در دولت ها نیز پرداختن به مسائل زنان، جنبه شعاری و نمایشی پیدا کرده است. در اصل بیست و یکم قانون اساسی آمده که دولت موظف است حقوق زن را در تمام جهات با رعایت موازین اسلامی تضمین نماید و برای رشد شخصیت زن و احیای حقوق مادی و معنوی او زمینه های مساعد ایجاد کند. اما واقعیت این است که کاندیداهای ریاست جمهوری و حتی نمایندگی مجلس در دوره های مختلف، فقط در فیلم و گفت و گوهای انتخاباتی خود بر حقوق زنان تاکید می کنند و پس از کسب آرای لازم نشستن بر کرسی قدرت، سیاست گذاری ها، برنامه ریزی ها، قانون گذاری ها و اقدامات اجرایی را ناظر به مشکلات و مسائل زنان، دختران و حتی خانواده اعمال نمی کنند. آیا این روش کار، تخطی از متن صریح قانون نیست که قوانینی را تصویب کنند که نه تنها زمینه مساعد برای احیای شخصیت زن ایجاد نمی کند، بلکه شان و جایگاه زنان را تنزل می دهد؟
یا معاونتی در بدنه دولت که بودجه های کلانی به آن تخصیص داده می شود تا مباحث مربوط به زنان و خانواده را به صورت تخصصی پیگیری کرده و قوانین برزمین مانده مربوطه را مطالبه کند، اولویت کاری خود را بر مسائلی قرار دهد که نه تنها دغدغه غالب زنان ایرانی نیست، بلکه موارد استثنا در جامعه محسوب می شود؟
سیاسی کردن مسائل زنان برای کسب رای بیشتر
مشکل اینجاست که نهادهای نظارتی در کشور دارای ضعف های شدیدی هستند و خودشان هم باید مورد نظارت قرار بگیرند. ریشه نگاه ابزاری و سیاسی به زن هم دقیقا از همین جا شروع می شود که هر کاندیدایی می تواند در هر زمینه ای (در اینجا مسائل مرتبط با زنان) شعارهایی بدهد اما پس از کسب قدرت هیچ توجهی به شعارهای انتخاباتی اش نکند، بدون اینکه نهاد و رسانه ای بتواند بر عملکرد او نظارت کند.
نظر به همین داستان، شواهد نشان می دهد برخورد شعاری و سیاسی کردن موضوع زنان که یک واقعیت اجتماعی هستند، به یکی از مناقشات جدی سیاسی، اجتماعی و فرهنگی در حوزه مسائل زنان تبدیل شده است. مسائل زنان ماهیت اجتماعی دارند و نگاه ابزاری قدرت طلبان به جایگاه زن برای تحکیم موقعیت و یا کسب آرا بیشتر، فقط موجب بدبینی زنان به نقش های اجتماعی خود می شود.
یکی از دلایلی که بحث های مربوط به زنان فقط در حالت شعار باقی مانده این است که متولیان بحث زنان در کشور، چه در حوزه های دینی و اعتقادی و چه در بخش های علمی و حتی در بخش های قانون گذاری و سیستم اجرایی دولت به صورت جزیره هایی دور از هم و غیر مرتبط، با رویکردهایی کاملاً متفاوت در عین حال با اهداف مشترک، برای بهبود وضعیت زنان فعالیت می کنند. اگر با وجود تفاوتی که در ماهیت سیستم های ذکر شده، برای ارائه یک راهکار اصولی وحدت رویه به وجود آید، قطعا بسیاری از مسائل زنان حل می شود. اما اینکه فقط عده ای بخواهند به تنهایی وارد گود شود و بقیه سیستم ها اقدام همسو نداشته باشند، اتفاق خاصی نمی افتد. هر چند که رئیس جمهور با جایگاه حقوقی و مناصبی که در مراکز تصمیم ساز مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی دارد می تواند به خوبی بر موضوع مسلط شود.
امیدواریم کاندیداها به خوبی به خاطر داشته باشند که گوش زنان از وعده و شعار پر شده است. اخلاق انتخاباتی و صداقت انسانی حکم می کند که داوطلبان برای کسب رای بیشتر، سوار بر مشکلات زنان نشوند. جالب این است که بی توجهی به مباحث بنیادی اپیدمی شده است و حتی در برنامه مناظراتی دو روز گذشته که بین شش کاندیدای ریاست جمهوری برگزار و از سوی رسانه ملی پخش شد، با وجود اهمیت زیاد مباحثی چون مسائل زنان و خانواده، بازهم این موضوعات مورد غفلت و بی اعتنایی قرار گرفت و بعضا پاسخ هایی که داده شد شعارگونه بود.
در پایان کسانی را که به دنبال حقوق زنان هستند را ارجاع می دهم به کتاب الهی که به برابری زن و مرد در آفرینش و جایگاه انسانی تاکید دارد و بر خلاف نگاه های فمینیستی از برابری جنسیتی سخن نمی گوید؛ اگر به دنبال یک راهنمای متعادل برای تحقق جایگاه زن هستید، فرمایشات روشنگرانه رهبری و پیام های امام را که هم بر اساس مقتضیات جامعه و هم مطابق با قرآن و محکمات نگرش اسلامی است، منظور کنید.