کردن بر یک شخص خاص، به مجموعه عللی که طی سنوات گذشته دست به دست هم داده اند تا این حادثه شوم رقم بخورد، تاکید کند و یافتن مقصر اصلی را به مخاطب واگذارد.
هرچند در سکانسی که بهمن ( بهرام رادان ) با زنش در انبار پوشاک بعد از حادثه گفت و گو می کند، اشاره مستقیم به علل چند گانه رقم خوردن حادثه نیز دارد؛ عللی چون معضل بیکاری جوانان و همچنین ضربه واردات کالاهای خارجی به تولید داخلی. با این حال می شد همین ها را در لایه لایه فیلم به تدریج و تلنگر وار نشان داد و از یک خطابه مستقیم در انبار پوشاک پرهیز کرد.
ریتم هیجانی فیلم به خوبی مخاطب را تا انتها می کشاند؛ به گونه ای که احساس خستگی و وازدگی نمی کند. رابطه علت و معلولی حوادث از چفت و بست خوبی برخوردارند. این انسجام فیلمنامه تا پایان کار بزرگترین حسن فیلم است.
پایان فیلم که رد شدن از مرز به طریق پنهان شدن در تانکر لبریز شیر است، پایان شاعرانه ای است. بویژه این که مخفی شدگان درهنگام کنترل مامورمرز، نباید نفس بکشند تا حباب ها بر سطح شیر ننشیند. با این حال یکی از مخفی شدگان در تانکر شیر نفس می کشد و حباب بر سطح می آید. این پایان بندی می تواند گویای این باشد که فرار نیروی کار به خارجه، چونان حباب ها، سراب گونه است و ما باید خودمان دست به دست هم داده و بدنه زخم دار اقتصادی ها را که این روزها عفونی شده، درمان کنیم.
پایگاه خبری تحلیلی طنین یاس