به گزارش خبرگزاری بسیج ازمازندران، جواد صحرایی- چند وقت است که مساله‌ای ذهنم را مشغول کرده. با ذکر مقدمه‌ای به سراغ طرح مساله می‌روم:
*مقدمه*:
در نظام خلقت، شاکله انسان‌ها بگونه‌ای طراحی شده که با شنیدن خبر و محتوا‌های همسو با خود، دلشاد می‌شوند. مثلاً در حوزه سیاست که یادداشت پیش رو با تمرکز بر روی آن بنا شده، با شنیدن خبر موفقیت حزب خود و ضعف رقیب سیاسی، روی خوش نشان می‌دهیم. به طور نمونه با دیدن تیتری در روزنامه یا شبکه اجتماعی که فساد اقتصادی یکی از متفذین حزب رقیب یا اعضای خانواده اش را خبری کرده، به وجد آمده و با تقلا از مقدمه (لید) خبر به متن اصلی شتافته و موشکافانه، محتوای آن را با جزئیات بیشتر از نظر می‌گذرانیم. با پایان خبر هم، همچون اسپند روی آتش، بالا و پایین می‌پریم.
راستی چه تعداد از اصلاح طلبان و حتی اصولگرا‌های نه چندان موافق با قالیباف با شنیدن ابرخبر (سیسمونی گیت) که حاشیه سفر خانواده‌ی آقای قالیباف به ترکیه را پوشش می‌داد، به شوق آمدند و در پوست شان نگنجیدند؟
*پرسش جدی اول*
بار‌ها از زبان مبلغان دین شنیده ایم که غم و شادی‌های ما باید رنگ و بوی الهی داشته باشد. به استناد این مهم، آیا شادمانیِ (حزبی) ما که یک کیف نفسانی بحساب می‌آید، مصداق شادی غیرالهی و شیطان پسند نیست؟ برای پاسخ به این سوال کافیست به محضر وجدان خود رفته و به حکم آن گردن نهیم.
*پرسش دوم*:
در مقطعی که دولت مستقر، همسو با ما و حزب سیاسی ماست، انتشار خبرِ ناظر بر ضعف سیاسی رقیب، در عین اینکه برای اصحاب خبر یا یک فعال سیاسی یک اقدام متعارف محسوب می‌شود، آیا یک اقدام شجاعانه نیز محسوب می‌شود؟ جواب قطعاً خیر است؛ زیرا این اقدام (نشر خبر) ضمن آنکه تشویق هم حزبی‌های ما را در پی خواهد داشت، تهدید و توبیخی را نیز از سوی دستگاه ناظرِ وابسته به دولت برنخواهد انگیخت.
پرسش سوم:*
در صورتی که بعد از گذشت زمان، مراجع معتبر، ضعف یا فساد رقیب سیاسی را کذب و خلاف واقع اعلام کردند، واکنش ما چگونه خواهد بود؟ آیا درون مان از این که خبر فساد، شایعه‌ای بیش نبود و رقیب از اتهام فساد مبرا شد، احساس شعف می‌کنیم یا دمغ وار از کنار خبر رد می‌شویم؟ انتشار تکذیبیه خبر از سوی افرادی که به انتشار آن مبادرت ورزیدند، آیا اقدام شجاعانه‌ای بحساب می‌آید؟ برای پاسخ به شجاعانه بودن یا نبودن، باید این مهم را از خاطر نبریم که انتشار تکذیبیه خبر ممکن است با مخالفت‌هایی از سوی هم حزبی‌ها مواجه شود و آن‌ها با نگاه‌های سنگین خود با ما رفتار کرده و ما را به اعتبار این واکنش حرفه‌ای و در عین حال اخلاقی از خود برانند.
به اعتبار آموزه‌های اخلاقی، آنچه موجب ارتقای معنوی می‌شود، توجه به آن دسته از وظایف و مسوولیتهاییست که انجام آن، نیاز به شجاعت و پرداخت هزینه دارد؛ بخصوص هزینه‌ی سیاسی که از نوع سنگین‌ترین هزینه هاست.
راستی چه تعداد از ما وقتی شنیدیم شهردار ناحیه ۳ منطقه ۱۹ تهران بخاطر مبارزه با تخلفی با قمه زخمی شد، این تیتر را با هدف و منظور سیاسی و مخدوش کردن چهره رقیب بازنشر داده ایم:
(از شهرداری که با تیر زنش رو کشت؛ رسیدیم به شهرداری که برای کار مردم چاقو خورد) و منظور از شهردار اول، نجفی بوداما وقتی پزشکی قانونی تهران در گزارش خود به دادسرا از احتمال خودزنی ساختگی در این حادثه خبر داد، کوچکترین واکنشی نشان نداده ایم و در سکوت رادیویی سنگینی فرو رفتیم؟موقعیت رفتاری هریک از ما در مواجهه با سوالات دوم و سوم، عیار و جایگاه حقیقی ما را در مکتب توحیدی و اخلاقی که داعیه آن را داریم، تعیین می‌کند. اما باید گفت این روز‌ها اخلاق کیلویی چند؟ شاید به قیمت یک دسته سبزی.
