فراوانی تعداد آثار تاریخی در ری موجب شده است که نسبت به آنها بی تفاوت یا کم اهمیت شویم. به قول معلم اقتصاد مان، وقتی تعداد پرتقال ها در سبد میوه خانواده زیاد باشد، بچه ها به جای خوردن میوه با پرتقال ها فوتبال بازی می کنند. وقتی بیش از 200 اثر تاریخی در فقر فرهنگی شهر دست و پا می زند، باید شاهد تخریب و نابودی پیشینه تاریخی و تمدن چند هزار ساله شهرمان باشیم و نسل های آینده از میراث گذشتگان خود محروم بمانند.
متاسفانه سال ها پیش در عملیات آتشباری که به منظور جدا کردن سنگ از کوه برای حمل به کارخانه برای تولید سیمان انجام شده بود، مسئولان و کارشناسان بدون توجه به وجود کتیبه ها و سنگ نوشته های قاجاری بر سینه کوه بی بی شهربانو، این اثر تاریخی ارزشمند را تخریب می کنند اما در جریان انتقال قطعه های سنگ به آسیاب کارخانه، یکی از کارگران متوجه قطعه سنگی که بر روی آن حکاکی شده بود می شود و جلوی تخریب تنها باقی مانده کتیبه قاجاری گرفته می شود. اما بعد از این ماجرا باز هم این قطعه تاریخی مورد بی مهری و بی توجهی مسئولان قرار می گیرد و مثل گوشت قربانی آن را از گوشه ای به گوشه ای دیگر می اندازند؛ در آخرین مورد نگارنده این اثر تاریخی را آذر ماه سال 97 در گوشه ای از فضای باز کارخانه سیمان ری یافتم و نگران فرسایش آن در زیر نور آفتاب و باد و باران بودم.
اما بعد از گذشت حدود چهار سال از این موضوع، اکنون با گشایش نمایشگاه بهاره در محل موزه سیمان ری ؛ متاسفانه این بار این قطعه کتیبه تاریخی در چمن محوطه قرار داده شده بود که با مقایسه تصویری که در سال 97 از این اثر گرفته بودم شاهد ظهور رگه هایی از متلاشی شدن در سطح این سنگ نوشته شدم. به نظرم این آخرین تصویر از تنها قطعه از بازمانده کتیبه قاجاری کوه بی بی شهربانو است که می بینیم و به طور قطع اگر این کتیبه به موزه منتقل نشود و در محفظه قرار نگیرد؛ نسل های آینده از این میراث فرهنگی شهرری محروم خواهند شد.
عکس سمت راست مربوط به سال 1397 و عکس سمت چپ مربوط به اسفند سال 1401 است. قضاوت با شما...
علی اشرف خانلری