یک ماه گذشت، ماهی که صیقل روح انسانیت بود، ماهی که افراد، جامه استغفار به تن کردند و رهسپار دیار عاشقی شدند.
ماه رمضان گذشت و دریچه پُر نوری در مقابل دل‌های بندگان گشوده شد، دریچه‌ای که مسیری خواهد شد تا راه سعادتمندی را برای بندگان روشن کند و وصال یاری شود که نهایت آرزوی آرزومندان است.
روزه‌داران 30 روز تمام را روزه جسم و روح گرفتند و اکنون زمان به پا داشتن عیدی است تا این صفای جان‌ها را جشن بگیرند.
عیدی که برای تمام مسلمانان جهان، نسیم دل‌انگیزی می‌شود که رحمت خدا را بر دل‌های بندگان فرود می‌آورد.
عید سراسر زیبایی فطر که فرا می‌رسد، لبخندی سراسر آرامش چهره‌ها را می‌آراید، لبخندی که از یک ماه بندگی در پیش‌گاه رب‌العالمین، نشأت می‌گیرد.
عید فطر همان شادی آغاز مسیر جدید بندگی است، همان نوای خوش روزه‌داری است که اکنون در هوای ماه شوال طنین‌انداز می‌شود.
در عید فطر، مسلمانان خود را برای ورود به مسیر سبز بندگی می‌آرایند و عطر خوش سبک بالی را مهمان جامه‌های پاک عبادت می‌کنند.
مسلمانان در عید فطر زکات فطره می‌دهند تا روزه‌داری را کامل کنند و رذایل اخلاقی انسانی را نشانه گیرند.
عید فطر همان جان دوباره گرفتن جان‌هاست، همان به مقصد رسیدن پریدن‌هاست، همان بارش رحمت‌های بیکران خداست.
عید فطر همان جشن گرفتن رهایی از بند اسارت نفس است.
طبل عید فطر که به صدا در می‌آید، مرد و زن برای برپایی این جشن بزرگ، صفوف نماز عید را پُررنگ‌تر می‌کنند و قنوت عشق را با تمام وجودشان به زبان می‌آورند.
مسلمانان در نماز عید، سجده شکر به جا می‌آورند و شادمان از یک ماه روزه‌داری، کنار یکدیگر اتحاد اسلام و مسلمین را به رخ می‌کشانند.
عید که می‌شود آسمان و زمین می‌بالد که نظاره‌گر این برادری برای رسیدن به معبودی است که رضایش همان خوشبختی حقیقی است.
معبودی که یادش تماما آرام‌بخش دل‌های بی‌قرارمان است.