" بهمن بهار انقلاب "
مادرم، روزی مرا زائید، در یک فصل غم
بود، در هر گوشه این ملک ، آوار ستم
در زمانی که درایران ،هیچ آزادی نبود
مرد و زن در تنگنا بودند ،با درد و الم
اجنبی بر ما مسلط بود، ما چون بردگان
پشت ملت بود ،زیر بار غم، همواره خم
ناگهان مردی به پابرخاست،با مردانگی
نظم اربابان طاغوت زمان را ،زد به هم
الله الله گفت: بی پروا، سخن آغاز کرد
گاه می جنگید، با فرهنگ منحط با قلم
او"خمینی"بود، فرزند حسین ابن علی
بود در دلهای مردم،آ ن خدا جو، محترم
کبر و نخوت شاه را واداشت، تا کاری کند
با اهانت سرنوشت شوم خود را زد رقم
برخمینی"ره"تاختن آغاز کرد آن بی حیا
انقلاب آغاز شد از قم ، به ایران دمبدم
چله قم، چونکه آمد خون تبریزی به جوش
خون ها ایثار شد مردانه ، با آوای غم
پشت سرهم چله ها نظم شهنشاهی گسست
سست شد بنیان ظلم و جور، در ایام کم
بهمن آمد ، شد بهار عاشقان انقلاب
آمد از تبعید، آن مرد خدا، برکف علم
موج شد طوفان وار کان ستم، درهم شکست
از فراز افتاد بر پایین ،در ایران صنم
نور باران شدوطن، گلهادمید، ازعشق و خون
ملت ایران زمین شد در جهان،خیرالامم
شیعه پرچمدارحق شد،باخمینی در جهان
پیشتاز حق پرستان است،بر زهرا قسم