به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج، از صدر اسلام و پس از کامل شدن وحی و نزول تدریجی قرآن یکی از وظایف جدی پیامبر اسلام(ص) تشریح دین و رفع شبهات دینی بود، هرچند که از ابتدا این اقدامات صورت می گرفت اما پس از پایه گذاری رسمی حکومت دینی در شهر مدینه النبی، با شبهه افکنی های مختلف از سوی کافران و یهودیان این اقدامات رنگ جدی تری به خود گرفت و لازم بود که هر کسی که بهره ای از معرفت الهی برده است، برای پاسخ به شبهات دینی گوش به زنگ باشد و برای رفع آنان بکوشد.
طبیعی است که در این فضا عده ای سطح درک و توانایی استدلال بالاتری نسبت به بقیه داشتند و می توانستند به خوبی از پس سوالات و شبهات دینی برآیند و از این رو به عنوان مبلغان دینی به نشر دین هم می پرداختند که همه این اقدامات زیر نظر پیامبر اسلام(ص) و تحت تعلیمات ایشان صورت می گرفت.
پس از پیامبر(ص) ائمه اطهار این وظیفه را بر دوش کشیدند و با توجه به شرایط سیاسی حاکم، در زمان امام محمدباقر(ع) زمینه گسترش فرهنگ ناب اسلامی ایجاد شد و امام باقر(ع) به عنوان شکافنده علم ها سردمدار این حرکت عظیم، با تشکیل جلسات علمی و حلقه های معرفتی به رفع شبهات پرداختند و در کنار این کار، بعضی از علوم دیگر را نیز به شاگردان خود تعلیم دادند؛ بدین ترتیب می توان گفت که اولین حلقه های تشکیل حوزه های علمیه به صورت رسمی را امام محمدباقر(ع) ایجاد کردند و پس از ایشان امام جعفر صادق(ع) به صورت رسمی تر این کار را ادامه دادند و به عنوان پایه گذار شیعه جعفری شناخته شدند.
با گسترش اسلام در سراسر جهان، تربیت روحانیون به عنوان محافظان اعتقادات دینی و رفع کننده شبهه های وارده به دین در بدنه جامعه یکی از الزامات انکارناپذیر است که نیازمند برنامه ریزی دقیق و منسجمی است که بتواند در مقابل شبهاتی که به چشم بر هم زدنی سطح جامعه را فرا می گیرد، پاسخگو باشد.
روش مدیریت تربیتی طلاب بر طبق کشور و محیطی که افراد در آن زندگی می کنند، باید متفاوت باشد و نمی توان یک نسخه آموزشی را برای همه افراد در نظر گرفت، در ایران اسلامی به خاطر سبقه فرهنگی مردم، علاقمندی به یادگیری مفاهیم دینی در بین مردم همواره با استقبال مواجه بود که پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی این علاقمندی در بین اقشار مردم بیش از گذشته گسترش یافت و لازم بود که ساختار جدیدی بر سیطره ی دروس و نوع آموزش های حوزه علمیه بویژه در مورد خواهران اتفاق بیفتد که خوشبختانه طی چندسال اخیر این انعطاف ایجاد شده است و چند نوع آموزش مختلف در کنار آموزش تمام وقت در حوزه های علمیه خواهران و برادران ایجاد شده است.
آموزش نیمه وقت که در آن، طلبه می تواند دوسال تمام وقت و بقیه آموزش را به صورت غیرحضوری بگذراند، آموزش پاره وقت هم که جای خود را در بین قشر کارمند که توانایی شرکت در کلاس های هر روزه و صبحگاهی حوزه را ندارند هم ایجاد شده است و با انعطافی که در ساعت برگزاری کلاس ها ایجاد کرده بستر علاقمندی به فراگیری علوم حوزوی را گسترده است.
اما تمام حرکتی که باید در زمینه گسترش فراگیری علوم دینی ایجاد شود، همین انعطاف ها نیست و اینکه حوزه مانند دانشگاه، انتخاب واحدی شده است، خطر حرکت به سمت غیردینی شدن و فرمالیته بودن آموزش را ایجاد می کند و راه مقابله با این آسیب توجه بیش از پیش به تزکیه نفس است، نکته بسیار مهمی که رهبر معظم انقلاب روز گذشته، دوشنبه 6 شهریورماه و در آستانه‌ی آغاز سال تحصیلی مدارس علمیه در دیدار با جمعی از فضلا و طلاب حوزه‌ی علمیه‌ی استان تهران، داشتند به آن اشاره کردند؛ ایشان فرمودند: «اگر درس و مباحثه علمی و ذهن های فعال با تقوا، همراه شوند، قطعاً جامعه علمی و مذهبی ما که روحانیت نامیده می شود، آینده ای به مراتب بهتر از امروز خواهد داشت.»
رهبر انقلاب اسلامی همه طلاب جوان را به تقوا و ورع و عبادت و انس با قرآن و دعا توصیه مؤکد کردند و گفتند: «بدانید این مسیر بیشتر از تبلیغ زبانی، نیازمند تبلیغ عملی است و ابتدا باید از خودمان آغاز کنیم.»
این همان دستور دین است که اکنون بار دیگر تکرار می شود، دستوری که رهبر معظم انقلاب آن را معطوف به یک قشر خاص نمی دانند، می فرمایند «جامعه علمی و مذهبی ما» که هر کسی در هر لباسی از علم در عرصه ای مشغول علم آموزی است می تواند به این توصیه ها گوش فرا دهد و به عنوان بخشی از بدنه علمی و مذهبی جامعه به ترویج دین کمک کند؛ زیرا برخی هستند که برای رفع شبهات خود و یا حتی فتنه انگیزی به افرادی غیر از طلبه ها رجوع می کنند که اگر افراد علمی و مذهبی مسلح به علوم دینی و شبهات آن باشند، می توانند پاسخگوی این سوالات باشند و بدون در نظر گرفتن این راهبرد و وانهادن تمام مسئولیت پاسخگویی به شبهات، نمی توان انتظار پیشرفت روز افزون در جهان اسلام را شاهد بود.