به گزارش سرویس خبری بسیج جامعه زنان خبرگزاری بسیج «فاطمه» ملقب به «امّ‌البنین»، دختر «حزام بن خالد بن ربیعه»، از بانوان نمونه صدر اسلام است. او زنى باکمال، ادیب و باوقار بود و از روزی که به خانه امیرمؤمنان علی(ع) آمد هر روز بر درخشش و بزرگی او افزوده شد. وی تا پیش از این ازدواج زنی بی‌نشان اما از خاندانی بزرگ بود ولی تشرف او به همسری امام علی(ع)، از او چهره‌ای تابناک در تاریخ اسلام ساخت.
ام‌البنین(س) از امام، صاحب چهار فرزند شد که عباس(ع) بزرگترین و درخشنده‌ترین آن ها به شمار می‌رفت و بعد از آن عبدالله، جعفر و عثمان؛ که هر چهار تن در روز عاشورا به شهادت رسیدند. از آنجا که او مادر چهار پسر بود، به ام البنین مشهور شد.
فرزندان او در دامان مادرى تربیت یافته بودند که آنان را خدمتگزار فرزندان فاطمه(س) می‌دانست و چون پروانه، گرد حسنین و زینبین می‌سوخت.
از ويژگی های بسيار مهم حضرت ام‌البنين، توجه به زمان و مسائل مربوط به آن است. وی پس از واقعه عاشورا، از مرثيه خوانی و نوحه سرايی استفاده کرده تا ندای مظلوميت کربلاييان را به گوش نسل های آينده برساند.
ام‌البنین(س) در واقعه کربلا حضور نداشت. هنگامی که کاروان اسیران کربلا وارد مدینه شد و او از شهادت فرزندانش باخبر شد؛ از سرنوشت امام حسین(ع) پرسید و وقتی که خبر شهادت امام حسین(ع) را هم شنید. گفت: «ای کاش فرزندانم و تمامی آنچه در زمین است فدای حسین می‌شد و او زنده می‌ماند.» این سخنِ او را برخی دلیل دلدادگی عمیق او به اهل بیت و امام حسین(ع) دانسته‌اند.
ايشان هر روز به همراه پسرِ حضرت عباس عليه السلام، عبيداللّه که همراه مادرش در کربلا حضور داشت و سند زندهای برای بيان وقايع عاشورا بود، به بقيع می‌رفت و نوحه می‌خواند و شور و غوغايی به پا می‌کرد. مردم مدينه اطراف او گرد می‌آمدند و با او هم ناله می‌شدند. حتی مروان بن حکم حاکم وقت مدينه نيز در ميان ايشان بود و گريه می‌کرد.
امام باقر(سلام الله عليه)می‌فرمايد: آن حضرت به بقيع می‌رفت و آن قدر جانسوز مرثيه می‌خواند که مروان با آن قساوت قلب گريه می‌کرد.