یادداشت//
سالهاست «روشنفکران» و «نخبگانی» داریم که پیاده نظام تیم حریف هستند و گل به خودی می زنند. «عزیزِ» تیم مراکش به رغم بازی خوب در آن دقایق آخر «عزیزِ» ایران شد و به ما آموخت که «مراقب باشیم گل به خودی نزنیم» و نتیجه را به سود حریف تغییر ندهیم.
به گزارش خبرگزاری بسیج از خراسان رضوی؛ چند روزی از بازی فوتبال تیم ملی ایران و مراکش در مسابقات جهانی ۲۰۱۸ روسیه می‌گذرد و همچنان مردم درمورد این رخداد مهم صحبت می‌کنند. موفقیتی که خاطره‌ی شیرین پیروزی تیم ملی ایران را برابر تیم ملی آمریکا در جام جهانی ۹۸ زنده کرد و در ذهن‌ها جاودانه شد.
زمانی که حضرت امام خامنه‌ای (مدظله العالی) کلیدواژه‌ی «آتش به اختیار» را مطرح کردند برخی در فضای مجازی مخالفت کردند که چرا از یک واژه نظامی در عرصه فرهنگ استفاده شده و ایشان فرهنگ را با میدان جنگ اشتباه گرفته و امثالهم...، اما مصاحبات اخیر کارلوس کیروش و حتی صحبت‌های معمولی مردم بیانگر این هست که فوتبالیست‌های ما عالی «جنگیدند» و به خوبی «دفاع کردند!» و این عمق «راهبردی» بودن کلیدواژه‌های پیشنهادی حضرت آقا را نشان می‌دهد.
یکی از صحنه‌های «نمادین» در این بازی، رد پای بازیکن مراکش روی تن امید ابراهیمی بود؛ زخمی که یادآور حماسه‌های رزمندگان ما در هشت سال دفاع مقدس، فتنه‌های داخلی و همچنین دفاع از حرم مطهر حضرت زینب (سلام الله علیها) است. این «رشادت ها» در زمان فعلی و با حواشی‌های سیاسی‌ای که داریم و بخصوص گرانی‌هایی که روح مردم را رنجور کرده است، به «نقطه امیدی» بدل شد؛ دوندگی‌های وحید امیری و زخم تنش، جهش‌های به موقع بیرانوند و گریه‌های او در پایان مسابقه، دفاع مقتدرانه روزبه چشمی و یکه تازی و هجوم جهان بخش به قلب تیم حریف و... همه و همه مثال زدنی بود.
این پیروزی دقیقا در زمانی به وقوع پیوست که هم از طرف برند ورزشی معتبر کفش «تحریم» شدیم و هم از بازی دوستانه با بهترین تیم‌های اروپایی؛ این بازیکنان با اینکه «نایک» نداشتند، اما قطعا استقامت و تلاششان «لایک» داشت؛ و این مورد جای تامل دارد که وقتی تامین کننده بهترین و باکیفیت‌ترین چرم جهان هستیم، چگونه است که نمی‌توانیم برند مطرحی از کفش داشته باشیم؟! با همین «تن تاک» خودمان هم می‌توان بر حریف تاخت!
در این میان چیزی که بدجلوه داد، گزارشگری «عادل فردوسی پور» بود که به توان بچه‌های ما و باور‌هایی که داریم و دعای میلیون‌ها هم وطنی که پشت سر این ورزشکاران هست، «ایمان» ندارد. گزارشگری که از همان دقایق اوایل بازی حس شکست را به مخاطب منتقل می‌کند که چرا بازی تمام نمی‌شود! شانس آوردیم و...!
و در سوی دیگر «روحیه انقلابی ای» که ورزشکاران ما از خود نشان دادند جریان بازی را به سود ما تغییر داد؛ این بازی و این روحیه‌ی بالا نفس ما را چاق کرد و به ما آموخت که حتی وقتی در «گروه مرگ» باشیم، می‌توان با «خداباوری»، «مجاهدت» و با وجود تحریم ها، بالاتر از تیم‌های پرقدرت و مدعیِ پرتغال و اسپانیا و حتی در «صدر گروه» قرارگرفت.
این جام جهانی شده جام ایران / ایول به هجوم و «انسجام» ایران
انگشت به لب مانده جهان، چون دیده / در صدر گروه مرگ، نام ایران (۱)
«عزیزِ» تیم مراکش به رغم بازی خوب در آن دقایق آخر «عزیزِ» ایران شد و به ما آموخت که «مراقب باشیم گل به خودی نزنیم» و نتیجه را به سود حریف تغییر ندهیم. احساس و ناراحتی این بازیکن را درست زمانی درک می‌کنیم که به حال خود بنگریم؛ به اینکه سالهاست «روشنفکران» و «نخبگانی» داریم که پیاده نظام تیم حریف هستند و گل به خودی می‌زنند. با اینحال امید است با «نگرش درست» به این موضوع و درس‌هایی که ازین بازی آموختیم بتوانیم با «اتحاد» و «انسجام» و با استقامت و اتکا به همین «جوانان» پرشور و پر انگیزه دشمن را در زمین خود زمینگیر کنیم.
زمانی که حضرت امام خامنه‌ای (مدظله العالی) کلیدواژه‌ی «آتش به اختیار» را مطرح کردند برخی در فضای مجازی مخالفت کردند که چرا از یک واژه نظامی در عرصه فرهنگ استفاده شده و ایشان فرهنگ را با میدان جنگ اشتباه گرفته و امثالهم...، اما مصاحبات اخیر کارلوس کیروش و حتی صحبت‌های معمولی مردم بیانگر این هست که فوتبالیست‌های ما عالی «جنگیدند» و به خوبی «دفاع کردند!» و این عمق «راهبردی» بودن کلیدواژه‌های پیشنهادی حضرت آقا را نشان می‌دهد.
یکی از صحنه‌های «نمادین» در این بازی، رد پای بازیکن مراکش روی تن امید ابراهیمی بود؛ زخمی که یادآور حماسه‌های رزمندگان ما در هشت سال دفاع مقدس، فتنه‌های داخلی و همچنین دفاع از حرم مطهر حضرت زینب (سلام الله علیها) است. این «رشادت ها» در زمان فعلی و با حواشی‌های سیاسی‌ای که داریم و بخصوص گرانی‌هایی که روح مردم را رنجور کرده است، به «نقطه امیدی» بدل شد؛ دوندگی‌های وحید امیری و زخم تنش، جهش‌های به موقع بیرانوند و گریه‌های او در پایان مسابقه، دفاع مقتدرانه روزبه چشمی و یکه تازی و هجوم جهان بخش به قلب تیم حریف و... همه و همه مثال زدنی بود.
این پیروزی دقیقا در زمانی به وقوع پیوست که هم از طرف برند ورزشی معتبر کفش «تحریم» شدیم و هم از بازی دوستانه با بهترین تیم‌های اروپایی؛ این بازیکنان با اینکه «نایک» نداشتند، اما قطعا استقامت و تلاششان «لایک» داشت؛ و این مورد جای تامل دارد که وقتی تامین کننده بهترین و باکیفیت‌ترین چرم جهان هستیم، چگونه است که نمی‌توانیم برند مطرحی از کفش داشته باشیم؟! با همین «تن تاک» خودمان هم می‌توان بر حریف تاخت!
در این میان چیزی که بدجلوه داد، گزارشگری «عادل فردوسی پور» بود که به توان بچه‌های ما و باور‌هایی که داریم و دعای میلیون‌ها هم وطنی که پشت سر این ورزشکاران هست، «ایمان» ندارد. گزارشگری که از همان دقایق اوایل بازی حس شکست را به مخاطب منتقل می‌کند که چرا بازی تمام نمی‌شود! شانس آوردیم و...!
و در سوی دیگر «روحیه انقلابی ای» که ورزشکاران ما از خود نشان دادند جریان بازی را به سود ما تغییر داد؛ این بازی و این روحیه‌ی بالا نفس ما را چاق کرد و به ما آموخت که حتی وقتی در «گروه مرگ» باشیم، می‌توان با «خداباوری»، «مجاهدت» و با وجود تحریم ها، بالاتر از تیم‌های پرقدرت و مدعیِ پرتغال و اسپانیا و حتی در «صدر گروه» قرارگرفت.
این جام جهانی شده جام ایران / ایول به هجوم و «انسجام» ایران
انگشت به لب مانده جهان، چون دیده / در صدر گروه مرگ، نام ایران (۱)
«عزیزِ» تیم مراکش به رغم بازی خوب در آن دقایق آخر «عزیزِ» ایران شد و به ما آموخت که «مراقب باشیم گل به خودی نزنیم» و نتیجه را به سود حریف تغییر ندهیم. احساس و ناراحتی این بازیکن را درست زمانی درک می‌کنیم که به حال خود بنگریم؛ به اینکه سالهاست «روشنفکران» و «نخبگانی» داریم که پیاده نظام تیم حریف هستند و گل به خودی می‌زنند. با اینحال امید است با «نگرش درست» به این موضوع و درس‌هایی که ازین بازی آموختیم بتوانیم با «اتحاد» و «انسجام» و با استقامت و اتکا به همین «جوانان» پرشور و پر انگیزه دشمن را در زمین خود زمینگیر کنیم.
به قلم امین کوهرو
ارسال نظرات
غیرقابل انتشار: ۰
در انتظار بررسی: ۰
انتشار یافته: