به گزارش خبرگزاری بسیج از کرج، به مناسبت سالگرد شهادت شهید محمدرضا بورقی به سراغ همسر شهیدی رفتیم، و او از خاطرات شیرین روزهای بودن در کنار همسر و دل‌تنگی‌های امروز خود برایمان گفت.
«اعظم بهجم» همسر شهید «محمدرضا بورقی» است که به قول خودش، علاوه بر اخلاق و دیانت، ملبس بودن به لباس مقدس پاسداری را ملاک عمل خود برای پاسخ مثبت دادن به «محمدرضا» قرار داده است می‌گوید: آخرین باری که اعزام شدن ۱۱ دی ماه سال ۶۵ بود
خب اون زمان‌گرمدره زیاد پیشرفته نشده بود که همه خبر ها به دستمون برسه
بعد از چند روز بی خبری برادرم به من گفت حالا که اینجا کسی خبر نداره بریم اورین(یکی از محله های شهریار) شاید اونجا کسی چیزی بدونه
رفتیم اورین و از چند تا از خانواده هایی که بچه هاشون به جبهه رفته بودند سوال کردیم که شما خبری از رزمنده ها تون دارید؟که در کنار اون خبری هم از محمدرضا بگیریم
اما اونها هم هیچ خبری نداشتن
برگشتیم....
تا اینکه حدود ۲ روز بعد از شهادت ایشون(۲۱/۱۰/۱۳۶۵)شهید امرالله دادخواه زنگ زد به خانواده ایشون توی کرج و خبر شهادت شهید رو بهشون داد
البته ما هنوز هم اینجا خبری نداشتیم
همه اهالی محله خبر داشتن به جز ما....
اونروز رفتار همه با من خیلی متفاوت شده بود
انگار که می خواستن من متوجه نشم
مثلا مردم کوچه تا من رو میدیدن میرفتن خونه هاشون یا...
خب من فهمیدم که یک اتفاقی افتاده...اما وقتی از اقوام می پرسیدم کسی چیزی نمی گفت
اون موقع امکاناتی هم نبود که ما درست متوجه بشیم...فقط یه نامه بود که اونم خیلی دیر به دستمون میرسید
حتّی نامه‌ای که شهید به ما داده بود دو روز بعد از شهادتش رسید به دست ما...
تا اینکه شب برادرم اومد خونه ما.همه متعجب شدیم.بعد‌از‌شام پرسیدم که داداش چرا اومدی؟ ایشون هم گفت من میخواستم برم کرج گفتم یه سری هم این جا بزنم.
بعد من پرسیدم داداش از محمدرضا خبری نداری؟؟؟ گفتن چرا اتفاقاً پریروز دیدمشون و....
یک جوری صحبت می کردند که من متوجه نشم
دختر و پسرم هم خواب بودن
خلاصه انقدر پاپیچش شدم که گفت خواهر جنگه دیگه یه نفر زخمی میشه یه نفر شهید میشه...
حتی اون اول هم به من گفت که محمدرضا زخمی شده...
پرسیدم که داداش واقعا زخمی شده ؟؟؟برادرم گفت که بالاخره باید واقعیت رو قبول کنیم
آقا محمدرضا شهید‌شده
خب خیلی شب سختی بود اونشب
دخترم آزاده اون زمان ۸ ساله بود و تازه کانامه‌ش رو گرفته بود،منتظر پدرش بود که پدرش بیاد و کارنامه رو به پدرش نشون بده...
پسرم حمید هم که اون زمان ۴ ساله بود...بعضی اوقات سراغ پدرش رو میگرفت
یادمه یک روز برف اومده بود و من با بچه ها پشت شیشه داشتیم برف رونگاه میکردیم
پسرم حمید به من گفت:
مامان من برم کفشهای بابا رو بیارم بزنم تو برف ها انگار که بابا اومده؟
.
یادمه حتی تشییع جنازه ایشون هم خیلی باشکوه برگزارشد
خلاصه اون روز ها خیلی روزهای سختی بود برای ما
اما الگوی ما حضرت زینب هستند پس
ما رایت الا جمیلا
فرازهایی از وصیت نامه :
به داد خود برسید وقت تنگ است، انا لله و انا الیه راجعون، ما از خدائیم و بازگشتمان به سوی خداست. بشر روزی با این دنیای فانی وداع می نماید و در پیشگاه خدا حاضر می شود و به اعمال گذشته و آینده اش پی می برد . و ای صد وای برآنان که قدر خودشان را در این چند روزه دنیای فانی نمی دانند.
انتهای پیام/ب