خبرنگار پیشکسوت یزدی:
به گزارش خبرگزاری بسیج؛ در هفدهم مردادماه سال ۱۳۷۷، محمود صارمی خبرنگار خبرگزاریِ جمهوری اسلامی، به همراه هشت نفر از اعضای کنسولگری ایران در مزار شریف افغانستان به دست گروهک تروریستی طالبان به شهادت رسید. به همین مناسبت، شورای فرهنگ عمومی، هفدهم مردادماه هرسال را به‌عنوان «روز خبرنگار» نام‌گذاری کرد.
به همین مناسبت به سراغ یکی از خبرنگاران پیشکسوت و باسابقه استان یزد رفتیم و با وی به گفتگو نشستیم.
گفتگوی خواندنی یزدرسا؛ با محمدحسین صداقت را از دست ندهید؛
*بفرمائید چگونه وارد عرصه خبرنگاری شدید؟
بنده در سال‌های ۱۳۴۵ که نوجوان ۱۵ ساله بودم علاقه شدیدی به خواندن روزنامه و اخبار داشتم؛ صبح‌های تابستان برای مطالعه روزنامه‌های اطلاعات و کیهان خودم را ابتدا به کتابخانه شرف‌الدین علی می‌رساندم تا روزنامه اطلاعات را بخوانم سپس به کتابخانه فرخی واقع در کوچه سردوراه می‌رفتم تا کیهان را مطالعه کنم.
همین باعث شد به کار خبرنگاری علاقه‌مند شوم؛ این علاقه‌مندی به حدی بود که مرحوم والده به خاطر استفاده مکرر از دوچرخه و پاره شدن شلوار می‌گفتند «مادر جان روزانه ۲ ریال می‌دهم بروی روزنامه بخری تا شلوارت به خاطر دوچرخه‌سواری ساییده نشود»؛ آن زمان یک شلوار پسرانه پانزده تومان یعنی ۱۵۰ ریال بود.
*مسئولیت‌های خود را در عرصه رسانه بفرمائید؟
پس از انقلاب و تداوم علاقه‌مندی به روزنامه با راه افتادن روزنامه جمهوری اسلامی ارگان حزب جمهوری با همکاری شهید گران‌قدر ناصر دادرس که از دوستانم بودند توزیع روزنامه را انجام می‌دادم و پس از چند سال وقفه با راه افتادن روزنامه رسالت کار خبرنگاری و سرپرستی آن را عهدهدار شدم که همین‌طور ادامه دارد.
مضافاً اینکه از سال ۱۳۸۲ مبادرت به اخذ مجوز چاپ نشریه جام یزد از وزارت ارشاد یزد با مسئولیت خودم کردم.
*به نظر شما به‌عنوان کسی که درزمینهٔ خبرنگاری دارای تجربه و تخصص هستید، مهم‌ترین رسالت یک خبرنگار چیست؟
مهم‌ترین رسالت کار خبرنگاری تیزبینی و واقع‌گرایی توأم با واقع‌نگری است که تحقق آن تنها در گزارش بی‌طرفانه امکان‌پذیر هست.
*علت موفقیت جنابعالی در این رشته چیست؟
اگر موفقیتی درزمینهٔ کار خبری داشته باشم همه‌جانبه نگری به مشکلات و درون‌فکنی نارسایی‌های مبتلابه جامعه است. حالا هم پس از ۳۷ سال کار خبرنگاری هر پدیده ناهنجاری‌ها را از چشم کسانی می‌بینم که بستر را برای رشد هنجارشکنان فراهم می‌کنند و بس.
*به نظر شما مهم‌ترین چالش پیش روی خبرنگاران چیست؟
آنچه را می‌توان به‌عنوان چالش خبرنگاری ذکر کرد، بی‌توجهی مدیران و کارگزارانی است که هیچ بهایی به نکته نظرات ارائه‌شده توسط گزارشگران خارج از حیطه کاری قائل نیستند و نمی‌خواهند باور کنند واقعیت‌های پدیدار شده در جامعه تنها از کانال‌های خبری بیرون از دایره مدیریتی ممکن است و بس.
*به‌عنوان یک خبرنگار چه انتظاری از مسئولان دارید؟
تنها انتظار بنده از مسئولین و مدیران بها دادن و ارزش قائل شدن به نکته نظرات و گزارش دیدگاه شهروندان توسط خبرنگاران غیر مرتبط با زیرمجموعه خودشان هست، چون این مهم با اتکا به عوامل درون‌سازمانی شدنی نخواهد بود.
*شیرین‌ترین و تلخ‌ترین خبری که کار کردید چه بوده است؟
شیرین‌ترین بازخورد کار خبری خود را در ارسال و چاپ خبری مبنی بر زیباسازی و بستن طاق نصرت در ابتدای ورودی یزد به خاطر سفر ریاست جمهوری مرحوم آیت‌الله هاشمی به استان و افتتاح چندین‌باره کارخانه تولید کابل‌های نوری شهید قندی بود که به خاطر درج آن در روزنامه بار‌ها به دادگاه احضار می‌شدم و عاقبت با وساطت زنده‌یاد مرحوم حجت‌الاسلام صدوقی پرونده مختومه شد.
و، اما تلخ‌ترین خاطره کار خبری بنده در سال ۷۷ هست که خبر حمله دو نفر موتورسوار به منزل آیت‌الله حاج سید جواد مدرسی به خاطر مخالفت با وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود که علیرغم ضبط صدا و زخمی شدن محافظ بیت آیه الله و بستری شدن محافظ ایشان در بیمارستان شهید رهنمون با شکایت استاندار وقت بار‌ها و بار‌ها تنها تلفنی به محکمه می‌رفتم و احدی از مظلومیت من دفاع نمی‌کرد؛ چون آن زمان همکاری مدیران اجرایی و قضایی در استان مثال‌زدنی بود.
به همین مناسبت به سراغ یکی از خبرنگاران پیشکسوت و باسابقه استان یزد رفتیم و با وی به گفتگو نشستیم.
گفتگوی خواندنی یزدرسا؛ با محمدحسین صداقت را از دست ندهید؛
*بفرمائید چگونه وارد عرصه خبرنگاری شدید؟
بنده در سال‌های ۱۳۴۵ که نوجوان ۱۵ ساله بودم علاقه شدیدی به خواندن روزنامه و اخبار داشتم؛ صبح‌های تابستان برای مطالعه روزنامه‌های اطلاعات و کیهان خودم را ابتدا به کتابخانه شرف‌الدین علی می‌رساندم تا روزنامه اطلاعات را بخوانم سپس به کتابخانه فرخی واقع در کوچه سردوراه می‌رفتم تا کیهان را مطالعه کنم.
همین باعث شد به کار خبرنگاری علاقه‌مند شوم؛ این علاقه‌مندی به حدی بود که مرحوم والده به خاطر استفاده مکرر از دوچرخه و پاره شدن شلوار می‌گفتند «مادر جان روزانه ۲ ریال می‌دهم بروی روزنامه بخری تا شلوارت به خاطر دوچرخه‌سواری ساییده نشود»؛ آن زمان یک شلوار پسرانه پانزده تومان یعنی ۱۵۰ ریال بود.
*مسئولیت‌های خود را در عرصه رسانه بفرمائید؟
پس از انقلاب و تداوم علاقه‌مندی به روزنامه با راه افتادن روزنامه جمهوری اسلامی ارگان حزب جمهوری با همکاری شهید گران‌قدر ناصر دادرس که از دوستانم بودند توزیع روزنامه را انجام می‌دادم و پس از چند سال وقفه با راه افتادن روزنامه رسالت کار خبرنگاری و سرپرستی آن را عهدهدار شدم که همین‌طور ادامه دارد.
مضافاً اینکه از سال ۱۳۸۲ مبادرت به اخذ مجوز چاپ نشریه جام یزد از وزارت ارشاد یزد با مسئولیت خودم کردم.
*به نظر شما به‌عنوان کسی که درزمینهٔ خبرنگاری دارای تجربه و تخصص هستید، مهم‌ترین رسالت یک خبرنگار چیست؟
مهم‌ترین رسالت کار خبرنگاری تیزبینی و واقع‌گرایی توأم با واقع‌نگری است که تحقق آن تنها در گزارش بی‌طرفانه امکان‌پذیر هست.
*علت موفقیت جنابعالی در این رشته چیست؟
اگر موفقیتی درزمینهٔ کار خبری داشته باشم همه‌جانبه نگری به مشکلات و درون‌فکنی نارسایی‌های مبتلابه جامعه است. حالا هم پس از ۳۷ سال کار خبرنگاری هر پدیده ناهنجاری‌ها را از چشم کسانی می‌بینم که بستر را برای رشد هنجارشکنان فراهم می‌کنند و بس.
*به نظر شما مهم‌ترین چالش پیش روی خبرنگاران چیست؟
آنچه را می‌توان به‌عنوان چالش خبرنگاری ذکر کرد، بی‌توجهی مدیران و کارگزارانی است که هیچ بهایی به نکته نظرات ارائه‌شده توسط گزارشگران خارج از حیطه کاری قائل نیستند و نمی‌خواهند باور کنند واقعیت‌های پدیدار شده در جامعه تنها از کانال‌های خبری بیرون از دایره مدیریتی ممکن است و بس.
*به‌عنوان یک خبرنگار چه انتظاری از مسئولان دارید؟
تنها انتظار بنده از مسئولین و مدیران بها دادن و ارزش قائل شدن به نکته نظرات و گزارش دیدگاه شهروندان توسط خبرنگاران غیر مرتبط با زیرمجموعه خودشان هست، چون این مهم با اتکا به عوامل درون‌سازمانی شدنی نخواهد بود.
*شیرین‌ترین و تلخ‌ترین خبری که کار کردید چه بوده است؟
شیرین‌ترین بازخورد کار خبری خود را در ارسال و چاپ خبری مبنی بر زیباسازی و بستن طاق نصرت در ابتدای ورودی یزد به خاطر سفر ریاست جمهوری مرحوم آیت‌الله هاشمی به استان و افتتاح چندین‌باره کارخانه تولید کابل‌های نوری شهید قندی بود که به خاطر درج آن در روزنامه بار‌ها به دادگاه احضار می‌شدم و عاقبت با وساطت زنده‌یاد مرحوم حجت‌الاسلام صدوقی پرونده مختومه شد.
و، اما تلخ‌ترین خاطره کار خبری بنده در سال ۷۷ هست که خبر حمله دو نفر موتورسوار به منزل آیت‌الله حاج سید جواد مدرسی به خاطر مخالفت با وزیر وقت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود که علیرغم ضبط صدا و زخمی شدن محافظ بیت آیه الله و بستری شدن محافظ ایشان در بیمارستان شهید رهنمون با شکایت استاندار وقت بار‌ها و بار‌ها تنها تلفنی به محکمه می‌رفتم و احدی از مظلومیت من دفاع نمی‌کرد؛ چون آن زمان همکاری مدیران اجرایی و قضایی در استان مثال‌زدنی بود.
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: