سید صالح وقتی در روستا خانواده‌هایی را می‌دید که با هم نزاع و درگیری و بگو مگو دارند از همان سن نوجوانی افسوس می‌خورد و منتقد چنین کسانی بود؛ در حالی که نوجوان بود می‌گفت اگر خانواده خودم نیز با کسی نزاعی داشته باشد من دخالت نخواهم کرد.
این سید بزرگوار با توجه به اینکه پدری از سادات داشت و مذهبی و اهل فرائض و موذن روستا بود اخلاق حسنه را آموخته بود و انسانی که نسبت به حق تعصب قابل تحسینی داشت.
وفاداری، محبت و تعصب سید صالح نسبت به حقایق و دوستان حامی حق قابل تحسین بود. با آغاز انقلاب اسلامی که در تهران حضور داشت یکی از جوانان حامی امام خمینی(ره) و نهضت ایشان بود و بعد از پیروزی انقلاب به محض هجوم دشمن به مرزهای کشور برای رفتن به جبهه و دفاع از کشور و انقلاب آرام و قرار نداشت؛ تا اینکه موفق شد در یکی از مراکز بسیج آموزش نظامی را به پایان برساند و راهی جبهه‌های دفاع مقدس شود.
شبی که قرار بود فردایش سید صالح عازم جبهه شود وقتی لباس‌های نظامی‌اش را آماده می‌کرد، گویی لباس دامادی‌اش را آماده می‌کند و شاید خوشحال و شادتر از شب دامادی نشان می‌داد بخاطر قد و قامت مناسب و توانایی جسمی که داشت در اهواز برای گروه جنگ‌های چریکی و نامنظم شهید چمران انتخاب شده بود و یکی از نیروهای زبده شهید چمران بود.
شهید «میرزایی» بالاخره بعد از ماه‌ها نبرد 8 آذر ماه سال 1360 در گروه شهید چمران در عملیات آزادسازی بستان به درجه والای شهادت نائل و پیکر مطهرش هنوز جاوید الاثر و به دست خانواده نرسیده است.
مادر پیر سید صالح بیش از 20 سال چشم به راه بود اما دیدگانش به جمال زیبا و قامت خوش جوانش روشن نشد و دارفانی را وداع گفت تا در رضوان الهی به دیدار فرزندش برود.
پدر بزرگوارش سید میرزایی نیز یک شهید است چرا که وقتی ماه‌ها خبری از سید صالح نبود پدرش با حکم مأموریت و مجوز محل اعزام سید صالح برای پیدا کردن پسرش عازم جنوب شد که در بین راه بر اثر سقوط اتوبوس به دره در پل دختر جان خود را در راه فرزند شهیدش از دست داد و شرعاً به شهادت رسید اما نجابت خانواده میرزایی از هر نوع پیگیری در مورد شهادت پدر سیدصالح و یا شرکت اتوبوسرانی مربوطه جلوگیری کرد که بحق سید محمد میرزایی در راه جبهه و با مجوز رسمی سپاه اعزام کننده فرزندش در این راه به شهادت رسید.
روح پدر و پسر هر دو شاد و یاد و خاطرشان جاودان باد.
انتهای پیام/