به گزارش خبرگزاری بسیج، بار دیگر ۲۳ بهمن، سالروز وقوع تلخ ترین حادثه برای ورزش ایران فرا رسید
روزی که به مناسبت هفتمین سال فجر انقلاب اسلامی و برای ایجاد فضای نشاط و شادابی در بین مردم استان ایلام، تیم های فوتبال منتخب چوار و منتخب جوانان استان ایلام در ساعت ۱۶ آغازگر یک مسابقه بود که هواپیماهای دشمن بعثی این بازی را نیمه تمام می گذارند.
هنوز سئوالات بسیاری در ذهن ها نقش بسته است که چرا تاکنون یک مسابقه مهم برای این شهدای والامقام برگزار نشده است؟ چرا مصدومیت یک بازیکن معمولی، این همه مورد توجه رسانه ها قرار می گیرد، ولی تکه تکه شدن دهها فوتبالیست و تماشاگر فوتبال در سال ۶۵ به راحتی فراموش می شود؟
شهدای فوتبالیست روستای چوار حکایت غریبی دارند که یادآور ظلم و تجاوز متجاوزان بعثی به میهن اسلامی مان است.
حکایت روزهایی که جوانان دهه ۵۰ و ۶۰ این مملکت در زیر بمباران دشمن بعثی هم دست از تلاش و تکاپو و ورزش بر نمی داشتند و با همان مقاومت ها و مردانگی ها بود که دشمن تا بن دندان مسلح از پای در آمد و امروز آرامش و امنیتی که بر این آب و خاک حاکم است بدون شک ماحصل آن روزهای حماسه و دفاع است.
در این رخداد ۱۵ ورزشکار و تماشاچی به شهادت رسیدند اما این رویداد در تاریخ ورزش کشور فراموش شد به نحوی که بسیاری به تازگی از وقوع چنین حادثه ای در آن زمان آگاه شدند.
در طول سالیان پس از جنگ تحمیلی، به رغم اینکه استان دلاورپرور ایلام آماج حملات مستقیم دشمن قرار داشت و تمام مردم این استان از پیر و جوان و زن و مرد، هر کدام به نوعی از آب و خاک کشورمان دفاع می کردند، درصد ناچیزی از رنج ها و رشادت های مردمان این سرزمین از رسانه ها منعکس شده است.
کسانی که در ۲۳ بهمن سال ۶۵، در زمین فوتبال چوار و در حال بازی فوتبال به شهادت رسیدند، همگی از انسانهای مومن و فداکار منطقه بودند و علیرغم بمباران های متعدد رژیم بعث عراق، مردانه ایستادگی کردند و در کنار دفاع از وطن، ورزش و به ویژه فوتبال را برای ایجاد روحیه در بین مردم جنگ زده استان انتخاب کردند.
این واقعه فقط در حد یک یادواره کوچک آن هم در سکوت کامل خبری به خصوص در رسانه ملی برگزار می شود که جای سئوال دارد که چرا این واقعه مهم جایی در مناسبت های کشور ندارد. مسئولان کشوری به خصوص مسئولان ارشد ورزش وقت برای بهره برداری از پروژه های ورزشی استانهای دیگر دارند اما برای چنین واقعه مهمی وقت ندارد.
این روز تلخ که در نقطه محرومی و گمنامی مثل ایلام رقم زده شد، هنوز در کشور جایی پیدا نکرده است و هر سال برای پاسداشت این عزیزان مراسم ساده ای برگزار می شود. شرح رویداد نیمه اول این مسابقه با پیروزی ۲ بر۱ تیم جوانان استان به پایان رسید. در بین دو نیمه شهید حسین هزاوه مربی و بازیکن تیم منتخب چوار به بازیکنان گفت “فرض کنید در خط مقدم جبهه هستید.
با شجاعت و شهامت بجنگید” گویی می دانست واقعه ای عظیم در راه است. در حالی که حدود ۱۰ دقیقه از نیمه دوم گذشته بود، هواپیماهای بی رحم دشمن بعثی با انواع و اقسام بمب ها، زمین فوتبال را تبدیل به خط مقدم واقعی کردند. شهید هزاوه که خودش یک پاسدار بود، لحظاتی قبل از بمباران سعی کرد با فریاد های خود همه را روی زمین بخواباند.
تعدادی از بازیکنان بر روی زمین خوابیدند و در حالی که شهید هزاوه سعی می کرد بقیه بازیکنان را نیز مطلع کند، به سمت فرزند پنج، شش ساله خود رفت و او را به بغل گرفت تا از بمباران در امان بماند. شاید شهید هزاوه می خواست این فرزند عزیزش را حفظ کند تا سالها بعد، این واقعه را به نسل های فعلی منتقل کند.
در این روز خونین یونس تلوکی، مجتبی ناصری، علی نجات کرمی، علی عباسی، محمد کمالوندی، جهانگیر کاوه، عبدالرزاق مهدیه، صید محمد زارعی ، حسین هزاوه( بازیکنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی ( داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری، امجد حیدری(تماشاگران مسابقه) به شهادت رسیدند و علی قیطاس ، رحمت محمود ، الیاس گهرسودی، گل مرادفاضلی، فرمان فولادوند و سلمان کرد( بازیکنان فوتبال) به افتخار شهادت نائل شدند.
هیچکس از دلاور مردانی نگفت که با وجود مانور هواپیمای دشمن بعثی، زمین فوتبال را ترک نکردند تا به مردمان ایلام بگویند: بایستید و عرصه را خالی نکنید. در شرایطی که مردم سرزمین ایلام، بر اثر از دست دادن عزیزانشان غم های روزگار را به دوش می کشیدند، عده ای از جوانان برومند استان ایلام با انجام مسابقه فوتبال، روحیه شادی و نشاط را به مردم شهید پرور استان ایلام تزریق می کردند تا همچون کبیرکوه در برابر ظلم و ستم صدامیان ایستادگی کنند و از شرف و ناموس ایران اسلامی دفاع کنند.
ثبت واقعه تأسف بار زمین فوتبال چوار در تقویم ملی به عنوان روز ورزش و شهادت حداقل ادای دین به شهدای گرانقدر و مردم استان و کشور است.