رژیم بعث عراق، هر بار که در رویارویی مستقیم با رزمندگان اسلام در میادین نبرد، شکست می‌خورد برای جبران ضعف‌ها و همچنین اعمال فشار بر جمهوری اسلامی ایران، شهرها و مناطق مسکونی را موشکباران و بمباران می‌کرد .
اگرچه قبل از این جنایت،هواپیماهای عراقی بارها شهرهای ایران را بمباران کرده بودند، اما حمله موشکی به دزفول،نخستین حمله در ابعاد گسترده به وسیله موشک‌های زمین به زمین بود.
در روز 28 آذرماه سال 1361 دو فروند موشک زمین به زمین به دو نقطه پرجمعیت دزفول اصابت و بیش از ۲۰۰ منزل مسکونی و مغازه را ویران ، ۶۲ نفر را شهید و ۲۸۷ نفر را مجروح کرد. پس از این تاریخ به دلیل اصابت موشک‌های فراوان، دزفول به «بلد الصواریخ» یا «شهر موشک‌ها» معروف شد.
دزفول نه تنها مقاومت کرد، بلکه هیچگاه خالی از سکنه نشد و زندگی در شهر جریان داشت.
با وجود حملات سنگین صدامیان،مردم دزفول خطوط زیادی در جبهه ایجاد کردند و اعزام‌های هزار تا پنج هزار نفری به جبهه‌ها داشتند. اعزام‌های شهر دزفول به قدری گسترده بود که تیپ ولی عصر (عج) برای شهر دزفول ایجاد و بعد تبدیل به لشکر شد که تمام خوزستان را در برمی‌گرفت.
دزفول برای صدام یک شهر استراتژیک و نظامی به حساب می‌آمد،چنین دلایلی باعث شده بود تا صدام فشار را بر این شهر بیشتر کند.
رژیم بعث عراق در مدت هشت سال جنگ،176 موشک غول پیکر «فراگ 7» و «اسکاد» به شهر دزفول شلیک کرد. هواپیماهای دشمن 489 بمب و راکت بر سر مردم بی دفاع شهر فرو ریختند و آتشبارهای عراق با شلیک 5 هزارو 821 گلوله توپ نقاط مختلف شهر را هدف قرار داد.
اما با این همه خسارت،مردم دزفول با تقدیم 2 هزارو 600 شهید،4 هزار جانباز، 452 آزاده سرافراز و 147 مفقود و جاویدالاثر حماسه مقاومت و پایداری را در تاریخ درخشان انقلاب اسلامی ایران جاودان ساخت.