به گزارش خبرگزاری بسیج مازندران، همواره در گوشه و کنار خبرهایی از قهرمانی بانوان در رشته ورزشی می‌شنویم گفت‌وگویی با نسترن مقیمی بازیکن فوتسال که مقام قهرمانی را مسابقات قهرمانی کسب کرد ترتیب داده که شما را به خواندن این مصاحبه دعوت می‌کنیم؛
نسترن مقیمی از شهرستان بابل هستم که 27 سال سن دارم.
پنج دوره قهرمانی لیگ برتر، یک دوره قهرمانی جام حذفی، یک دوره نائب قهرمانی لیگ برتر، مقام سوم المپیک آسیایی و مقام اول جام ملت‌های آسیا جز موفقیت‌ها است.
از کودکی علاقه بسیاری به توپ داشتم و در بین اسباب‌بازی‌ها تنها به توپ علاقه نشان می‌دادم.
همیشه با برادرانم بازی می‌کردند و با تشویق خانواده‌ام از 9 سالگی در ورزش فوتسال در کلاس‌های تابستانی ثبت‌نام کردم.
حدود 8 یا 9 ماه از سال درگیر لیگ هستیم ولی قرارداد یک بازیکن در سطح ملی فصل ورزشی حدود 30 و 40 میلیون تومان است.
همچنین از وضعیت اسپانسری بهتر است نگویم، اسپانسری فقط برای چند تیم در صدر جدول است بقیه تیم‌ها وضعیت خوبی ندارند.
متاسفانه اینگونه است، از سال 80 تیم ملی فوتسال بانوان دارد بازی می‌کند ولی جالب است زمانی‌که از مسابقات آسیایی برگشتم می‌گفتند مگر فوتسال بانوان هم داریم.
نکته جالب این است بازیکن نیمکت ذخیره فوتبال و فوتسال مردان تیتر نخست روزنامه است ولی صحبت و خبر از ما تنها یک یا دو روز بعد از قهرمان شدن است و پس از آن به فراموشی سپرده می‌شود.
حمایت کامل خانواده‌ام موجب شده در طول این سال‌ها زیاد سختی نکشم ولی من اهل شمال کشور هستم پنج سال در جنوبی‌ترین شهر کشور زندگی کردم که خیلی برایم سخت بود.
فشار تمرینات موجب شد رباط پایم را عمل کنم به‌طوری‌که سال 2015 یک سال از مسابقات به‌دلیل آسیب دور بودم.
ولی با این وجود وقتی علاقه داشته باشی هر آنچه که از دستت برمی‌آید برای رسیدن به هدفت به‌کار می‌گیرید. همه افرادی‌که عشق به توپ دارند به‌خاطر توپ تلاش زیادی دارند؛ به‌طوری‌که خیلی‌ها اصلا مبلغی دریافت نمی‌کنند که واقعا سخت است.
در حرف می‌گویند ولی باید در عمل دید ولی باید گفت که فدراسیون هوای ما را داشت و این دوره تنها دوره‌ای بوده با کادر محکمی رفتیم.
می‌توانم بگویم بهترین لحظات زندگی من بود، حس من بعد از قهرمانی وصف‌نشدنی بود و سرپا ذوق بودم.
در درجه اول خانواده‌ام، خیلی وقت‌ها کم می‌آوردم ولی آنها نمی‌گذاشتند که دست از تلاش بردارم و همچنین خانم مظفر و آقای صانعی نیز نقش بسزایی در قهرمانی داشتند.
عید امسال تنها سه روز در منزل بودم و روز چهارم در اردو حضور یافتم.همچنین طی 10 ماه اخیر تنها سه هفته خانواده‌ام را دیدم.
به چیزی جز فوتسال فکر نمی‌کنم و علاقه‌ای به ازدواج ندارم.
تاکنون هدفی جز قهرمانی آسیا نداشتم ولی الان دوست دارم جز سه تیم برتر باشم و به این فکر می‌کنم در تیم‌های اروپایی بازی کنم.
مسؤولان استان نگاه خاص‌تری به ورزش فوتسال کنند؛ چرا که اگر عمر ورزش ما تمام شود نمی‌دانیم چه سرنوشتی در انتظارمان است به‌این دلیل که امنیت شغلی نداریم.
قطعا به تلاش‌هایم در زمینه فوتسال ادامه می‌دهم، ولی همواره نگران این موضوع هستم اگر عمر ورزشی من تمام شود سرنوشتم بدون کار و پشتیبانی مالی چه خواهد شد؟