صفحه نخست

استان ها

اقشار و معاونت‌ها

وزارتخانه ها

محور مقاوت

اقتصاد مقاومتی

ورزشکاران

فیلم و نماهنگ

عکس

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اردبیل

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

تهران بزرگ

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

جامعه زنان

راهیان نور

جامعه پزشکی

اجتماعی

دانشجویی

مهندسین صنعت

اصناف

مداحان

کارگری

عشایری

پیشکسوتان

دانش آموزي

مهندسین عمران

فرهنگیان

اساتيد

مهندسين کشاورزی

حقوقدانان

طلاب و روحانيون

بنیاد فرهنگی روایت

علمي، پژوهشي و فناوري

بسیج رسانه

كارمندان

مساجد و محلات

بنیاد تعاون

باشگاه خبرنگاران

باشگاه آذربایجان شرقی

باشگاه آذربایجان غربی

باشگاه اردبیل

باشگاه اصفهان

باشگاه البرز

باشگاه ایلام

باشگاه بوشهر

باشگاه تهران

باشگاه تهران بزرگ

باشگاه چهارمحال و بختیاری

باشگاه خراسان جنوبی

باشگاه خراسان رضوی

باشگاه خراسان شمالی

باشگاه خوزستان

باشگاه زنجان

باشگاه سمنان

باشگاه سیستان و بلوچستان

باشگاه فارس

باشگاه قزوین

باشگاه کردستان

باشگاه قم

باشگاه کرمان

باشگاه کرمانشاه

باشگاه کهگیلویه و بویراحمد

باشگاه گلستان

باشگاه گیلان

باشگاه لرستان

باشگاه مازندران

باشگاه مرکزی

باشگاه هرمزگان

باشگاه همدان

باشگاه یزد

رزمایش اقتدار عاشورایی

هنرمندان

سازندگی

فرهنگی و هنری

صفحات داخلی

سه‌شنبه ۲۶ ارديبهشت ۱۴۰۲ - 16 May 2023
به بهانه عروج بسیجی فداکار و خادم الشهید، حاج کرمعلی قربانی؛
«اوستا کَرَم» مرد جهاد و کارزار و عمل بود. مثل رودی که در جریان است، جریان داشت. عاشق هیئت بود و سینه سوخته سیدالشهدا. آدم ماندن پای قول و قرار و عهد و پیمان بود.
کد خبر: ۹۴۳۶۲۹۷
|
۱۰ خرداد ۱۴۰۱ - ۰۸:۵۸

شانزده سالم بود که دیدمش. مردی با اندامی تنومند و قومی و صدایی مردانه و من با حیرت محو حرکات و صحبت هایش بودم. «اوستا کَرَم» را می گویم. حاج کرمعلی قربانی که برای ما هیئتی ها، «اوستا کَرَم» و بزرگ و مرشد و پیر هیئت بود.

هر چه بزرگتر می شدم ارتباطم با اوستا بیشتر و عمیق تر می شد اما هر بار که دیدمش، دیدارش برایم تازگی داشت.

«اوستا کَرَم» مرد کارزار و عمل بود. مثل رودی که در جریان است، جریان داشت. عاشق هیئت بود و سینه سوخته سیدالشهدا. آدم ماندن بود. پای قول و قرار و عهد و پیمان بود.

«اوستا کَرَم» از آن مردهایی بود که به معنای واقعی مرد بود. از آن مردهایی که حرفش، سند بود. شوخ طبع و مهربان بود. اوستا، بسیجی بود و پای بسیجی بودنش جان می داد. اخلاق خوش و مردانه اوستا باعث شده بود که فرماندهی تراز انقلاب باشد. فرماندهی محبوب برای بسیجیان حوزه اش. کوچک و بزرگ و پیر و جوان نداشت. اوستا برای همه «پدر» و «دلسوز» بود.

غمخوار بود و رفیقِ رفقایش. سنگ صبور بود. اما من همیشه فکر میکنم که «اوستا کَرَم» هرچقدر که سنگ صبورتر بود، تنهاتر بود. از خط و خطوط پیشانیش می شد فهمید که مرد روزهای سخت و جنگ بوده، مرد روزهای رزم و همرزم برادر شهیدش.

یاد روزهای هیئت افتادم. روزهایی که پیر و مرشد ما هیئتی ها، بالای مجلس می نشست و شروع به سخن می کرد. یک هیئت بود و یک اوستا که حرف های شیرینش، بچه های هیئت را از کوچک و بزرگ، با اشتیاق پای این جمع می نشاند.

بیماری سالها بود که امانش را بریده بود اما شکایتی نداشت. هفته ها بود که این بیماری حاج کرم را روی تخت بیمارستان اسیر کرده بود و نفس بچه های هیئت همراه با نفس های «اوستا کَرَم» به شماره افتاده بود. اما اینبار گویا با دفعه های قبل فرق داشت. «رفتنی» که دیگر «آمدن» نداشت.

دارم به این فکر می کنم حالا که «اوستا کَرَم» بار سفر را بسته، این حجم بزرگ نبودن را چطور تحمل نه، باور کنیم...

«اوستا کَرَم» خادم الشهید و خادم الحسین(ع) بود. برای ما شهید زنده بود. نمی دانم چرا این جملات مدام در ذهنم می چرخد و می گردد و مدام تکرار می شود که سفیر عشق شهید است و ارباب عشق حسین(ع) و وادی عشاق کربلا...
جایی که ارباب عشق سر به باد می‌دهد تا اسرار عشاق را بازگو کند، برای عشاق راهی جز از کربلا گذشتن نیست... آنان وارد رهنورد راه مقدسی شدند که پاداش آن، جاودانگی و بقا بوده و هست.

روحت شاد «اوستا کَرَم».

نگارنده:علی محمدپور

ارسال نظرات