شهرداری کلان‌شهرها با پیروی از مدل تامین مالی مدیریت شهری تهران در مسیر فروش مجوز تغییر کاربری، تراکم و تخلفات ساختمانی از پایتخت پیشی گرفته و قسمت عمده درآمدهای خود را بر این درآمدهای سهل‌الوصول اما ناسالم پایه‌ریزی کرده‌اند.
هر چند عوارض مرتبط با ساخت‌و‌ساز، ناپایدارترین درآمد در بودجه شهرداری‌ها محسوب می‌شود اما چون بصورت تدریجی کیفیت شهر را کاهش می دهد، حساسیت شهروندان را نمی انگیزد.
اما تصمیم برای تامین هزینه های شهر از طریق اخذ شارژ شهری از شهروندان، حساسیت برانگیز است درنتیجه به سرنوشت بسیاری از تصمیمات مهم دیگر که در کشورمان گرفته نمی شود، گرفتار شده است.
متاسفانه هر شهردار و شورای شهری ترجیح می دهد به جای اتخاذ این تصمیمِ سختِ عوام ناپسند، به شهر فروشی ادامه دهد. دولت و مجلس هم به همین دلیل، به این مساله ورود نمی کند.
بدیهی است که رویه کنونی شهر فروشی، در بلندمدت و به صورت تدریجی موجب نابودی شهر می شود اما باید توجه داشت که برای سیاستمداران، ترجیحات کوتاه مدت بر بلندمدت می چربد.
فرض کنید همین فردا از مردم تهران همه پرسی شود که: "آیا حاضرید برای پایدار و سالم شدن درآمد شهرداری، سالانه نیم درصد قیمت مسکن تان را به عنوان عوارض به شهرداری بدهید؟"
بدون شک، نتیجه این همه پرسی منفی خواهد شد.
در واقع اداره شهر با درآمدهای پایدار و تخطئه درآمدهای ناپایدار ساختمانی، یک شعار انتخاباتی با تاریخ مصرف مبارزات انتخاباتی است و بر اساس تجارب انتخابات پیشین، پس از انتخابات، به سرعت فراموش می شود چراکه درآمدهای شهرفروشی سریع الوصول است و از آن مهمتر اینکه در تعارض با خواسته عوام نیست و طبیعتا آسیبی به رأی آوری در انتخابات بعدی وارد نمی کند.
بهروز ملکی-کارشناس مسکن
انتهای پیام/