این روزها حال و هوای کاظمین رنگ عزا به خود گرفته‌است، آسمانش سیه‌پوش شده‌است و در سوگی بزرگ به عزا نشسته‌است.
حال خراسان نیز دگرگون است و نوای این عزا تا مشهدالرضا نیز رسیده‌است.
٢٩ ذیقعده سالروز شهادت امام محمدتقی(ع) است، نهمین امام شیعیان که در سن هفت سالگی پس از شهادت پدرش، علی‌بن‌موسی‌رضا(ع) به امامت رسید و نوری بی‌انتها در مسیر سعادت شد.
امام جواد(ع) با وجود سن کمی که داشت، بسیار خردمند بود، هوش امام(ع) در میان مردم زبانزد بود و حیرت همگان را برانگیخته‌بود.
محمدبن‌علی(ع) فردی بسیار بخشنده‌بود و نیازمندان را هرگز از در خانه خویش نمی‌راند، در تقوا و پرهیزکاری نیز همتا نداشت و افراد بسیاری را شیفته خود کرده‌بود.
او که خصلت‌های ناب اجداد خویش را در وجود پرورانده‌بود، برای سربلندی اسلام جان خویش را فدا کرد.
گرچه دشمنان اسلام هر لحظه در فکر نابودی بودند و نقشه‌های شومی را برای ضربه‌زدن به اسلام در ذهن می‌پروراندند اما صداقت و ذکاوت امام همانند آبی بر آتشِ افکار پلیدشان بود و نقشه‌های آنان را به نابودی می‌کشاند.
رفتار و کردار امام به گونه‌ای بود که حتی دشمنان را تحت تاثیر قرار می‌داد و آنان را دگرگون می‌کرد، نور معنویت امام، وجود را در بر می‌گرفت و روح را صیقل می‌داد و زنگارهای نفسانی را می‌زدود.
گام‌هایش تنها برای رضای خداوند بر زمین نهاده‌می‌شد و با درایتی کم‌نظیر،خاری بر چشمان اهریمنان شده‌بود، اما حسد و کینه، سایه سنگین خود را بر وجود دشمنان انداخت و قلب آنان را در سیاهی بزرگی غرق کرد.
سرانجام شیطان‌صفتان برای شهادت امام، نقشه پلید خویش را اجرا کردند و امام جواد(ع) را در سن 25 سالگی به شهادت رساندند.
شهادتی که پس از گذشت سالیان دراز، همچنان شیعه را در اندوهی عمیق فرو می‌برد و عزایی بزرگ را به راه می‌اندازد.
گرچه فرسنگ‌ها با کاظمین امام، فاصله است اما این روزها گام‌های زائران امام جواد(ع) به سمت مشهد روانه است تا در روز شهادتِ فرزند به حرم پدر، متوسل شوند و دست نیاز خویش را به سمت آسمان دراز کنند.
چشم انتظاران از جود و بخشش امام بسیار شنیده‌اند اما بی‌شک بخشندگی پدر است که در فرزند می‌درخشد، چشم انتظارانی که در پشت پنجره فولاد، ضامن آهو را به جوادش قسم می‌دهند و با دلی پر از نیاز به این درگاه متوسل شده‌اند.
دردمندانی که درد خویش را به درگاه امام(ع) می‌آورند تا از دریای سخاوت امام سیراب شوند، تا وجود را با نور معنویتی که از سوی کاظمین می‌درخشد، آذین ببندند.
نیازمندانی که همچنان عشق اهل بیت(ع) را در سینه شعله‌ور، روشن نگاه‌داشته‌اند و برای برافروختن آن گام برمی‌دارند.