نام او را خدیجه نامیدند یعنی گسسته از زشتی‌ها و ناپسندی‌ها.
به دلیل خلق و خوی نیکو، آن حضرت به طاهره معروف شد و او را به عنوان سیده نسوان (سرور بانوان) لقب دادند.
او خدیجه بود چون کمالات و مقامات والا را چنان در خود پرورش داده بود که ثروت مادی را فدای معنویات نکرد و آن را در راهی قرار داد که در عوض این ثروت کثیر خدا به او کوثری عطا کرد که از برکت آن جهان عالم منور گشت و این چنین شد که جهان از فیض نسل این کوثر بهره‌مند می‌شود.
در وصف مقام حضرت خدیجه (س) اشاره به چند حدیث از وجود مقدس پیامبر اکرم (ص) بس است که فرمودند:
- بهترین زنان عالم عبارتند از مریم، خدیجه و فاطمه
- بهترین زنان بهشتی عبارتند از خدیجه، فاطمه، مریم و آسیه
- خدیجه در زمره چهار بانویی است که بهشت مشتاق آنان است.
خدیجه (س) اولین ایمان آورنده به پیامبر (ص) بود و گذارنده اولین نماز با ایشان.
در زمانی که پیامبر(ص) از آزار و اذیت مشرکان رنج می‌برد، خدیجه(س) تنها کسی بود که از بار اندوه و غم‌های ایشان می‌کاست و یاور همیشگی پیامبر(ص) نام گرفت.
تبسم خدیجه(س)، دردهای حضرت محمد(ص) را سبک می‌کرد و به او آرامش می‌داد. وقتی حضرت خدیجه(س) به عنوان اولین زن مسلمان به پیامبر(ص) ایمان آورد، پیامبر(ص) برای ادامه دعوت رسالتش، راسخ‌تر شد. ایشان آینده‌ای درخشان و باشکوه برای سیر رسالت همسرش ترسیم کرد.
سرانجام در دهم ماه مبارک رمضان عام الحزن بود که حامی صادق و همسر فداکار پیامبر رحمت (ص) از دنیا رفتند.
درود و رحمت خدا بر همسر نبوت و مادر امامت حضرت خدیجه کبری (س)
مدیر عقیدتی حوزه شهید مبارکی
انتهای پیام/