به گزارش سرویس بسیج جامعه زنان کشور خبرگزاری بسیج، جریان اصلاحات در آستانه هر انتخاباتی به جهت اخذ آرای بانوان وعده‌های زنانه‌ای را مطرح می‌کند، اما نگاهی به نوع این وعده‌ها و نتیجه عملکرد این جریان سیاسی در تحقق این موارد به خوبی نشان می‌دهد که این وعده‌ها تنها شعاری و تبلیغاتی بوده و هیچگاه اجرا نشده است.
در سال ۹۶ بود که اصلاح طلبان عنوان کردند که اگر دولت روحانی دوباره رای بیاورد یکی از وزرای کابینه وی زن خواهد بود و از این قشر در بدنه مدیریت بالایی دولت استفاده می‌شود. اما بعد از انتخابات و رای آوری روحانی و با وجود همه تغییر و تحولاتی که در دولت دوازدهم اتفاق افتاد این وعده عملی نشد. جالب اینجاست که تغییرات کابینه دولت روحانی تا جایی بوده است که اکنون اگر یک وزیر از دولت عزل یا کناره گیری کند دولت از حدنصاب می‌افتد و مجلس دوباره بایستی به وزراء رای اعتماد بدهد. اما با همه این تفاسیر بازهم هیچ زنی حتی به عنوان گزینه پیشنهادی دولت برای تصدی یکی از وزراتخانه‌های بی وزیر نیز مطرح نشد.
در شهرداری تهران نیز همین رویه انجام شد. اصلاح طلبان در خصوص عدم تحقق وعده شان در دولت عنوان می‌کردند که متاسفانه دولت اصلاح طلب نیست و این وعده عملی نشده است، اما در شورای شهر تهران که تماما صندلی‌های سبز پارلمان شهری در اختیار این جناح سیاسی بود زنان جایگاهی نداشتند. البته به طور کاملا نمایشی و تبلیغاتی نام زنان به عنوان نامزد تصدی این پست مطرح می‌شد، اما در عمل هیچگاه اصلاح طلبان به فعالان زن خود در این زمینه اعتماد نکردند. بی اعتمادی تا جایی بود که مردانی با کارنامه کاملا ضعیف برای این پست انتخاب شدند و نتیجه کار استعفای آن‌ها بود، اما اصلاح طلبان هیچگاه به زنان اعتماد نکردند.
حالا این جریان سیاسی در یک گامی جلوتر درحالی که هیچگاه به وعده‌های پیشین خود درباره زنان عمل نکرده است از کاندیدای ریاست جمهوری زن و متعاقب آن رئیس جمهور زن سخن می‌گوید. جالب اینجاست که این وعده سیاسی نیز کاملا تبلیغاتی و بیشتر سلبی است تا ایجابی. یعنی بیشتر از اینکه اصلاح طلبان واقعا و به طور جدی به دنبال تحقق وعده کاندیداتوری زنان باشند سعی می‌کنند از آن برای ضربه سیاسی به رقیب استفاده کنند.
از این روست که موضوع قانونی «رجل سیاسی» مطرح شده است و طبق معمول این جریان سیاسی با حمله به شورای نگهبان و پنهانکاری جزئیات این قانون سعی می‌کند با مظلوم نمایی چهره سازمان‌های حکومتی را مخدوش کند.
جالب اینجاست که اصلاح طلبان درحالی سنگ رئیس جمهور زن را به سینه می‌زنند که گزینه مطرحی نیز در این عرصه ندارند. نهایتا وقتی از کاندیدای ریاست جمهوری زن در جریان اصلاحات سخن به میان می‌آید این جماعت سیاسی از «معصومه ابتکار» معاون امور زنان و خانواده ریاست جمهوری سخن به میان می‌آورند و وی را گزینه خود در این زمینه معرفی می‌کنند. این درحالی است که نگاهی به کارنامه ضعیف و جنجالی ابتکار نشان می‌دهد که وی در جایگاه‌های که چندین و چند سال مانند سازمان محیط زیست و معاون امور زنان حضور داشته است نتوانسته عملکرد مطلوبی داشته باشد و همواره نحوه مدیریت وی در این حوزه با انتقادات شدید همراه بوده است.
جالب‌تر این که ابتکار یکبار هم برای شهرداری تهران به عنوان نامزد زن مطرح شد و اصلاح طلبان به طور کاملا نمایشی و تبیلغاتی از وی در این عرصه نام بردند، اما آش تبلیغات این جریان سیاسی آنقدر شور بود که خود ابتکار مطرح کرد که کاندیداتوری وی برای شهرداری تهران جدی نیست و کسی با وی در این حوزه صحبتی نکرده است. درواقع اصلاح طلبان نه تنها در این حوزه جدی نیستند بلکه باید گفت که گزینه مطلوبی هم در این عرصه ندارند چراکه حلقه تنگ مدیریتی زنان اصلاح طلبان شامل برخی از افراد حاشیه دار می‌شود که دیگران در آن جایگاهی ندارند و چرخش نخبگانی در آن صورت نمی‌گیرد و نیروی مطلوب جدیدی در آن به جامعه معرفی نمی‌شود. از این رو اصلاح طلبان به شدت در این عرصه دستشان خالی است و این به خوبی نشان دهنده آن است که این جریان سیاسی به حقوق زنان نگاه کاملا تبیلغاتی دارد و بستری وجود ندارد که افراد مستعد در این جریان سیاسی در آن حضور یافته و رشد کنند و به مدارج بالا برسند.
با این حال اصلاح طلبان به طور کاملا نمایشی و تبلیغاتی همواره نسبت به حمایت از زنان سخن می‌گویند، اما در انتها آنچه از وعده‌های پرطمطراق و مبالغه آمیز باقی می‌ماند پوسته‌ای است که بعد از نمایش به کنار انداخته می‌شود. این جریان سیاسی نشان داده است که به طور کاملا ابزاری به ماجرای زنان نگاه می‌کند و این نگاه سیاسی و تبلیغاتی پس از عدم تحقق و نتیجه عمل این جماعت سیاسی به خوبی مشخص و آشکار می‌شود.
طنین یاس - امیرحمزه نژاد