یادبود بزرگان
آیت‌الله علوی بخشایشی یکی از مدرّسان و مولّفان برجسته حوزه علمیه قم است، شخصیتی که نماز باران او هم در یکی از روستاهای آذربایجان، زبانزد مردم منطقه است.
به گزارش خبرگزاری بسیج از قم، بخشایش شهری در 80 کیلومتری تبریز و زادگاه آیت الله سید مهدی علوی بخشایشی است.
او در سال 1350 هجری قمری و در خانه پدرش سید ابوالقاسم – که به حرفه بنّایی مشغول بود - متولد شد. 13 ساله بود که به تبریز رفت و در مدرسه علمیه طالبیه این شهر به فراگیری از محضر بزرگانی مانند آیات حاج میرزا فتاح شهیدی (صاحب کتاب ارزشمند هدایه الطالب فی شرح المکاسب) و حاج سید مرتضی خسروشاهی (صاحب کتاب ارزشمند نثارات الکواکب فی شرح المکاسب) پرداخت.
او 10 سال بعد، راه حوزه علمیه قم را در پیش گرفت، در جوار مضجع نورانی حضرت فاطمه معصومه(س) سکنی گزید و در این شهر مقدس، در درس حضرت امام خمینی و استادانی مانند آیات سید حسین طباطبایی بروجردی، سید محمدرضا گلپایگانی، شیخ عباسعلی شاهرودی و میرزا هاشم آملی حضور یافت و از محضر آنان بهره‌ها برد.
آیت‌الله علوی پس از آن صاحب کرسی تدریس در حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) شد و البته همزمان به تبلیغ هم می‌پرداخت؛ او به ویژه در ایام ماه مبارک رمضان و ماه‌هایی مانند محرم و صفر و برای تبلیغ، به روستاهای مختلف آذربایجان می‌رفت و در خدمت مردم آن مناطق بود.
صفای باطن این عالم ربانی چنان بود که در یکی از روستاهای میاندوآب آذربایجان غربی، مردم به دلیل خشکسالی از وی تقاضای اقامه نماز استسقاء کردند و وی بدون درنگ پذیرفت و از مردم خواست تا به صحرا روند تا خودش نیز بعد از دقایقی به آنها بپیوندد.
دقایقی بعد، او در حالی خود را به مردم رساند که با پای برهنه حرکت می‌کرد و مشغول گفتن اذکار و دعاهای نماز استسقاء بود.
نقل است که وی بعد از اقامه نماز، سر به سجده نهاد و گفت: «پروردگارا! تا بر سَرَم باران نباری، سر از سجده بر نمی‌دارم» و چنین بود که بعد از دقایقی، باران آمد و مردم آن روستا و مناطق اطراف از بارش رحمت الهی سیراب شدند.
جالب این است که حکایت این نماز استسقاء در سروده یکی از شاگردان و مریدان ادیب وی – که پس از ارتحال آن عالم جلیل القدر سروده شد - نیز اشاره شده است:
ثُلمه در دین به یقین رفتن او افکنده ست
نیست دیگر به جهان ظلّ همای علوی
او گلی از چمن فاطمه زهرا بود
مرتضی شیر خدا بود نیای علوی
دائما بر لب او ذکر خدا بود و دعا
بارش لطف خدا بود دعای علوی
نیتش در همه اعمال خدا بود و خدا
بر رضای «احدی» بود، رضای علوی
بحر موّاج ادب بود و تواضع، روشش
جامه زهد و ورع بود، قبای علوی.
اینگونه بود که تواضع و ادب و البته توسل همیشگی به حضرات معصومین(ع)، از ویژگی‌های بارز آن مرد الهی بود.
او همچنین در ایام مبارزات انقلابی استاد خود، حضرت امام خمینی هم یار و یاریگر ایشان بود و با نهضت انقلابی مردم همراهی می‌کرد.
آیت‌الله علوی از تحقیق و پژوهش و تالیف هم به دور نبود که عناوین این کتاب‌ها، نشان دهنده همین ادعاست:
گفتار علوی در پنج جلد شامل علل نهضت و قیام حسینی، علل تشریع احکام الهی و شرایط و آداب آنها و همچنین اشاره به موضوعات متنوع از معارف دینی؛
داستان‌های علوی در 4 جلد؛
سیمای اخلاق اسلامی در 2 جلد؛
پنج گفتار؛
حقوق والدین بر فرزندان از دیدگاه اسلام؛
آیین دوستی از دیدگاه قرآن و حدیث.
وی همچنین بیش از 10 جلد اثر با عنوان «فهرس العناوین و الموضوعات» نوشته است که درباره عناوین اصلی و فرعی اخلاقی، فقهی و علمی کتاب‌های معتبر اهل سنت و شیعه و فهرست کردن آنها برای استفاده محققان و پژوهشگران است.
آیت‌الله علوی در عین حال تقریرات دروس برخی از استادان خود مانند آیات بروجردی و میرزا هاشم آملی را هم به رشته تحریر درآورده است.
این عالم ربانی سرانجام در مانند چنین ایامی یعنی در روزهای آغازین از ماه ربیع الاول سال 1419 هجری قمری و در سن 68 سالگی به دیدار معبود شتافت.
نماز میت بر پیکر او توسط آیت الله سید موسی شبیری زنجانی اقامه شد و پیکرش در قبرستان ابوحسین، جنب قبرستان نو و در نزدیکی آستان مقدس فاطمی به خاک سپرده شد.
لازم به ذکر است که روی سنگ او این عبارت به چشم می‌خورد:
«مرقد عالم ربانی و فقیه صمدانی؛ از افتخارات حوزه علمیه قم، حضرت آیت‌الله حاج سید مهدی علوی بخشایشی ... .»
روحش شاد و یادش گرامی.
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: